Farmer in the States: Reno

maandag, maart 27, 2006

Reno

Vrijdagochtend zijn we vertrokken naar Reno. Een stad die volgens mij alleen maar bestaat omdat gokken niet mag in Californië, en in Nevada dus wel.
Stel je een saaie stad voor met heel veel lichtjes op alle gebouwen; op iedere hoek van de straat wedding chapels; uithangborden dat je moet komen gokken; aankondigingen van cabaret, en dan heb je Reno.
De reden dat we daar waren was omdat we met Yvette nog een weekend naar de sneeuw wilden.
Yvette en Edwin hadden afgelopen week een hotel uitgezocht, het werd Circus Circus. Nou dat was me een hotel. Het heeft vast hoogtijdagen gekend, maar die zijn inmiddels voorbij. De kinderen vonden het heel leuk, van binnen was het een grote amusementshal met allerlei spellen voor $1,-. Je won zowat bij ieder spel een knuffel en die kon je dan inwisselen voor een grotere als je nog een keer speelde. Tja, we zijn Hollanders, dus hebben we weer allemaal kleine knuffeltjes.
Om het uur was er een 5-minuten durende voorstelling van een of andere 3-rangs artiest in een circus arena. De kinderen vonden het toch heel leuk om naar te kijken. 's-Avonds gingen Edwin en Yvette naar de "gokhal". Daar zaten voornamelijk zeer ongeïnteresseerde, veelal volumineuze, niet echt moderne, rokende en drinkende mensen aan rinkelende fruitautomaten. Dat is echt niet aan mij besteed, dus bleef ik bij de slapende kinderen en las een tijdschrift. Misschien niet zo opwindend, maar heerlijk rustig.

Zaterdag gingen we naar ons doel; Mt. Rose, een berg ten noorden van Lake Tahoe, en ten zuiden van Reno. Gelukkig hadden we op het laatste moment nog sneeuwkettingen gekocht want die bleken ineens hard nodig. Het was namelijk gaan sneeuwen, en niet zo'n beetje ook!
Nadat we de spullen hadden gehuurd zijn we de berg op gegaan. Gelukkig konden we het allemaal nog, dus we besloten om de lange lift te nemen. Maar eenmaal boven was het toch gaan waaien! We skieden een stuk naar beneden, maar door de sneeuw en wind konden we niet meer zien waar de berg heen ging. Het waaide zo hard dat Bas teruggeblazen werd en richting de zwarte afdaling ging. Dat was even schrikken. Het bleek dat we midden in een blizzard (=sneeuwstorm) zaten.
Doordat we bovenop de berg zaten werd de wind niet tegengehouden, en blies ons gewoon terug. Eerst probeerden we terug omhoog te lopen naar de lift, maar dat was niet te doen voor de kinderen. Na 5 (hele lange) minuten kwam er iemand langs skiën die vertelde dat ze om hulp had gevraagd voor ons. Uiteindelijk kwamen er 3 rescue'ers en een lawinehond naar ons toe. Ze vertelden dat omhoog lopen niet te doen was en dat de sneeuwscooter ook niet zo hoog kon komen. We moesten echt dat pad af waar we al aan begonnen waren. Uiteindelijk hebben ze de ski’s van Bas meegenomen. Ik heb Bas gedragen, zodat zijn gezicht uit de storm was en ben naar een rustiger stuk geskied.

Verschillende keren stond ik gewoon stil op mijn ski’s en dan duwden ze mij weer wat vooruit zodat ik toch naar beneden kon glijden. Maaike liep uit de wind vlak achter Yvette, die haar snowboard op haar rug droeg, en Edwin droeg Maaike's ski’s. Toen we eenmaal uit de wind waren wilde Bas en Maaike wel weer skiën. We hebben de rescue-ers bedankt en zijn gewoon naar beneden geskied. (Op de foto is Bas dat lachende mannetje in het rood, Yvette's snowboard is ook haast niet te zien). Maar dit was toch wel het einde van het skiën die dag. Wat een ervaring!

De volgende dag scheen de zon weer volop en zijn we naar Soda Springs gereden. Mooi man! Dikke pakken verse sneeuw, blauwe lucht en net geen vorst.
De kinderen vermaakte zich door nieuwe sporen te trekken in de nog maagdelijke sneeuw, ze zakte tot hun knieën weg, maakte sneeuwengeltjes en gooiden sneeuwballen. Heerlijk om zo het weekend af te sluiten.