Reno
Vrijdagochtend zijn we vertrokken naar Reno. Een stad die volgens mij alleen maar bestaat omdat gokken niet mag in Californië, en in Nevada dus wel.
Stel je een saaie stad voor met heel veel lichtjes op alle gebouwen; op iedere hoek van de straat wedding chapels; uithangborden dat je moet komen gokken; aankondigingen van cabaret, en dan heb je Reno.
De reden dat we daar waren was omdat we met Yvette nog een weekend naar de sneeuw wilden.
Yvette en Edwin hadden afgelopen week een hotel uitgezocht, het werd
Circus Circus. Nou dat was me een hotel. Het heeft vast hoogtijdagen gekend, maar die zijn inmiddels voorbij. De kinderen vonden het heel leuk, van binnen was het een grote amusementshal met allerlei spellen voor $1,-. Je won zowat bij ieder spel een knuffel en die kon je dan inwisselen voor een grotere als je nog een keer speelde. Tja, we zijn Hollanders, dus hebben we weer allemaal kleine knuffeltjes.
Om het uur was er een 5-minuten durende voorstelling van een of andere 3-rangs artiest in een circus arena. De kinderen vonden het toch heel leuk om naar te kijken. 's-Avonds gingen Edwin en Yvette naar de "gokhal". Daar zaten voornamelijk zeer ongeïnteresseerde, veelal volumineuze, niet echt moderne, rokende en drinkende mensen aan rinkelende fruitautomaten. Dat is echt niet aan mij besteed, dus bleef ik bij de slapende kinderen en las een tijdschrift. Misschien niet zo opwindend, maar heerlijk rustig.
Zaterdag gingen we naar ons doel;
Mt. Rose, een berg ten noorden van Lake Tahoe, en ten zuiden van Reno. Gelukkig hadden we op het laatste moment nog sneeuwkettingen gekocht want die bleken ineens hard nodig. Het was namelijk gaan sneeuwen, en niet zo'n beetje ook!
Nadat we de spullen hadden gehuurd zijn we de berg op gegaan. Gelukkig konden we het allemaal nog, dus we besloten om de lange lift te nemen. Maar eenmaal boven was het toch gaan waaien! We skieden een stuk naar beneden, maar door de sneeuw en wind konden we niet meer zien waar de berg heen ging. Het waaide zo hard dat Bas teruggeblazen werd en richting de zwarte afdaling ging. Dat was even schrikken. Het bleek dat we midden in een blizzard (=sneeuwstorm) zaten.
Doordat we bovenop de berg zaten werd de wind niet tegengehouden, en blies ons gewoon terug. Eerst probeerden we terug omhoog te lopen naar de lift, maar dat was niet te doen voor de kinderen. Na 5 (hele lange) minuten kwam er iemand langs skiën die vertelde dat ze om hulp had gevraagd voor ons. Uiteindelijk kwamen er 3 rescue'ers en een lawinehond naar ons toe. Ze vertelden dat omhoog lopen niet te doen was en dat de sneeuwscooter ook niet zo hoog kon komen. We moesten echt dat pad af waar we al aan begonnen waren. Uiteindelijk hebben ze de ski’s van Bas meegenomen. Ik heb Bas gedragen, zodat zijn gezicht uit de storm was en ben naar een rustiger stuk geskied.
Verschillende keren stond ik gewoon stil op mijn ski’s en dan duwden ze mij weer wat vooruit zodat ik toch naar beneden kon glijden. Maaike liep uit de wind vlak achter Yvette, die haar snowboard op haar rug droeg, en Edwin droeg Maaike's ski’s. Toen we eenmaal uit de wind waren wilde Bas en Maaike wel weer skiën. We hebben de rescue-ers bedankt en zijn gewoon naar beneden geskied. (Op de foto is Bas dat lachende mannetje in het rood, Yvette's snowboard is ook haast niet te zien). Maar dit was toch wel het einde van het skiën die dag. Wat een ervaring!
De volgende dag scheen de zon weer volop en zijn we naar
Soda Springs gereden. Mooi man! Dikke pakken verse sneeuw, blauwe lucht en net geen vorst.
De kinderen vermaakte zich door nieuwe sporen te trekken in de nog maagdelijke sneeuw, ze zakte tot hun knieën weg, maakte sneeuwengeltjes en gooiden sneeuwballen. Heerlijk om zo het weekend af te sluiten.
Nat en droogje
Het hele weekend is het mooi weer geweest. We zijn zelfs nog in het
Quicksilver park gaan wandelen.
Bij de ingang stond er wel een bord dat de paden slecht waren en dat daarom deze ingang gesloten was, maar ja we zijn nog steeds eigenwijs en de kinderen wilden ook graag wandelen, dus gingen
we toch. Uiteindelijk moesten we af en toe toch wel wat stroompjes en modderpoelen ontwijken, wat dus niet lukte, en kwamen we met behoorlijke modderschoenen thuis, maar het was toch wel weer lekker.
Maandag was het schoolreisje van Maaike en uitgerekend maandag zou het weer gaan regenen. 's-Ochtends vroeg was het nog droog, maar toen we op school aankwamen begon het al een beetje te miezeren.
Omdat ik met het schoolreisje mee ging had Yvette ons weggebracht zodat ze een auto tot haar beschikking had om naar de "mall" te gaan. Daar kan je tenminste overdekt - dus droog - winkelen.
Toen we eenmaal in de schoolbus zaten hield het op met miezeren en begon het echt te regenen.
We gingen naar
Vasona Lake Park en dan specifiek naar het
YSI institute.
Hier kregen ze, per klas, uitleg over dinosauriërs en hun eetgewoontes en hoe je dat, door naar hun gebit te kijken, kunt zien. Dus de herbi-, carni-, en omnivoren. Ze hebben een fossiel gemaakt met klei en gips, ze moesten fossielen zoeken bij de juiste plaatjes enz. Ik vond de man die dit allemaal vertelde erg saai, niet enthousiast en zeer monotoon. Hij vertelde de kinderen ook dat alles wat veren heeft een dinosaurus is. Dus iedere kip, mus en merel is een dinosaurus. Op mijn vraag of een krokodil een dinosaurus is, antwoorde hij met; "Heeft het veren?" Nee dus, dus is het geen dinosaurus, maar hij zit er wel heel dicht bij?!?!?! Ik weet niet wat ik er van moet geloven, daarom vraag ik het jullie. Wat is waar?
Ondertussen was het buiten gaan kletteren van de regen en daar zouden we na dit praatje doorheen moeten lopen, richting lunchplek. Getver de getver.
Gelukkig kwam er een ouder, die met haar auto was gekomen, ons per 5 personen halen om naar de lunch plek brengen.
Daar hebben we kou geleden en onze boterhammen op gegeten.
Omdat de schoolbus iets te vroeg kwam hebben we met de hele klas in de bus gewacht totdat de andere klas klaar was met hun fossielen en toen konden we weer terug naar school. Eindelijk warm en droog.
Volgens Maaike zijn de schoolreisjes in Nederland veel leuker. Maar ja, daar hebben ze ook plan B voor als het regent. En dat hebben ze hier niet.
St. Patricks day
Vandaag is het
St.Patrick's Day. Deze dag is altijd op 17 maart, wat de sterfdag van St. Patrick is.
St.Patrick's day wordt geassocieerd met alles wat Iers is. Alles van groen en goud, klavertjes vier (shamrocks) en geluk.
De kinderen hebben het heel de week al over Leprechaun's.
Dat zijn schoenmakertjes voor de elfjes in de vorm van dwergen die 's-nachts werken. Ze wonen in een boom aan het eind van de regenboog. En wat staat er aan het eind van de regenboog?, jawel een pot met goud en die moeten zij dan bewaken. Verder zijn ze ook erg ondeugend. Als je je omdraait zijn ze weer verdwenen.
Vanochtend bij Maaike in de klas hadden de leprechaun's stoelen omgegooid, groene vingerafdrukken achtergelaten op de tafeltjes en papiertjes, maar er lagen ook (chocolade) munten op de tafels. Het leek een beetje op wat de zwarte pieten in Nederland op school doen. Alle kinderen en leraren droegen iets groens. Als je dat niet had dan mocht je geknepen worden. Edwin ging Bas ophalen van school werd dus door alle kinderen geknepen. Hilariteit alom bij de kinderen.
The Elephant's child
Dinsdag werd de musical
The Elephant's child door de 2nd-graders op school uitgevoerd. Het verhaal is geschreven door
Rudyard Kipling en bevat aardig wat moeilijke, waarschijnlijk oud- Engelse, woorden.
Hiervoor hadden ze al een paar maanden, tijdens de klassikale muziekles, de liedjes geoefend. De laatste maand zijn ze ook met alle 2nd-graders in de cafetaria gezamenlijk aan het oefenen geweest.
Zaterdagochtend was Edwin met Bas naar het
Pac-10 dames basketbal toernooi in het
HP Pavilion. Ik heb toen, tussen het heen- en weer brengen van Maaike naar de tennisles, samen met nog een paar ouders de achtergrond geschilderd. Dat was niet zo ingewikkeld, er moest een grote blauwe rivier, rivierbedding en een paar bomen op komen. De kostuums waren prachtig. Iedereen die de "Lion King" heeft gezien, weet hoe makkelijk je eigenlijk beesten kunt uit beelden.
Het verhaal speelt zich af aan de grote
Limpopo rivier, die ook echt bestaat. Olifanten hebben op dat moment nog een slurf ter grootte van een laars. Het onderwerp is een ontzettend nieuwsgierig olifantenjong die graag wil weten wat een krokodil eet. De kolokolo (?) vogels hebben hem naar de grote, groene, grauwe Limpopo rivier gestuurd. Hierin ligt o.a. een krokodil die hem dichterbij roept en tenslotte in zijn (nog kleine) slurf bijt. De krokodil blijft vasthouden en alle andere dieren; neushoorn, slangen, leeuwen, zebra's, apen, nijlpaarden trekken aan het olifantenjong en dus komt hij los, maar wel met een slurf die veeeeel langer is geworden. Uiteindelijk is hij nog blij met die slurf ook, want dat is natuurlijk heel handig.
Dinsdag hebben ze op school 2 keer opgetreden voor de andere klassen, en 's-avond was de "grote" uitvoering voor de ouders.
De hele cafetaria zat vol met ouders die alle fototoestellen en filmcamera's in de aanslag hadden. Het was een heel leuke musical, met leuke liedjes die wij thuis natuurlijk al heel lang hebben gehoord. Bas kon ze dan ook allemaal meezingen.
Oh ja, Maaike was een zebra en niet zomaar een, ze was een stralende zebra, heel leuk om naar te kijken.
De muzieklerares vertelde me lachend dat ze bij de middaguitvoering nogal wat gebarentaal moest gebruiken om Maaike een beetje uit de buurt van de microfoon te krijgen. Ze was namelijk luid en duidelijk te horen.
Ik kan het me helemaal voorstellen, ze heeft al geen zachte stem en als die ook nog enthousiast is én richting microfoon gaat, dan geeft dat wel wat decibellen. Maar ze vindt het ook écht leuk om op dat podium te staan.
Gelukkig hadden we de DVD van deze musical ook weer vooraf gekocht. We hebben hem net gekregen en dus weer kunnen bekijken.
Als we over een tijdje weer naar Nederland gaan hebben we een hele DVD-collectie van al de optredens van onze kinderen.
Ben benieuwd wie dan onze filmpjes komt bekijken? Misschien dat we dan een DVD-marathon kunnen houden?
Cirque du Soleil - Corteo
Afgelopen weekend zijn we naar het
Cirque du Soleil geweest. Edwin en ik hadden al 2 andere voorstellingen van hen gezien, maar nu zijn we samen met de kinderen geweest. De grote tent was opgezet in San Jose met de voorstelling
Corteo. Het was ook nu weer zeer de moeite van het bekijken waard.
De "Grand Chapiteau" of "The big top" of op zijn Nederlands "de Tent" biedt plaats aan meer dan 2500 bezoekers. Zoals bij een Romeins amphitheater, zijn de stoelen gepositioneerd rondom het centrale ronde podium. Ik vind "tent" een beetje te simpel voor wat het is. Het is wel een tent, in de betekenis van het woord, maar dan eentje die met -tig haringen in het asfalt geslagen is. Van binnen is het ook niet zomaar een tent, hier zit heel wat high tech ingebouwd. Wij zaten precies voor de "regelkamer" en Edwin zag dat er ook routers van Cisco gebruikt werden. Nou die heb je niet nodig bij een - op zijn achterpoten rondhuppelend poedeltje - in de plaatselijke circurstent.
Ik weet niet wanneer deze show in Nederland (meestal Amsterdam) gegeven wordt, maar ik vind dat als je de kans krijgt om ernaar toe te gaan, je het echt een keer gezien moet hebben.
Tijdens de pauze (en ervoor en erna), kon je natuurlijk weer versnaperingen en allerlei memorabilia kopen.
Nu viel het ons wéér op dat er tijdens de pauze bij de drank- en popcorn afgifte helemaal geen geduw aan de balies is. In Nederland staat meteen de hele balie vol met mensen die dan hun bestellingen zo snel mogelijk willen plaatsen. Hier niet, hier staat iedereen geduldig in keurige rijen te wachten.
Ditzelfde gebeurt hier in de winkel. Als je in Nederland in de rij voor de kassa staat en er gaat een andere kassa open, dan weet iedereen niet hoe snel hij naar die nieuwe kassa toe moet. Iedereen kijkt dan dat oude vrouwtje met dat flesje koffiemelk boos aan, want waarom gaat zij niet boodschappen doen op een tijdstip dat iedereen aan het werk is. Die moeder met jengelende, op zompige koekjes, of krentenbol, sabbelende kinderen krijgt helemaal nooit de kans om op tijd weer bij die nieuwe kassa te zijn, want die heeft het veel te druk om de grijpgrage handjes van haar kinderen binnen het karretje te houden.
Hier kijkt iedereen elkaar aan en gaat dan in dezelfde volgorde naar die nieuwe kassa toe. Heel grappig dat gedisciplineerde maar wel een stuk rustiger en overzichtelijker.
Vrijdagochtend zijn we vertrokken naar Reno. Een stad die volgens mij alleen maar bestaat omdat gokken niet mag in Californië, en in Nevada dus wel.
Zaterdag gingen we naar ons doel; Mt. Rose, een berg ten noorden van Lake Tahoe, en ten zuiden van Reno. Gelukkig hadden we op het laatste moment nog sneeuwkettingen gekocht want die bleken ineens hard nodig. Het was namelijk gaan sneeuwen, en niet zo'n beetje ook!
Verschillende keren stond ik gewoon stil op mijn ski’s en dan duwden ze mij weer wat vooruit zodat ik toch naar beneden kon glijden. Maaike liep uit de wind vlak achter Yvette, die haar snowboard op haar rug droeg, en Edwin droeg Maaike's ski’s. Toen we eenmaal uit de wind waren wilde Bas en Maaike wel weer skiën. We hebben de rescue-ers bedankt en zijn gewoon naar beneden geskied. (Op de foto is Bas dat lachende mannetje in het rood, Yvette's snowboard is ook haast niet te zien). Maar dit was toch wel het einde van het skiën die dag. Wat een ervaring!
