Farmer in the States

Big enough Anna

Afgelopen woensdag, tijdens mijn schooldag, hadden de kinderen weer een "assembly" (= bijeenkomst) in de cafetaria op school. Dit is een ruimte waar ze de totale school in 2 delen onder kunnen brengen. Dit keer hadden ze de schrijfster Pam Flowers uitgenodigd. Zij is de eerste vrouw die alleen met haar sledehonden over de Noordelijke IJszee van Alaska naar Canada is getrokken.
Alle klassen hadden de dagen ervoor haar boek "Big Enough Anna" nét niet uitgelezen.
Het boek gaat over haar tocht met haar 8 sledehonden. Tijdens deze zware tocht verandert het weer dramatisch. Doordat het opeens erg warm wordt (broeikas effect?) begint het ijs te smelten en dat bemoeilijkt de tocht aanzienlijk. Waar ze eerst 80 kilometer per dag afleggen doen ze dat nu nog maar 10. Dit komt voornamelijk door de hoeveelheid water die op het ijs ligt.
Omdat zeehonden onder het ijs leven en gaten in het ijs maken om adem te halen, want het zijn zoogdieren, wordt de zee door het smeltende ijs ook nog zeer onbetrouwbaar.
Terwijl ze vaart moet maken om het eiland dat ze ziet te halen, valt haar kleinste hond Anna, in zo'n gat terwijl ze nog midden op de zee zitten.

Hier zijn alle klassen gestopt met voorlezen en nu kwam Pam zelf de afloop van het verhaal vertellen. Dit deed ze erg leuk.
Ze heeft veel dia's laten zien van de tocht zelf, hoe je de honden moet verzorgen en hoe ze sliepen. Ook liet ze zien hoe de Arctische Oceaan eruit ziet.
Ik wist b.v. niet dat daar bijna geen sneeuw ligt. Daar ging ik eigenlijk automatisch vanuit omdat alle beelden altijd wit zijn, maar dat is dus gewoon ijs. Het is er heel vlak met af en toe ijsbergen, gemaakt door de golven van de zee. Er is geen boom te bekennen omdat het er zo (vries)droog is. Pam noemde het de koude woestijn van het noorden.
Ze vertelde van de mensen die haar opgevangen hebben en hoe ze daar leefden. Volgens mij waren het een soort eskimo's. In ieder geval aten ze er veel en vaak Kariboe. Ze is uiteindelijk nog ruim 5 maanden bij die mensen gebleven, omdat de zee gesmolten was en ze niet verder kon. De tocht zou 6 maanden moeten duren, maar heeft uiteindelijk 11 maanden geduurd.

Afijn, het verhaal vervolgt; Pam zelf kon Anna er niet uithalen omdat het ijs steeds meer ging scheuren toen ze dat probeerde. Maar met behulp van de andere honden, die ook allemaal aan hetzelfde harnas zaten, hebben ze haar er uiteindelijk toch uit gekregen.
Pfoe, de kinderen waren hoorbaar opgelucht. Ze vertelde het ook erg spannend.

Moraal? Met veel oefening, doorzettingsvermogen, en teamwork is bijna alles mogelijk.
Ik had mijn les weer geleerd voor die week.

posted by Saskia @ 2/12/2006 11:40:00 p.m.