Farmer in the States

Jelly Belly Factory

Tijdens de laatste dag van de Spring break gingen we met de grote vrienden van Maaike en Bas; Didier, Roderick en Tess naar de Jelly Belly factory in Fairfield.
Omdat Fairfield een dikke anderhalf uur rijden bij ons vandaan is, hadden we besloten dat ze een DVD'tje konden kijken in de auto. Dat alleen al was genoeg om ze in de auto te krijgen.
Ze wisten helemaal niet waar ze naar toe gingen, maar het bij elkaar zijn en een filmpje kijken was al goed. Ander bijkomend voordeel is dat Catherine en ik ongestoord konden kletsen.
Afijn, uiteindelijk kwamen we bij de fabriek aan en toen bleek er toch een rij te staan! Daar hadden we helemaal niet op gerekend, de parkeerplaats stond vol, en het bord in de rij gaf aan dat het toch minimaal anderhalf uur wachten was.
We besloten toch maar in de rij te gaan staan, naast het gebouw lag een grasveld, en daar konden de kinderen hun energie kwijt. Na een goed uur konden we gelukkig al naar binnen.

De grondlegger van de Jelly Belly is Herman Goelitz.
De Jelly bean is een klein snoepje in de vorm van een boon, met een relatief sterke smaak. Hier zie je ze overal.
Iedereen moest een petje op en we mochten in de fabriek geen foto's maken. De fabriek heeft verhoogde wandelpaden zodat je bovenop de machinerie en de werknemers kijkt. Er loopt een gids met je mee die uitlegt waar je naar kijkt.

De eerste stap is het maken van de boon. Die boon bestaat uit maïsmeel, siroop, fruit puree en andere smaakstoffen. Dit wordt gedroogd en dan krijgen ze een "suiker douche". Daarna gaan ze in grote trommels die eruit zien als cement mixers, waarin ze twee uur worden rondgedraaid. Er wordt handmatig siroop en suiker toegevoegd. Daarna worden ze gedroogd en dit proces wordt 6 keer herhaald.
Bij de laatste keer krijgt de "boon" een glanzend laagje. Dan worden ze te drogen gelegd in zeer veel ondiepe bakken. Het is een kleurrijk gezicht al die bakken met verschillende smaken.
Twee of drie dagen later krijgt de "boon" zijn officiële Jelly Belly stempel. Dit wordt door een machine gedaan met een snelheid van 20.700 bonen per minuut. De fabriek levert 40.000 pounds Jelly Bellies met 50 verschillende smaken af in een 8-uur shift.
We waren verbaasd over de hoeveelheid handwerk die hier nog bij komt kijken.

In de fabriek hangen veel Jelly Belly mozaïeken. Deze portretten zijn gemaakt door Peter Rocha. De oud-president Ronald Reagan was helemaal weg van de Jelly Bean, en heeft voor veel publiciteit van het snoepje gezorgd. Vandaar dat ook hij vereeuwigd is in een mozaïek. Voor zijn portret zijn 15.000 jelly beans gebruikt.

Als laatste zijn we nog een keer de Jelly Belly winkel in gegaan en hebben de Jelly Belly Flops gekocht. Precies dezelfde snoepjes, maar dan afgekeurd omdat ze te groot, klein, aan elkaar geplakt zijn.
Met een gratis zakje bij de uitgang ondernamen we de tocht weer terug naar huis.
Maar halverwege de reis wilden ze allemaal toch weer een gewone Venz centendrop die ik in mijn auto heb liggen.

Labels: Amerika, Californië, kinderen, Uitjes, vrienden

posted by Saskia @ 4/11/2008 12:24:00 a.m.