Farmer in the States

Bryce en Capitol Reef

Bij Bryce hadden we ook een campingplek gereserveerd bij Ruby’s Inn.
Deze camping is enorm uitgebreid en heeft alle voorzieningen die je maar kunt bedenken. Van lodges en kampeerplekken tot motelkamers, van een zwembad tot een autowasserette.
De kinderen sloten al snel vriendschap met onze buren en zij vertelde ons dat er die avond een rodeo was.
Toen we daar aankwamen bleek de hele tribune al vol te zitten, maar gelukkig zagen we de buren en konden ook wij zitten.
We keken naar koeien die gevangen moesten worden, circuits die gereden werden met paarden, en stieren die de cowboys eraf gooiden.
Door de kleine kinderen werd alvast een begin gemaakt met rodeo rijden door te oefenen op kalfjes en schapen.
Dit alles werd aan elkaar gepraat door een commentator en een clown die het publiek bezig hield met grappen en grollen.
Toen we weer huiswaarts wandelden zagen we prachtige luchten.

Wat me hier voor het eerst opviel en later door onze hele rit, waren de rood-wit-blauwe vlaggen. Eerst dachten we dat het de vlag van Utah was, maar die ziet er anders uit. We kwamen hem overal tegen, vaak ook met de woorden "Open" erop. Misschien waren ze gewoon in de uitverkoop, maar tot nu toe weet ik niet waar ze voor staan.

De volgende dag gingen we Bryce Canyon National Park bekijken en namen de (alweer gratis) shuttlebus het park in. De eerste blik op Bryce canyon vond ik zo mooi, ik was er even stil van, de kinderen riepen ook alleen maar "Waaaauw".
Het is ontzettend kleurrijk. Je ziet roze, rood, geel, en crèmekleuren.
Nadat we naar het verhaal van de ranger hadden geluisterd, snapte de kinderen ook het ontstaan van al deze “Hoodoo’s” in dit geërodeerde amfitheater, want eigenlijk is het nog geen canyon.

Door verschillende lagen van mineralen die in het uiteindelijk -nu niet meer bestaande Flagstaff Lake-, terecht kwamen, ontstond er een dikke laag steen. Toen het grotere Colorado Plateau omhoog geduwd werd braken er verschillende lagen steen.
De ene laag is harder dan de andere en door weer en wind, en voornamelijk ijs, vorst (200 dagen per jaar) en het ontdooien, wordt de muur langzaam verticaal uitgesleten omdat er stukjes steen uitbreken, waardoor het lijkt of er groepjes en alleenstaande personen staan; Hoodoo’s genaamd.
Volgens de Indiaanse (Paiute) overlevering waren dit allemaal half mens, half beesten die slecht waren voor het opperhoofd Coyote. Hij besloot een vergadering te houden waarbij iedereen aanwezig moest zijn. Toen iedereen in dit amfitheater aanwezig was heeft hij iedereen versteend. Vandaar deze Hoodoo's.
We namen een wandeling naar beneden en kwamen onderin de kloof uit.
Het was net Lombard street, zo kronkelig was het pad naar beneden. Verschillende keren moest je stoppen omdat iedereen (en ik ook) maar foto’s bleef maken.
We liepen een tijdje onderin de kloof, af en toe genietend van schaduwplekken, en zagen verschillende vogels.
Naderhand ging het pad weer omhoog en hadden we er een 3 uur durende wandeling opzitten, maar het was schitterend. Hierna de shuttlebus weer terug en de kinderen hebben de rest van de middag in het zwembad doorgebracht.

De volgende dag ging de tocht naar Capitol Reef National Park. Terwijl we hiernaar toe reden werd de lucht steeds donkerder. De omvang is heel indrukwekkend van dit grote rif. Door te luisteren naar de ranger in het Visitor center leerden we dat dit rif miljoenen jaren geleden is ontstaan toen de aardlagen verschoven en Nevada niet langer meer aan de kust lag, en Californië uit de zee omhoog geduwd werd en er dus eigenlijk aan geplakt werd. Vandaar die onstabiele Andreas breuklijn. Tijdens dit proces werden de bergen gevormd en ook dit massief. Het is een langgerekt park van bijna 100 bij ongeveer 20-30 mijl en bestaat hoofdzakelijk uit de Waterpocket Fold. Vanuit de lucht ziet het eruit als allemaal parallelle banen van verschillende soorten rots die tegen elkaar aan liggen als een soort doorsnede van bodemlagen.

Terwijl we binnen luisterden begon het buiten toch te plenzen. Maar wij trotseerde de dikke druppels. De kinderen vonden het lekker, het herinnerde hen aan Nederland. De geur van regen op warm asfalt.

Ik denk dat het Capitol Reef mooier is dan wij uiteindelijk gezien hebben, zeker qua kleur, maar met donkere wolken en bliksemflitsen boven je, zie je niet zoveel. Overal werd steeds gewaarschuwd voor Flash Floods. Dit zijn plotselinge waterstromen die in de canyons en woestijnen voorkomen. In deze gebieden neemt de aarde maar weinig water op zodat deze, anders rustig kabbelende beekjes, binnen enkele minuten veranderen in kolkende watermassa's.
Wij zagen een heftige waterval van een rots komen, en terwijl we weer terug reden was het nog maar een klein stroompje geworden. Het kan dus echt tekeer gaan in die canyons.

Omdat hier de mormonen vroeger ijverig zijn begonnen met boomgaarden aan te leggen en deze boomgaarden nu beheerd worden door het Nationale Parks, mag je zelf je fruit plukken.
Dat gingen we doen,blijkbaar was het nu appelseizoen want al het andere fruit (pruimen, perziken, abrikozen) was al geplukt.
Met een grote stok met omgebogen tanden eraan konden de kinderen hun gekozen appel van de boom afhaken.
De hoeveelheid die je plukt leg je op de weegschaal en je betaald $1,- per pound. Tijdens het plukken mag je ook zoveel fruit eten als je wilt. Dit alles gaat op basis van vertrouwen. Er is niemand die het controleert. Iedereen legt keurig het geld in de daarvoor bestemde doos. Ik kan me dit niet voorstellen in Nederland, waarschijnlijk was het hele doosje verdwenen.

Door de regen en de lange afstand die we al gereden hadden, had ik het even gehad. Ik wilde uit de RV, maar we besloten om toch nog door te rijden naar Moab. Hierdoor zouden we de camper 2 dagen op dezelfde camping kunnen laten staan en het zou even iets meer rust geven. Want we moesten nog meer canyons en dus nog meer steen bekijken.

Labels: Amerika, Bryce, Capitol Reef, Utah, Vakantie

posted by Saskia @ 8/23/2007 04:15:00 p.m.