Farmer in the States

Zeilen

Een van mijn dromen was om een keer op de San Francisco Bay te zeilen. Deze droom kwam vorige week uit.
Afgelopen week had ik een lunch afspraak met Dave, een oud-collega. Tijdens het eten van ons broodje, liet hij vallen dat hij eigenlijk mij beter 's-avonds had kunnen uitnodigen. Hij had nl. een zeilwedstrijd op de San Francisco Bay, en een vast bemanningslid had afgezegd.
Ik wist dat hij recent een zeilboot gekocht had, te weten een Olsen 25, en hij wist ook dat ik erg van zeilen hield. Dus spraken we af om die avond alsnog samen te zeilen.
Aan het eind van de middag zijn we samen richting East-bay gereden, meer dan een uur rijden van ons huis vandaan. Zijn boot ligt zomers in de Berkeley Yacht Club, en elke vrijdag avond wordt daar een wedstrijd voor zeiljachten gehouden. Vandaag was het gelukkig droog en helder, het komt regelmatig voor dat 's-middags de mist al de baai in komt drijven. Vanwege de wind en de golven heb ik toch mijn zeilkleren aangedaan, met regenbroek en zwemvest.

Samen met de andere bemanningsleden hebben we de boot zeilklaar gemaakt, en zijn toen richting startboot gevaren.
Dave heeft een GPS apparaat aan boord met de ligging van alle boeien in de baai. Aan de startboot hing een blauwe driehoekige vlag met stip die aangaf dat vandaag parcours 2 gezeild ging worden.
We voeren naar de bovenwindse boei, die 2 mijl richting de Golden Gate Bridge ligt. Met de juiste tijdsaanduiding op de GPS, werd 8 seconden voor aanvang, richting startlijn gevaren. En ja hoor, precies voordat wij hoog aan de wind de startlijn passeerden, klonk het startsein, wij waren als eerste op de juiste positie van start gegaan.
We hadden voor vandaag, met vrij strakke wind van 15 tot 20 knopen, en met golven van anderhalve meter, de kleine fok erop, en de gennaker klaar gezet voor de voor-de-windse rak. Eerst maar eens naar die bovenwindse boei.....
De boot hield zich prima in de golven. En met de kunsten van stuurman Dave over de golven deinend, hadden we al snel het ritme erin. Mara was voor het grootzeil, Emily aan bakboord voor de fok, en ik bemande aan stuurboord zijde de fok.
Elke paar minuten over stag, fok hard aantrekken met de lier, uitkijken voor de andere boten, en zo hoog mogelijk aan de wind varen. De golven sloegen dikwijls over de boeg, water stroomde over het dek, we werden allemaal nat door het zoute water.
Helaas bleek bij de eerste boei dat we toch niet vooraan lagen, een aantal boten was eerder en draaiden rond de boei. Wij daar natuurlijk achter aan en gingen op weg naar de volgende boei, op een voor-de-windse koers.
Dit was iets rustiger varen, we konden mooi de Golden Gate Bridge en downtown San Francisco zien. Ik durfde zelfs mijn kleine camera te voorschijn te halen, het zal wel niet zo snel nat worden als op het eerste stuk.
We waren ook klaar om de gennaker erop te doen, een soort spinnaker die asymmetrisch is en langs de voorstag getrokken kan worden. Ik het voordek op om het zeil los te maken, de anderen aan de touwen trekken en hijsen maar. Binnen de kortste keren vingen we de wind in het zeil, wilde niet meer omhoog, en langzaam werd de boot opzij getrokken in plaats van naar voren. Binnen een paar seconden werd heel rustig besloten dat dit niet goed ging, de boot was stuurloos en het nieuwe zeil trok de boot teveel om. Ik weer naar voren om de gennaker los te maken van het voorsteven, en we ruimden snel de boel weer op. Er moet nog wat geoefend worden geloof ik.....
Inmiddels waren de andere boten bijna uit ons zicht verdwenen, zij hadden wel allemaal een spinnaker gezet. Wij er achteraan met onze normale zeilen, het werd langzaam donker en we genoten van de rust en uitzicht. Over de finishlijn klonk het eindsignaal, we hadden het gehaald.
Nadat de boot afgemeerd en schoongepoetst was, gingen we richting clubhuis. Hier werd een prijsuitreiking en barbecue georganiseerd. Je haalt je vlees en/of vis op uit de keuken en grilt deze zelf op de bbq's buiten op het terras. We kletsten nog wat met elkaar en met de andere zeilers, en toen weer op weg naar huis.
Een geslaagde exercitie, een geweldige ervaring, en hopelijk eentje die voor herhaling vatbaar was.
Ik geloof dat ik nog een keer terug mag komen, ik was in ieder geval zwaar genoeg om aan de railing te helpen om de boot recht te houden. Ze zullen me bellen als ze weer "line meat" nodig hebben.....
Edwin

Labels: Amerika, Californië, San Francisco, Zeilen

posted by Saskia @ 7/11/2007 12:11:00 p.m.