Farmer in the States

Er wordt hier behoorlijk aan de weg gewerkt.
In onze straat komt nieuwe riolering, en omdat wij het 2e huis op de hoek zijn, zijn ze bij ons begonnen. Afgelopen maandag reden de shovels de straat in, en sindsdien moet ik iedere keer plannen om mijn huis in te kunnen.
Maandag kwam ik terug met een behoorlijke lading boodschappen en toen werd ik voor het eerst geconfronteerd met het feit dat ik mijn oprit, en dus mijn garage, niet in kon.
Er zat een groot gat voor onze tuin van 17 feet diep, dat is ruim 5 meter.
Toen ik de werklui vroeg waar ik moest parkeren, vertelde hij mij dat ik dat beter iets verder weg kon doen. Tja, en mijn boodschappen dan? Oh, zei hij, ik help je wel even met uitladen. Hij kwam uit zijn shovel en sjouwde mijn boodschappen naar mijn keuken. Hartstikke aardig.

De rest van de week parkeer ik, afhankelijk van waar de activiteiten zich op dat moment bevinden, maar bij de diverse buren aan de overkant.
Ik rijd nogal vaak heen en weer met alle bezigheden van de kinderen, maar ze leggen iedere keer alles even stil als ik naar buiten loop, en wijzen me waar ik het beste over kan steken. Ze houden erg veel rekening met de omwonenden.
Iedere avond wordt alles opgeruimd, het gat gedicht met platen en er wordt een soort droog asfalt tegenaan gelegd, zodat ik mijn oprit weer kan gebruiken. 

De hele straat wordt natgespoten, geveegd en gevaarlijke stukken met geel lint weer opnieuw afgezet.
En de volgende ochtend om 8 uur precies, begint het gepiep van achteruit rijdende wagens weer.

Op de borden die langs de route staan, staat dat het tot 31 december van dit jaar gaat duren, maar dat blijkt bij navraag inclusief het opnieuw asfalteren van de zijstraat te zijn. 

Gelukkig maar anders kocht ik ook oorpluggen op kosten van de stad.