Farmer in the States

Bullies

's-Ochtends was er wederom een assembly in de cafetaria van een schrijfster. Deze keer ging het om het boek Simon's Hook van Karen Gedig.

Zij vertelde het boek, dat over pesten ging, met behulp van enkele kinderen die de rollen speelden. Zij was zelf de pestkop, gewapend met een vishengel en papieren vishaak. Ze maakte duidelijk dat je niet moet "bijten" in de vishaak van degene die pest.

Daarvoor gaf ze 5 handvatten aan de kinderen, hoe ze dat zouden kunnen doen. Maar waar ze nog meer op hamerde was dat je niet de hele dag bezig moet zijn om die pestkop te ontwijken, of er boos of verdrietig om moet worden. Dan verpest je zelf je dag en dan doe je geen leuke dingen. Dus dan wint de pestkop.
Je hebt ook de keus om níet te bijten. En wie verandert er dan? In ieder geval het humeur van de gepeste. Want je kunt anderen niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen. Als Simon zou hebben gewacht tot de pestkop zou veranderen, dan zou hij nu nog wachten en ongelukkig zijn. Als we wachten totdat anderen aardig tegen ons doen, dan is dat het enige wat we doen; we wachten. En de rest van de tijd zijn we ongelukkig.
Je kunt in de "vishaak" bijten en dus de speelbal worden van de "visser" of de haak compleet negeren, erom lachen, afleiden, beamen, of juist helemaal niets doen. Het was de kinderen duidelijk. Ik hoop maar dat ze eraan denken als ze een keer echt gepest worden.

Ze had nog een ander boek Katie's Rose dat vertelde dat iedereen moest wachten totdat ze volledig zouden bloeien. Niet iedereen kon evengoed in rekenen of taal zijn. Maar als we het zouden blijven proberen dan groeien we ook en als we het bijltje erbij neergooien dan groei je dus niet. Ze verduidelijkte dat met 2 ballonnen. Iedere keer als ze het probeerde dan blies ze er een beetje lucht in. De ene ballon was binnen de korste keren vol, en na veel heen en weer geroep was uiteindelijk de andere ballon ook vol.
Deze boodschap was dat je zeker niet bij de pakken neer moet gaan zitten, maar blijven proberen en dan zal het uiteindelijk wel lukken.

Ze deed het op een heel leuke manier die de kinderen erg aansprak. Ik vind het altijd heel knap als al die kinderen geconcentreerd naar iemand kunnen blijven luisteren. Het is tenslotte niet de makkelijkste doelgroep.
Uiteindelijk was het half 11 en vond ik dat ik wel weer genoeg wijze woorden had gehoord en was toe aan een lekker kopje koffie.

Labels: Amerika, Californië, kinderen, San Jose, school

posted by Saskia @ 12/06/2007 05:37:00 p.m.