Farmer in the States: Gerechtsgebouw

maandag, juni 08, 2009

Gerechtsgebouw

Afgelopen week ging Maaike op schoolreis naar het San Jose Courthouse en de San Jose Police Department.
Ik mocht ook mee. Ik kon kiezen of ik zelf, of met de schoolbus mee wilde rijden. Nou daar hoef ik niet lang over na te denken, laat mij maar zelf rijden. Behalve dat een groep uitgelaten kinderen op schoolreis nogal wat decibellen kunnen veroorzaken, zijn die bussen alles behalve comfortabel te noemen. Omdat ik zelf reed mocht ik Maaike ook meenemen. Deze keer waren er opvallend meer vaders mee.

Het Gerechtsgebouw ligt midden in San Jose, en daar moet je, in tegenstelling tot de rest van San Jose, parkeergeld betalen. De parkeermeters kunnen voor maximaal 2 uur gevuld worden met alleen maar muntgeld.
Voordat we bij het gerechtsgebouw naar binnen mochten moesten we door een metaaldetector. Fototoestellen zijn uit den boze, en rechters willen zeker niet op de foto.
Bij een rechtszaal aangekomen mochten we naar binnen als we heel stil gingen zitten. Er was een rechtszaak aan de gang tegen iemand die niet was komen opdagen bij de rechtbank, terwijl ze gedagvaard was. Zij werd hiervoor ondervraagd en uiteindelijk verliet de jury de zaal, daarna de aanklager en de verdachte met beide advocaten, om op een andere dag terug te komen.
Hierna zaten wij alleen nog in de zaal en toen kwam de rechter in haar toga naar de kinderen en sprak ze toe. De kinderen vroegen voornamelijk dingen over de rechtszaak en zij gaf rustig antwoord waarom iedereen daar was, en wie waar in de zaal zat.

Hierna gingen we naar een ander, ernaast gelegen gebouw; het politiestation. We werden ontvangen door een paar agenten, die de kinderen vroegen wie de wetten maakten, wie ze moest opvolgen, wat als niemand dat zou doen, en wie dat dan in de gaten hield, enz. Kortom de democratische rechtsstaat in kindertaal.

We kregen een rondleiding door het gebouw, zagen de ruimte waar ze iedere morgen hun briefing kregen, zagen de garage met de auto's waar de kinderen in mochten. We bekeken een ruimte waar het communicatie centrum was. Dit was net een week in gebruik genomen. Ze kregen uitleg wat er gebeurde als er een telefoontje binnenkwam. We zagen 3 verschillende monitoren, een waar ze de gegevens invulde, een met de plattegrond, en een met de gegevens van de politiewagens in de buurt. Ze legden uit wat ze moesten doen als ze per ongeluk het alarmnummer 911 belden. Iedereen riep dat je moest opleggen, maar dat was niet het goede antwoord. Blijkbaar zijn ze dan verplicht om toch een wagen naar dat adres toe te sturen, dus je kon beter terugbellen en zeggen dat je een fout had gemaakt.
Ze zagen een galerij met foto's van agenten die omgekomen waren tijdens het uitoefenen van hun beroep, en natuurlijk uitleg over het pistool en de wapenstok die de agent op zak had.
Hierna kregen we pizza en drinken en rende ik even terug naar mijn auto om opnieuw geld in de parkeermeter te gooien.
Daarna mochten ze weer terug naar het gerechtsgebouw en kreeg iedere klas een rechtszaal ter beschikking. De kinderen hadden op school een schijnproces voorbereid.
De meeste kinderen hadden allemaal een rol en de kinderen die dat niet wilden werden de jury. Zij wisten ook echt niet wat er aan de hand was in dit proces.

Er was een echte politieman en een openbare aanklager aanwezig. Die hielpen de klas met alle personen op de goede plek neer te zetten. Dus de rechter op het hoogste plekje met naast hem de griffier, voor hem de aanklager, de gedaagde, de verdediger, de persoon die alles moet typen, iemand die de eed moet afnemen, een paar advocaten en natuurlijk de jury.
De zaak ging om een gestolen backpack van een jongen uit een winkelcentrum, door een klasgenoot.
Er kwamen verschillende getuigen aan het woord.
Zo ook Maaike, zij was de vriendin van de verdachte en werd ook officieel ingezworen door haar rechterhand omhoog te houden en te beloven dat ze de waarheid zou spreken. Hierna moest ze in de getuigenbank plaatsnemen en vragen beantwoorden van de aanklager en de verdediger. Dit alles stond op een script.

Na iedereen aangehoord te hebben moest de jury zich terug trekken, en beraden op het vonnis in de echte jurykamer. Toen ze terugkwamen waren ze tot een unanieme uitspraak gekomen. Ze vonden de verdachte niet schuldig, en dus kwam ze vrij. Gelukkig maar. Het werd een uitgelaten stemming in die zaal, want iedereen was opgelucht, totdat de bode een echte rechter had gevonden en ineens met luide stem riep dat iedereen moest gaan staan. Je had die gezichten moeten zien.
Gelukkig was de rechter heel aardig en iedereen mocht nadat ze hun namen hadden genoemd opnieuw vragen stellen. Ieder antwoord leidde tot een nieuwe vraag en uiteindelijk begonnen de publieke bankjes vol te lopen met mensen voor het volgende proces, en werden we uiteindelijk toch naar buiten gewerkt.
Iedereen liep naar de bus, en wij naar onze auto. En wat voor leuke verassing zat er onder de ruitenwisser; jawel hoor een parkeerbon van $31.00 omdat ik 25 minuten te lang geparkeerd stond. Stomme wetten ook.

Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, kinderen, San Jose, schoolreisje