Inpakken en inladen
Afgelopen woensdag kwamen de verhuizers. Ze waren met 5 man sterk, en die beginnen, zoals we al eerder wisten, alles, maar dan ook alles, zonder nadenken in te pakken.
We hadden de dagen ervoor gebruikt om met behulp van rode en groene post-it's, aan te geven wat wel en niet mee moest met de zeecontainer.
Terwijl ik met Maaike op het volleybal toernooi was, hebben Edwin en Bas de logeerkamer gebombardeerd tot verboden toegang voor de verhuizers, en alle spullen daar alvast in gezet. We hebben tenslotte nog koffers, een opbergmap voor laatste rekeningen, foto toestellen, opladers e.d. nodig. De keuken werd als laatste verdeeld in "wel en niet mee" met de zeecontainer. En dat gaf een erg druk stoplicht effect.
Toen de verhuizers kwamen, stond alles nog relatief op zijn plek (nou ja) in de kamer waar het hoorde.
Een paar uur later is alles ingepakt.
Vervolgens houden we een erg lege kamer over.
Ze kwamen de volgende dag met de 40 foot container om alle spullen erin te laden. En ook deze ochtend vlogen de kinderen de deur uit, om in die hele grote container te gaan staan.
Goh, dat beeld heb ik eerder gezien, maar toen waren ze een stuk kleiner. Vlug naar binnen om het fototoestel te pakken, en zie hier het 5-jaar verschil.
We krijgen ook nog luchtvracht. Daarin gaan alle kleine lichte dingen die we nu nog willen gebruiken zoals onze dekbedden en kussens, een paar spellen, een ripstick, tennis rackets, de computers en een paar boeken.
Nadat de verhuizers vertrokken zijn is het huis heeeel erg leeeeeg en klinkt het ook erg hol. Van allerlei kanten krijgen we spullen te leen aangeboden, zoals 4 matrassen, borden, mokken, tafels, stoelen, lamp, e.d. We redden het hier wel.
Ik ben blij dat we besloten hebben om hier te gaan kamperen in ons huis. Hier kunnen de kinderen naar de swim & racquet club lopen om vriendjes te zien en om nog wat tennislessen te krijgen. Want anders duren 10 weken vakantie in een leeg huis wel heel erg lang. In Nederland zitten alle kinderen nog op school, en in onze nieuwe woonplaats hebben ze toch nog geen vriendjes. Dus de noodzaak om zo vlug mogelijk naar Nederland te vliegen is er niet.
Afgelopen dinsdag werden de auto's ook opgehaald. Die zullen op een vrachtwagen naar de oostkust gereden worden, en van daaruit met een schip de Atlantische oceaan overgebracht worden. Ook dat duurt 6 tot 8 weken.
Heel raar om je auto's weggereden te zien worden.
Vanaf nu moeten we ons behelpen met 1 huurauto. Dat vergt wat meer planning maar is natuurlijk ook te doen met die 24 uurs economie hier. Ik kan altijd 's-avonds nog naar de winkels als er wat gehaald moet worden.
En zoals het hoort, hebben we ook een bbq te leen gekregen, want hier wonen in de zomer zonder zo'n ding, dat kan natuurlijk niet.
Voorlopig genieten we nog 100% van het mooie Californische weer, want dat zullen we heel erg gaan missen.
Labels: Amerika, Californië, huis, Verhuizen
Poetsen en sorteren
Het beloofd een huishoudelijk blogje te worden deze keer. Want we zijn voornamelijk bezig met rommel ruimen en schoonmaken. Terwijl ik met Maaike zaterdag en zondag bij een laatste volleybal toernooi in Watsonville ben, ordent Edwin, met behulp van Bas, de kledingkasten in onze slaapkamers.
Wij hebben, toen we hier kwamen, stellingkasten binnen in de hangkasten geplaatst en die halen we er nu weer uit.
Alles wat aan kleding niet meer terug gaat in de hangkast gaat mee in de zeecontainer. Maar eerst gaan we kijken wat er nog past. Bij Maaike valt dat reuze mee, want die droeg afgelopen jaar haar eigen kleding op school. Maar bij Bas is het, door zijn schooluniform, nog maar bar weinig wat past.
Omdat ik hier een lekker grote trommel heb in mijn wasmachine, heb ik een paar maanden geleden alle dekbedden en kussens gewassen. Ik bedacht ineens dat het wel handig was om mijn tuinstoelkussens ook nog een keer te wassen in de wasmachine. Eenmaal gewassen kunnen ze zo op het droogrek om in de zon te drogen.
Ineens bedacht ik me om de tuinmeubelen zelf ook eens een keer schoon te maken.
Na 5 jaar in de zon en regen te hebben gestaan, werd het teakhout wel erg grijs.
En daarvoor hadden ze hier een prachtig, biologisch afbreekbaar, niet giftig voor het milieu, spulletje. Eigenlijk is het voor teakhouten dekken, maar dat werkt ook voor tuinmeubelen.
Want om nou alles weer met de hand te schrobben daar had ik geen zin in.
Dit werkte perfect; meubels natmaken, korreltjes met afgepast warm water aanmaken, roeren en opspuiten met een plantenspuit. Even 10 minuten laten staan (borrelt als een gek) en de bruine drek loopt ervan af. (Net als van mijn voeten en kleding). Nog even wat naborstelen en afspuiten met een waterspuit, opdrogen en de meubels zijn weer bruinig. Goed toch?
Ze kunnen zo de container in om in Nederland weer lekker grijs te worden.
Labels: Amerika, Californië, Verhuizen
Opruimen en verkopen
Met een verhuizing in zicht en omdat het toch regende, bedachten we in maart dat het misschien wel handig was om al eens een keertje te gaan kijken wat er nog op de zolder ligt. Zeker omdat het bedrijf dat ons zal gaan verhuizen niet op de zolder mag komen, i.v.m. "doorzak gevaar" denk ik.
We moeten dus alles zelf naar beneden halen. Niet dat dat zoveel is, maar waar laten we het. Juist in de kamer. En weet je wat er dan gebeurd? Inderdaad, dan ga je al die oude boekjes weer lezen, en ze zijn soms zoooo leuk. Laten we die maar houden.....
.
Nee hoor, we sorteren om te beginnen de boeken in een Nederlandse en Engelse stapel, en daarna in "te kinderachtig" en "toch wel leuk om te houden".
Goh, wij hebben wel heel erg veel boeken, maar de eerste lading Nederlandse boeken komt in dozen voor de "Koniningedag" die we in april hadden. En de lading Engelse boeken wordt opzij gezet voor de garage sale eind mei.
Alle barbies, spelletje en speelgoed die ze niet meer willen houden mag verkocht worden.
Ondertussen pluk ik allerlei apparaten waar een elektriciteits snoer aan vast zit uit ons huis, en zet die op Craigslist. Dit is een soort Marktplaats maar dan voor Amerika.
Van alles zet ik erop, zoals meubelstukken waar we op uitgekeken zijn, tap- en balletschoenen, sapcentrifuge, koelbox, zonnedekens voor het zwembad en lampen, tot en met ventilatoren en wekkers.
In december was ik al begonnen om de kerstlampen en skikleding die de kinderen niet meer pasten op Craigslist te zetten.
Natuurlijk verkoop ik niet alles tegelijkertijd, we moeten ook nog gewoon kunnen leven. Maar Edwin zegt wel dat hij blij is als hij 's-avonds thuis komt en ziet dat zijn bed er nog is.
Verbazingwekkend waar de mensen allemaal vandaan komen om b.v. een goedkope kinderstoel te kopen. Volgens mij zijn ze soms net zoveel geld kwijt aan de benzine als waar ik het voor verkoop. Maar ik klaag niet, alles wat weg gaat is meegenomen. Weggeven kan altijd nog.
Labels: Amerika, Antelope Canyon, Californië, Verhuizen
We hadden de dagen ervoor gebruikt om met behulp van rode en groene post-it's, aan te geven wat wel en niet mee moest met de zeecontainer.
Een paar uur later is alles ingepakt.
Goh, dat beeld heb ik eerder gezien, maar toen waren ze een stuk kleiner. Vlug naar binnen om het fototoestel te pakken, en zie hier het 5-jaar verschil.
Heel raar om je auto's weggereden te zien worden. 
