Geschiedenis van Pompoenen snijden
De traditie van pompoenen snijden begon niet met het snijden van pompoenen, maar met het uitsnijden van bieten, aardappelen en knolrapen.
De geschiedenis gaat 2000 jaar terug toen de Kelten 1 november vierden omdat toen het oogsten begon net zoals de winter, en dus ook de dood.
Honderden jaren geleden waren de Ieren de eerste die Jack O' Lanterns maakten die synoniem staat voor de traditie van Halloween.
De naam Jack O' Lantern die hier gebruikt wordt voor de uitgesneden pompoen was oorspronkelijk Jack of the Lantern.
Deze naam refereert naar een figuur genaamd Stingy Jack, die allerlei trucjes met iedereen uithaalde inclusief een met de duivel.
Stingy Jack dronk veel, en toen hij na een avondje drinken huiswaarts keerde, probeerde de duivel hem de hel in te praten. Jack die niet van plan was om dood te gaan, overtuigde de duivel om in een bijgelegen appelboom een appeltje voor hem te plukken. De duivel klom in de holle stam en Jack sneed vlug een paar kruizen in de stam. Hierdoor kon de duivel er niet meer uit. De boze, en beetgenomen duivel eiste dat Jack hem eruit liet, maar Jack liet hem eerst een belofte doen. Hij wilde dat de duivel nooit zijn ziel zou meenemen in de hel wanneer hij overleed. Dit beloofde de duivel en Jack liet hem vrij.
Nadat Jack overleed, werd hij geweigerd in de hemel, maar zoals de duivel had beloofd, hij werd ook niet in de hel toegelaten.
Vandaar dat Jack gedwongen was om in de wereld als een geest te blijven ronddwalen. Jack hield altijd een knolraap vast en de duivel gooide nog een gloeiend kooltje achter hem aan. Dit stopte Stingy Jack in de knolraap, en zo was de Jack O' Lantern geboren.
De Ieren namen de mythe van de Jack 'O Lantern over en sneden gezichten uit allerlei soorten voedsel. Het voorwerp moest groot genoeg zijn om een gezicht uit te kunnen snijden, zodat de slechte zielen (en Stingy Jack) werden afgeweerd als Halloween kwam.
Toen de pompoenen in Noord Amerika werden ontdekt, ontdekte men ook dat je hieruit veel makkelijker gezichten kon snijden dan uit de knolrapen, aardappels of bieten.
Toen de golf Ierse immigranten rond 1800 naar Amerika kwam, brachten ze ook de traditie van Halloween en de Jack O' Lanterns mee.
Het wordt nu dus al meer dan een eeuw over het hele continent gevierd.
Maar ook hier staat de vooruitgang niet stil. Er zijn nu gemotoriseerde mesjes verkrijgbaar, en zelfs de pompoen is te koop in kunststof, zodat hij ook niet meer vergaat, en je het volgend jaar weer van je kunstwerk kunt genieten.
En nu maar hopen dat Stingy Jack aan de andere kant van het continent blijft.
Happy Halloween!!!
Labels: Amerika, dagelijkse dingen, feestdagen, huis
Sociaal netwerk
Afgelopen week kregen wij het bericht dat er iemands echtgenoot onverwacht en dus zeer plotseling op 52 jarige leeftijd was overleden. Zijn echtgenote is lid van ons tennisteam en al snel ging er een mailtje rond wat we voor haar zouden doen.
Iedereen was het ermee eens dat er een bijdrage van ieder van ons zou komen voor een bloemstuk of een donatie naar een voor hen te beslissen goed doel.
Tot zover is dit nog wel hetzelfde als in Nederland.
Het tweede mailtje dat dan ook meteen rondgaat is voor mij anders.
Hierin wordt gemeld dat we ook iets ondersteunends voor Connie en haar dochter moeten doen. En prompt komt er een stortvloed aan mailtjes dat we dus voor het avondeten voor hen gaan zorgen. Wie daaraan mee wil doen kan zich kenbaar maken aan een contactpersoon en die verzameld alle namen. En oh ja, de dochter is vegetarisch dus daar moeten we dan natuurlijk ook rekening mee houden.
De volgende dag komt er weer een mailtje met daarop de data waarop iedereen zijn dag staat wanneer hij/zij voor die warme maaltijd zal zorgen.
De laatste datum stond toen al 4 weken verder, op 9 november!
Dat is volgens mij in Nederland niet denkbaar. Misschien als je bij een kerk hoort dat dat nog voorkomt, maar verder niet. Iedereen roept wel hoe zielig het voor je is, of "Als we kunnen helpen, laat maar weten", maar van deze spontane sociale akties heb ik nog nooit gehoord.
Wie zegt dat Amerikanen oppervlakkig zijn, hebben zelf nog nooit dieper gekeken dan de bovenkant, want daaronder zitten heel veel sociale netwerken, en niet alleen bij overlijdens, maar ook bij ziektes of ander persoonlijk leed.
Misschien komt het omdat in Nederland iedereen verwacht dat de overheid maar moet helpen, en zelf niet hoeft te helpen omdat "we toch al die sociale bijdrages moeten betalen". Ik weet het niet, maar ik vind deze aanpak toch wel heel persoonlijk en waardeer het heel erg.
Wie weet er nog een lekker vegetarisch gerecht?
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, San Jose, vrienden
Bronco Night
Iedere school hier heeft een bepaalde mascotte, en vaak zijn dit beesten. Simonds waar Bas zit heeft een cougar (poema) en Brett Harte waar Maaike zit heeft de bronco (ongetrainde of wild paard).
Een paar keer per jaar worden er voor de kinderen Bronco Nights georganiseerd. De eerste was afgelopen vrijdag; het was de Bronco Neon Dance Night. Jawel, onze grote meid ging naar haar eerste echte dansavond van 19.00 tot 21.00 uur, op school, met als thema "neon".
De hele week konden ze onder schooltijd, op vertoon van haar studentenpas, een toegangskaartje kopen van $5,00. Daarvoor kregen ze een polsbandje en een briefje mee dat wij als ouders moesten ondertekenen. Hierop stonden de regels die gelden voor de dansavond. De kledingvoorschriften die normaal gelden voor schooltijden, golden nu ook. Zonder deze 3 bewijzen zouden ze niet toegelaten worden op de dansavond.
Na 19.30 mogen ze niet meer binnen, en om 21.00 uur stipt moesten ze opgehaald worden.
Er is een algemene wet die voor heel San Jose geldt en dat is dat jongeren onder de 15 jaar niet onbegeleid op straat mogen zijn. Maar om van een school of sport activiteit terug naar huis te gaan mag je 15 minuten rekenen. Dus na 21.15 geen kinderen meer op straat.
Ze mochten ook niet "freaken" Blijkbaar zijn we oud aan het worden, want we moesten opzoeken wat dat was zodat we dat haar konden vertellen. Het heet
bubbling op z'n Nederlands en ook daar had ik nog nooit van gehoord (wel van de danssoort). Maar goed, dat mocht dus niet.
Vrijdagmiddag na school ging Maaike meteen met haar vriendinnen mee om zich klaar te maken voor de dansavond. Of ik even later haar kleren kon brengen dan konden zij alvast beginnen met het optutten. Haar school is om 14.30 uit en het feestje is pas om 19.00 uur! Tuurlijk, ik breng je kleren en al je pasjes wel.
Bij aankomst bij het vriendinnetje thuis waren ze allemaal (7 meiden) druk in de weer met krultangen, mascara, glitterstiften en lipgloss. Ze zagen er prachtig en opgewonden uit met de neon spullen.
Hierna nog even op het gras zodat alle mama's een foto konden maken van alle meiden voordat ze eindelijk weg konden. Lisa bracht de meiden naar school, en dat bestaat dus alleen maar uit het afzetten voor de school waarna ze door de toegangscontrole de cafetaria in konden, en daar horen geen ouders bij. De uitgekozen chaperonnes zijn de enige volwassenen die in de school aanwezig mogen zijn, en die toezicht houden op die avond.
De cafetaria was omgebouwd tot danszaal, compleet met diskjockey, er was een videoscherm waarop de bijbehorende clips vertoond werden. Verder was er drinken (alcoholvrij) en waren er snacks te koop. Om 21.00 uur mochten we ze weer ophalen.
Ze kwamen helemaal enthousiast naar buiten. Toen ik vroeg of de jongens ook dansten, was het antwoord; "Nee, die gingen naar de naastgelegen gymzaal om te basketballen."
Heerlijk toch om te zien dat er door de jaren heen nooit iets veranderd.
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, dansen, kinderen, San Jose, school, Uitjes
De traditie van pompoenen snijden begon niet met het snijden van pompoenen, maar met het uitsnijden van bieten, aardappelen en knolrapen.
Nadat Jack overleed, werd hij geweigerd in de hemel, maar zoals de duivel had beloofd, hij werd ook niet in de hel toegelaten.
