Farmer in the States

Oorkondes

Maaike kwam vorige week thuis met een grote grijns en een oorkonde dat ze lid was geworden van de Writers Club. De juf had haar voorgedragen (ook hier komt ieder kind een keer per jaar aan de beurt), maar dat mag hun trots niet drukken.
De kinderen hebben allemaal een folder in hun bureautje liggen waarin ze soms verhaaltjes, die ze zelfstandig tijdens de les schrijven, in stoppen. Uit deze folder mogen ze dan zelf een verhaaltje kiezen wat ze voor willen lezen. De directrice roept ieder kind via de intercom op om naar haar kantoor te komen. Dus iedereen op school hoort hun naam.
Uit iedere klas komt dan een kind en zij lezen dan een voor een hun verhaaltjes aan elkaar voor. Alle andere kinderen luisteren daar naar en de verhaaltjes worden "positief" bekritiseerd.
Ze krijgen tenslotte nog een koekje of ijsje, een oorkonde, een potlood met "My principal is proud of me" en nog een paar onnozele dingen. Of je het er nu mee eens bent of niet, de kinderen krijgen hierdoor een positief gevoel over hun schrijfvermogens en dat is toch het enige wat telt.

Voor de volledigheid moet ik ook vermelden dat Bas vorige maand "Student of the Week" is geweest. Vorig jaar heb ik geschreven wat dat inhield. Maar goed nu was het dus de beurt aan Bas.

De oorkondes hangen keurig naast elkaar op de koelkast zoals het hoort, zodat iedereen ze kan zien. Hoe klein deze ook zijn, het leert ze al vroeg om de goede, positieve kanten van zichzelf te durven laten zien, dat het goed is om jezelf af en toe op de schouders te kloppen.
Dat doen ze hier veel meer. In Nederland moet je meer "doe maar gewoon" doen, en wordt je dan al vlug als een opschepper of uitslover betiteld. Ik weet niet wat beter is, maar tot nu toe werkt het wel motiverend voor ze.
In ieder geval kunnen onze kinderen al veel beter met complimentjes omgaan dan ik ooit deed.

Labels: oorkondes, school

posted by Saskia @ 1/08/2007 11:06:00 a.m.