Farmer in the States

Arizona deel 2

We besloten om verder naar het noorden te rijden. In Flagstaff zagen we de eerste sneeuw en kregen de kinderen meteen zin in warme chocomel terwijl wij koffie dronken.
Ons doel was Walnut Canyon National Monument waar we de eerste woningen in de rotswand, de zogenaamde cliff dwellings, zouden zien. In het visitors center werd ons verteld dat we er niet naar toe konden lopen omdat het pad te vol lag met sneeuw en ijs. We konden alleen de simpele wandeling bovenlangs maken. Daar vandaan zagen we de klifwoningen van een afstand. Gelukkig konden de fototoestellen inzoomen en zagen we de klifwoningen waar de Sinagua ongeveer 900 jaar geleden hebben gewoond. Hoe langer je keek, hoe meer woningen we ontdekten, het leek wel een klein dorp. 
De kinderen hielden een sneeuwballengevecht met opa en oma en daarna ging de reis weer verder naar de volgende, meest bekende klifwoning, nl. Montezuma's castle.
Dit is ook gebouwd door de Sinagua rond 1200. Toen Europese Amerikanen de klifwoningen rond 1850 ontdekten, dachten ze dat de woningen waren gebouwd door de mythologische held Montezuma, vandaar de naam.
In de kalkstenen rotswand op een hoogte van zo'n 30 meter, is een gebouw van vijf verdiepingen hoog gebouwd. Er zijn 20 kamers waar 50 mensen konden wonen. De overhangende rotswand beschermt het gebouw tegen de regen, zon en roofdieren. In een ander deel van de rotswand zijn de resten van een nog grotere woning gevonden.
Rond het jaar 1300-1400 verlieten de Sinagua deze plaats. Het is nog steeds niet duidelijk waarom.
Het is zo moeilijk voor te stellen hoe je daar kinderen kunt grootbrengen. Ze zijn inderdaad veilig voor roofdieren en voor de wind, regen en zon, maar stel je toch voor dat zo'n kind naar de rand toeloopt. 30 Meter is echt heel hoog boven de grond.

De volgende dag reden we helemaal naar het zuiden, met als doel Tucson. Deze tocht duurde 4 uur, en bij aankomst zaten we in de heerlijke temperatuur van zo'n 20 graden.
Omdat we, na een dag in de auto te hebben gezeten, weer eens wat wilden bewegen, besloten we op 31 december een wandeltocht door Bear canyon naar de Seven Falls te maken. Om 11 uur begonnen we aan de ongeveer 8 mile tocht en die zou 3 uur duren. We moesten diverse keren de beek oversteken wat ook aangegeven stond in het boekje, alleen was de waterstand nu wat hoger dan normaal doordat het de week ervoor had geregend. Hierdoor werd het oversteken van de beek een heel avontuur. Iedereen was op zoek naar de beste steen, die zowel stabiel en droog genoeg was en die ook nog leidde naar de volgende stabiele en droge steen en uiteindelijk naar de overkant. Nou dat viel niet mee; de kinderen hebben natuurlijk kortere benen, Jannie en Geert zijn wat voorzichtiger en hebben ook kortere benen dan wij. Edwin was voornamelijk bezig met het uitzoeken van de stenen waarop we konden lopen. Hierna kwam hij terug om iedereen de weg uit te leggen, hoe je het beste met droge voeten de overkant kunt bereiken. Het was warm en de tocht ging omhoog en duurde door de beken toch wat langer dan we gedacht hadden. Uiteindelijk zijn we bij ons einddoel; de seven falls, uitgekomen. Hier zie je 7 watervallen boven elkaar midden in de woestijn naar beneden komen. Dat is toch wel heel speciaal. Hierna ging de hele reis weer terug door de canyon. Uiteindelijk zijn we 14 keer de beek overgestoken. Het was inmiddels 4 uur geweest, zonder lunch, dus we waren behoorlijk moe, dorstig en warm.

Eenmaal thuis gekomen hebben we vlug nog wat hapjes gehaald, het was tenslotte oudjaar. Hoewel de Amerikanen dat niet echt vieren, kunnen we het toch niet zomaar voorbij laten gaan. We bleken toch wel redelijk moe te zijn geworden van deze tocht dat we om 22.00 uur zelf gingen aftellen en elkaar gelukkig Nieuwjaar wensten. Want ergens tussen Nederland en San Jose was het tenslotte net 1 januari.
Hierdoor konden de kinderen naar bed, en wij volgenden 1 uur later. 
Wat een vreemd oudjaar was dat, en dat allemaal door die wandeling.

De volgende dag gingen we naar de San Xavier del Bac Missiepost. Hier liepen we omheen, maar omdat het Nieuwjaar was, was het museum zelf niet open. In de kerk zagen we veel Mexicaanse schilderingen en heiligenbeelden. Deze waren zelfs ook in de Indiaanse stijl uitgebeeld.
De kerststal had indianenfiguren en het kindje Jezus lag hier tot onze verbazing niet in een kribbe, maar hing in een hangmat. Daar kon je zelfs aan een touwtje aan trekken en dan kon je het kindje Jezus heen en weer wiegen. Heel grappig om te zien.
Via de oude binnenstad van Tucson reden we weer naar het hotel. De rest van de middag hebben we al lezend en zwemmend aan het zwembad doorgebracht.

Labels: Amerika, Arizona, Familie, Phoenix, Tucson, Vakantie

posted by Saskia @ 1/15/2009 10:36:00 p.m.