De Wii
De kinderen hadden gespaard voor de Wii zoals ik al eerder schreef, alleen is dat ding zeer slecht leverbaar.
Afgelopen week was het op donderdag Thanksgiving en daarop volgt altijd de beruchte "Black Friday". Deze dag heet zo omdat dan de leveranciers uit de "rode" cijfers komen. Een dag dus om de winkels, als het even kan, te mijden. Alle winkels stunten met allerlei producten en gaan ook héél erg vroeg open. Er zijn winkels die al om 1 minuut over 12 's-nachts opengaan. Maar de meeste winkels gaan om 3, 5 of 7 uur 's-ochtends open.
Deze keer zette Edwin zijn wekker om 5.00 uur en bekeek dan wel of hij er daadwerkelijk uit zou gaan, want er was een winkel die een foldertje had rondgestuurd dat hij Wii's had.
Edwin ging er dus wel uit, gewapend tegen de kou met een joggingbroek en daar overheen een spijkerbroek, dikke trui en jas en pet op.
Nadat hij zich verbaasd had over de hoeveelheid geparkeerde auto's bij de Toys 'R Us (het hele parkeerterrein stond vol), reed hij door naar de Gamestop.
Daar waren al diverse mensen een rij aan het vormen en hij besloot om aan te sluiten. Hij was nummer 11. Een man voor Edwin legde hem alles uit en zei dat hij gerust in de auto kon wachten als hij dat wilde. Je moest gewoon iets van jezelf neerleggen op de grond. Dat deed Edwin, hij legde zijn petje neer en ging naar de Starbucks aan de overkant van de weg om een koffie te halen. Bij terugkomst kon hij gewoon weer op zijn plekje in de rij staan. Het was er heel gezellig; iedereen kletste met elkaar, er lagen sjaals en dekens op de grond, een paar mensen sliepen zelfs verder in de auto.
Om 6 uur kwam de eigenaar bij de winkel aan en ging inventariseren waar iedereen voor kwam (allemaal voor de Wii). Hij stelde hen gerust dat hij er 40 had en dus waren we verzekerd van zo'n ding. Maar ja, de winkel ging pas om 7.00 uur open, dus moesten ze nog een tijdje wachten. Buiten was de rij al uitgegroeid tot een man of 70. Uiteindelijk was het tijd en gingen ze gedisciplineerd in groepjes van 5 naar binnen.
Edwin kwam zeer voldaan om half 8 weer terug in bed waar we ons alvast konden verkneukelen op de gezichtjes van de kinderen, want die sliepen nog en wisten van deze vroege actie niets af.
's-Middags kwamen Avril & Noud en Jacqueline & Peter weer terug van hun uitstapje om hun laatste daagjes bij ons door te brengen. Zij konden meedelen in de vreugdekreten van de kindren toen de Wii achter de bank vandaan kwam. Tjonge wat waren ze blij. De tafel moest aan de kant en we hebben ze de hele middag niet meer gezien.
Nadat de kinderen weer op bed lagen hebben we met de volwassenen nog even getennist en gebowld en gebokst en gevist en....
Ik ben blij dat ik zo'n kanjer van een man heb die dat voor de kinderen heeft gedaan, want van mij hoef je niet zoveel aktie te verwachten zo vroeg, alhoewel
voor de kinderen? Hij was s'-avonds, net als Peter, niet van de biljarttafel weg te slaan. Leuk man zo'n Wii.
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, feestdagen, kinderen, winkels
San Diego
Omdat de school vrijdag een vrije dag had, besloten we om een weekendje naar
San Diego te gaan. We vlogen deze keer vanuit San Jose, en kwamen om 9uur 's-ochtends al in San Diego aan, dus hadden we tijd genoeg om die dag volop te benutten. We reden meteen vanuit het vliegveld naar
Balboa Park. Dit is een heel groot stadspark met 15 musea, een Botanische kas, heel veel mooie architectuur, vijvers en natuurlijk de bekende dierentuin; de
San Diego Zoo.
Na een wandeling door het park en de kas kwamen we aan bij de Zoo.
Eerst namen we daar de bus door de dierentuin en konden zo meteen bepalen waar we wel en waar we onze kostbare tijd niet aan gingen besteden. Dit is een mooie dierentuin, met veel hoogteverschil, dus een beetje planning kan geen kwaad.
Dus bezochten we de koala's en waren verbaasd over de hoeveelheid activiteit die deze beesten uitstraalden.
In Australië hebben we ze gezien en toen sliepen ze alleen maar. Deze dierentuin blijkt de grootste groep koala's in gevangenschap te bezitten. Een ander unicum wat we zeker wilde zien waren de Panda's. Ze zaten er zeer relaxed bij en aten hun bamboe. Verder via de apen, okapi's, nijlpaarden, flamingo's, ijsberen en terraria.
's-Middags bezochten we nog de zeeleeuwen show, en Maaike werd uit het publiek gevraagd om de trainer te assisteren.
Ze mocht helpen met het uitdelen van de vis aan de sea lion en de voorstelling werd afgesloten met een kus van/aan de zeeleeuw en een dikke knuffel. Ze straalde en vond het prachtig, maar die geur....
Uiteindelijk verlieten we de Zoo weer om in te checken bij ons
hotel. We bleken een mooiere kamer gekregen te hebben met uitzicht over het water, een eettafel, bank en kitchenette. Behoorlijk ruim, dus Edwin en ik konden nadat de kinderen op bed lagen, nog even wat lezen zodat we niet helemaal met de kippen op stok hoefden. Maar redelijk snel vielen ook onze luikjes dicht, en lagen wij al om 21.00 uur op bed.
Zaterdag gingen we als eerste naar het vliegdekschip de
Midway.
Dit schip heeft nog gevaren tijdens Desert Storm, is nog redelijk recent. Wat is zo'n schip groot! Het heeft een lift waar de vliegtuigen vanuit de hangar, naar het dek gehaald worden. Heel veel gangen, slaapvertrekken, trappen, een heuse gevangenis, postkantoor en winkeltje.
We konden in de helikopters zitten, op een schietstoel zitten, in een cockpit van een straaljager (past net). Er zat een vrijwilliger allerlei knopen te maken, en de kinderen kregen daar een armbandje van. Het hele schip is voorzien van een audiotour, dus je weet tenminste waar je naar kijkt.
Ook lopen hier weer veel vrijwilligers rond. Op het dek vertelden ze hoe zo'n vliegtuig gestopt en afgeschoten wordt. Dat was nog een behoorlijk dikke kabel.
Ook namen we nog een kijkje op de brug. De kinderen mochten op de stoelen van de baas en zijn assistent zitten terwijl wij uitleg kregen over wie waarop moet letten.
We kregen er meteen een
Topgun-gevoel van; Request for fly by...
Het was bijna Thanksgiving, vandaar deze "Gobble, gobble" vlaggen.
Nadat we ruim 3 uur het schip bekeken hadden, gingen we weer van boord en reden via de lange brug naar het schiereiland Coronado.
Hier hebben we geluncht en een groot deel van de middag doorgebracht op het strand, voor het mooie, Victoriaanse
Hotel Del Coronado. Het is toch wel een heel indrukwekkend hotel. Er liepen verschillende bruidsparen met fotografen rond. Tja, echt uniek zijn de foto's dan ook niet meer.
De kinderen speelden bij het water. Edwin en ik hielden het tafereeltje veilig vanaf het droge zand op een afstandje in de gaten.
Daarna via de Horton Plaza, een heel leuk opgezette mall, met erg veel kleur, via het
gaslamp quarter, maar dat vonden we een beetje tegenvallen. Het is vooral een uitgaansgebied, en met kinderen is dat bij schemering nou niet echt aan te raden. Dus gingen we weer richting ons hotel.
Omdat we zondag rond het middaguur terug vlogen, konden we niet meer zoveel doen.
We hebben de Old Town vanuit de auto bekeken, de kinderen wilden niet uitstappen om naar "die huisjes" te gaan kijken. En ach, dat vonden we ook niet erg, we hadden weer veel gezien in een korte tijd.
Labels: Amerika, Californië, San Diego, Uitjes, Vakantie
Maaike 9 jaar!
Omdat Maaike en Bas maandag vrij waren i.v.m.
Veterans' Day maakten we van de gelegenheid gebruik om dan ook Maaike's 9e verjaardag te vieren.
Ze wilde na het drukke weekend wel iets rustigs doen. Dus nodigde ze een aantal vriendinnetjes uit en gingen we naar
Color me Mine.
Het is een winkeltje waar je aardewerk kunt beschilderen, met een aparte ruimte voor groepjes. De meiden mochten allemaal een of ander ornament uitkiezen om te verven. De keuze viel voornamelijk op beesten, zoals kat en hond, varkentjes, dolfijn en pinguïns. Ze kozen hun kleuren uit en kregen uitleg hoe ze de kleur het best tot zijn recht konden laten komen. Hierna gingen ze al kletsend aan de slag.
Na een uur waren ze zo goed als klaar en kregen ze allemaal de gebruikelijke pizza en drinken. Ze mochten allemaal op een speciaal bord voor Maaike hun namen zetten, en Maaike mocht met haar, met verf besmeurde, hand een afdruk achterlaten op de muur. Haar naam werd er nog bijgezet en de datum.
Over een week mag ik de stukken ophalen omdat ze eerst nog in de oven moeten. Ben benieuwd hoe ze er dan uitzien, want nu waren de kleuren nog erg mat.
En toen was het dinsdag 13 november. 9 Jaar geleden, op vrijdag de 13e, kwam Maaike in ons leven. En natuurlijk vierden we dat met een jus d'orange op bed. Eigenlijk hoort er nog een beschuitje bij, maar sinds ze een beugel heeft wil ze die even niet meer. Maar de kaarten werden met evenveel enthousiasme als altijd ontvangen en gelezen.
Hieperdepiep Hoera!
Terwijl Maaike en ik naar de dansvoorstelling waren, gingen Edwin en Bas zaterdag naar het voetbalveld. Bas had nl. zijn soccer jamboree. Dit waren tevens de laatste wedstrijden van het seizoen. Het seizoen loopt hier maar van september tot en met november. Het voetbal wordt gespeeld op een grasveld van een school, of in een park.
Dus is er ook geen verlichting.
Hoewel de temperaturen nog zeer aangenaam zijn, het begint rond 5 uur toch al donker te worden.
Dinsdag had Bas, als afsluiting van het voetbalseizoen, nog een wedstrijd tegen de ouders. Daarna gingen we met alle gezinnen gezamenlijk naar de pizzeria. Iedereen bestelde zelf zijn pizza.
Alle vrijwilligers werden door coach Debbie, die haar eigen microfoontje meebracht, bedankt. De kinderen kregen hun trofee, een fotocollage, en een persoonlijke toespraak van haar.
Maar ook Maaike werd niet vergeten, met z'n allen hebben ze Happy Birthday voor haar gezongen, waar ze deze keer toch wel een beetje verlegen van werd.
Als laatste werd de team banner van de Vipers verloot, en laat nou Bas de gelukkige zijn. Heeft hij ook nog een cadeautje gekregen op de verjaardag van zijn zus.
Labels: Amerika, kinderen, sporten, verjaardagen, voetbal
If
Maaike danst bij
Sterling dance theatre. Deze dansschool heeft een keer per jaar een uitvoering met kostuums in een echt theater met 600 zitplaatsen.
Dit jaar heette de voorstelling "If". Ze volgde al een aantal weken extra danslessen voor de voorstelling en de uitvoering was afgelopen zondag.
We werden zaterdag vanaf 9 uur verwacht in het Santa Clara Convention Center. De hele dag zou in het teken staan van de technische rehearsal. Ik had me opgegeven als vrijwilliger, en wij moesten zorgen dat de kinderen allemaal hun haren in een strakke knot hadden zitten, make-up op hadden, dat ze de goede pakjes aan hadden, niet buiten het theater kwamen, af en toe wat drinken en eten en meer van dat soort dingen.
Maaike trad op met de opening- en sluitingsdans, een
hiphop-, een
jazz- en een
tap- nummer
De belichting van alle groepen werd ingesteld en van alle 23 dansen werden professionele foto's gemaakt. Alle dansen werden voor de laatste keer nog eens geoefend. Ik was verbaasd wat een geregel dat nog is en hoeveel logistiek daar bij komt kijken. Tussendoor eten naar binnen werken en uiteindelijk waren we om 22.00 uur thuis. Het was net alsof ik meedeed in de televisieserie van "Fame", alleen dan zonder slobsokken, maar wel met badjassen en sloffen. Overal in de hal zaten er kinderen op de vloer te eten, kaarten, tekenen en danspasjes te oefenen. Het was echt heel gezellig.
Zondag waren de 3 voorstellingen met publiek.
We moesten er om 11.00 uur zijn want de eerste voorstelling was om 12.30 uur met de allerkleinste kindjes van de dansschool van 4 en 5 jaar. In deze voorstelling hoefde Maaike alleen maar de opening- en sluiting en haar hiphop dans te doen.
Omdat ze in deze voorstelling nog iemand nodig hadden die tijdens de show mee zou willen helpen om de boot in het donker van het podium af te halen, riep ik dat ik dat wel wilde doen. En ja hoor, terwijl ik samen met iemand die rubberboot stilletjes in het donker weghaal, gaan de lampen volop aan.
Dat is nou niet iets wat ik wilde, dus we liepen maar vlug door in de hoop dat niemand ons herkende.
Maar vandaag bleek dat ik toch herkend was. Ach ja, tijdens de 16.30 en 19.30 uur shows hoefde ik niet meer mee te helpen met de boot. Maaike heeft toen alle 5 de dansen uitgevoerd. Geweldig vond ze het. Heel leuk om te zien dat ze begint te stralen als ze mensen herkend in het publiek. Deze dag waren we ook weer laat thuis, maar genoten heeft ze er zeker van.
Ik weet niet waar ze die liefde voor de spotlights vandaan heeft, in ieder geval niet van mij.
Labels: Amerika, kinderen, sporten
Edwin ging er dus wel uit, gewapend tegen de kou met een joggingbroek en daar overheen een spijkerbroek, dikke trui en jas en pet op.
Edwin kwam zeer voldaan om half 8 weer terug in bed waar we ons alvast konden verkneukelen op de gezichtjes van de kinderen, want die sliepen nog en wisten van deze vroege actie niets af. 
voor de kinderen? Hij was s'-avonds, net als Peter, niet van de biljarttafel weg te slaan. Leuk man zo'n Wii.
