Watsonville
Omdat de zomervakantie hier ruim 10 weken duurt, en je iets moet ondernemen voordat de verveling toeslaat, gingen we vorige week een weekje met de kinderen naar zee. We in dit geval zijn
Catherine met haar twee zoons Roderick en Didier en dochtertje Tess, en ik met Maaike en Bas.
De papa's waren er in de weekenden ook bij, maar gedurende de week waren ze beide gewoon aan het werk.
We hadden een cabin gehuurd op een
KOA camping in
Watsonville. Dit ligt aan de kust net onder Santa Cruz.
Omdat het hier 's-zomers meestal langer mistig blijft aan de kust door de Santa Cruz Mountains is het niet erg druk aan zee. En we hadden we een prachtig zonnige week.
We zijn een ochtend door de aardbeienvelden gereden. De kinderen mochten zelf hun bakjes met aardbeien plukken. Daarna werden ze gewogen en rekende je af.
Watsonville ligt in een agrarische omgeving. De aardbeien en frambozen groeien hier net als de artisjokken. Je ziet overal groepen Mexicanen op de velden staan om de aardbeien te plukken. Zouden dat net als in Nederland vakantiewerkers zijn? Ik denk het niet.
We zijn een keer naar de
Mystery Spot geweest. Hier gelden, volgens de gidsen, de wetten van zwaartekracht en natuurkunde niet. Ik heb geen idee hoe precies, maar het is leuk hoe ze het gezichtsbedrog proberen te verkopen voor waarheid. Ik geloof nl. niet in het feit dat daar toevallig mysterieuze krachten wel of niet aanwezig zijn. Maar het levert grappige foto's op. En de kinderen luisterden ademloos en vonden het allemaal heel gek.
We hebben bij
Roaring Camp Railroad een tocht gemaakt met een stoomtrein. Dit was een beetje saai. De tocht met de trein duurde in totaal 75 minuten, en dat al puffend door een bos was een beetje traag.
We zijn een dagje naar de
boardwalk in Santa Cruz geweest. Heerlijk dat ze nu overal zelf in mogen. En samen met 2 vriendjes die ook groot genoeg zijn was het heel rustig voor deze moeder. Vroeger wilde ik ook overal in, maar om de een of andere reden hoef ik niet meer zo nodig op z'n kop en rondgedraaid te worden.
Op een gegeven moment zei Catherine tegen de kinderen dat zij nou moesten wachten omdat de moeders een ritje gingen maken in de Tsunami. Je had die gezichten moeten zien! Waarom gingen wij nou in een attractie? Maar toen wij eenmaal ronddraaiden vonden ze het toch wel heel leuk. Tja, iemand moest toch op Tess passen.
Veel van de middagen gebruikten we om naar de zee te rijden, dat lag tenslotte 5 minuten rijden met de auto. Daar hebben de kinderen natuurlijk met de golven gespeeld en zandkastelen gebouwd, terwijl Catherine en ik heerlijk een boekje konden lezen.
's-Avonds konden Catherine en ik natuurlijk niet zoveel, want je zit toch buiten, dan is het donker en stil.
Maar tijdens ons kopje koffie kwamen we erachter dat er bij hun een stinkdier onder de cabin leeft en overal op de camping liepen wasberen rond. Deze foto kon ik maken van het huisje van de buren die al lagen te slapen. De wasbeer maakt dankbaar gebruik van een niet goed afgesloten rits aan de koelbox en ontfutselt ze een Hershey bar (=chocoladereep).
Op de camping zelf waren de kinderen steeds in de speeltuin te vinden, er werden film en muziekavonden georganiseerd, en "
Mickey Magic" de goochelaar gaf ook een voorstelling. De kinderen snapten er helemaal niets van
Ze konden bananenfietsen huren en er liep een klein treintje door de camping.
Tijdens het weekend zijn we nog via
Carmel Valley naar
Carmel-by-the-sea gereden. Hebben daar wat geslenterd door de straatjes en galerietjes bekeken, en op de terugweg hebben we bij Moss Landing gevliegerd.
Al met al een leuke, gezellige week om, hoewel dicht bij, toch echt weg te zijn van huis.
Labels: Amerika, Californië, kust, Vakantie
Zeilen
Een van mijn dromen was om een keer op de
San Francisco Bay te zeilen. Deze droom kwam vorige week uit.
Afgelopen week had ik een lunch afspraak met Dave, een oud-collega. Tijdens het eten van ons broodje, liet hij vallen dat hij eigenlijk mij beter 's-avonds had kunnen uitnodigen. Hij had nl. een zeilwedstrijd op de San Francisco Bay, en een vast bemanningslid had afgezegd.
Ik wist dat hij recent een zeilboot gekocht had, te weten een
Olsen 25, en hij wist ook dat ik erg van zeilen hield. Dus spraken we af om die avond alsnog samen te zeilen.
Aan het eind van de middag zijn we samen richting East-bay gereden, meer dan een uur rijden van ons huis vandaan. Zijn boot ligt zomers in de
Berkeley Yacht Club, en elke vrijdag avond wordt daar een wedstrijd voor zeiljachten gehouden. Vandaag was het gelukkig droog en helder, het komt regelmatig voor dat 's-middags de mist al de baai in komt drijven. Vanwege de wind en de golven heb ik toch mijn zeilkleren aangedaan, met regenbroek en zwemvest.
Samen met de andere bemanningsleden hebben we de boot zeilklaar gemaakt, en zijn toen richting startboot gevaren.
Dave heeft een GPS apparaat aan boord met de ligging van alle boeien in de baai. Aan de startboot hing een
blauwe driehoekige vlag met stip die aangaf dat vandaag parcours 2 gezeild ging worden.
We voeren naar de bovenwindse boei, die 2 mijl richting de Golden Gate Bridge ligt. Met de juiste tijdsaanduiding op de GPS, werd 8 seconden voor aanvang, richting startlijn gevaren. En ja hoor, precies voordat wij hoog aan de wind de startlijn passeerden, klonk het startsein, wij waren als eerste op de juiste positie van start gegaan.
We hadden voor vandaag, met vrij strakke wind van 15 tot 20 knopen, en met golven van anderhalve meter, de kleine fok erop, en de
gennaker klaar gezet voor de voor-de-windse rak. Eerst maar eens naar die bovenwindse boei.....
De boot hield zich prima in de golven. En met de kunsten van stuurman Dave over de golven deinend, hadden we al snel het ritme erin. Mara was voor het
grootzeil, Emily aan bakboord voor de
fok, en ik bemande aan stuurboord zijde de fok.
Elke paar minuten over stag, fok hard aantrekken met de lier, uitkijken voor de andere boten, en zo hoog mogelijk aan de wind varen. De golven sloegen dikwijls over de boeg, water stroomde over het dek, we werden allemaal nat door het zoute water.
Helaas bleek bij de eerste boei dat we toch niet vooraan lagen, een aantal boten was eerder en draaiden rond de boei. Wij daar natuurlijk achter aan en gingen op weg naar de volgende boei, op een voor-de-windse koers.
Dit was iets rustiger varen, we konden mooi de Golden Gate Bridge en downtown San Francisco zien. Ik durfde zelfs mijn kleine camera te voorschijn te halen, het zal wel niet zo snel nat worden als op het eerste stuk.
We waren ook klaar om de gennaker erop te doen, een soort spinnaker die asymmetrisch is en langs de voorstag getrokken kan worden. Ik het voordek op om het zeil los te maken, de anderen aan de touwen trekken en hijsen maar. Binnen de kortste keren vingen we de wind in het zeil, wilde niet meer omhoog, en langzaam werd de boot opzij getrokken in plaats van naar voren. Binnen een paar seconden werd heel rustig besloten dat dit niet goed ging, de boot was stuurloos en het nieuwe zeil trok de boot teveel om. Ik weer naar voren om de gennaker los te maken van het voorsteven, en we ruimden snel de boel weer op. Er moet nog wat geoefend worden geloof ik.....
.JPG)
Inmiddels waren de andere boten bijna uit ons zicht verdwenen, zij hadden wel allemaal een spinnaker gezet. Wij er achteraan met onze normale zeilen, het werd langzaam donker en we genoten van de rust en uitzicht. Over de finishlijn klonk het eindsignaal, we hadden het gehaald.
Nadat de boot afgemeerd en schoongepoetst was, gingen we richting clubhuis. Hier werd een prijsuitreiking en barbecue georganiseerd.
Je haalt je vlees en/of vis op uit de keuken en grilt deze zelf op de bbq's buiten op het terras. We kletsten nog wat met elkaar en met de andere zeilers, en toen weer op weg naar huis.
Een geslaagde exercitie, een geweldige ervaring, en hopelijk eentje die voor herhaling vatbaar was.
Ik geloof dat ik nog een keer terug mag komen, ik was in ieder geval zwaar genoeg om aan de railing te helpen om de boot recht te houden. Ze zullen me bellen als ze weer "line meat" nodig hebben.....
Edwin
Labels: Amerika, Californië, San Francisco, Zeilen
San Francisco
Een paar maanden geleden zijn we bij Andrea en haar familie geweest in Irvine.
Nu kwamen zij een beetje onze richting uit want zij zouden in San Francisco zijn om daarna door te vliegen naar Alaska, en weer hadden we contact.
Omdat we Opa & Oma toch naar het vliegveld moesten brengen, hebben we met elkaar afgesproken om elkaar diezelfde dag proberen te ontmoeten.
Wij hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer een beetje van San Francisco te zien en gingen via de "
Six Sisters" op Steiner Street, naar het
Golden Gate park.
En wat doen Nederlanders die in het buitenland wonen? Juist, die zoeken windmolens op.
Nou die staat er ook een, nl. in de "Koningin Wilhelmina tulpen tuin". De molen stamt uit 1903. Vroeger werd deze molen gebruikt voor de irrigatie van het park, maar dat is nu niet meer nodig. Nog steeds schenken bloembollentelers nieuwe tulpenbollen voor deze tuin.
Verder is het een heel groot park met verschillende tuinen.
We besloten om er vandaag gewoon doorheen te rijden, en in het voorjaar meer tijd te nemen om het park beter te bekijken als alles in bloei staat. Dat is het zeker wel waard.
Toen kwam het telefoontje van Andrea dat ze van Alcatraz af waren en we besloten om op Union square af te spreken, omdat wij een auto bij ons hadden en daar een parkeerplaats is.
We aten bij de Cheescake factory op Union Square en het werd een heel gezellige avond.
Het is grappig hoever je hier "om"rijdt om een leuk gezin te ontmoeten. Kom er maar eens om in Nederland als je b.v. in Utrecht woont. Dan roep je niet: "Goh, ik ben toevallig in Groningen, kunnen we elkaar ontmoeten?"
Je beleving van afstand is hier echt anders.
Labels: Amerika, Californië, San Francisco
Alaska deel 3
Ketchikan was de laatste stop die de boot in Alaska maakte.
Het dorpje zelf was meer omgebouwd tot winkelcentrum.
Het regende die ochtend, dus besloten we om naar houthakkers show te gaan. Hier zaten wij in ieder geval droog. Het was een onderhoudende show. Ze lieten toch wel indrukwekkende manieren van houthakken zien, klommen heel snel in palen en probeerden elkaar van drijvende boomstammen te werken. En dit allemaal in de vorm van een onderlinge wedstrijd.
Geert wilde de hele week al een tocht met een watervliegtuig maken, maar boekte toch steeds niet. Wel zag je ze overal vliegen, dus het bleef kriebelen. Vandaag was de laatste dag dat het nog mogelijk was, en uiteindelijk toch maar een
vlucht geboekt. Jannie en Edwin gingen ook mee.
Ze vlogen boven de haven en gingen toen de
Misty Fjords in.
Deze naam is ontleend aan het feit dat het er bijna altijd mistig is. Het regende niet meer, maar het was wel bewolkt, maar de piloot zocht steeds de open stukken op zodat ze prima zicht hadden.
Het bijzondere van deze omgeving is dat de meren boven op de fjorden liggen.
Deze meren zijn de overblijfselen van gletsjers uit de laatste ijstijd.
Er zijn niet alleen veel bomen, maar ook veel watervallen te zien. Deze meren hebben geen in- en uitlaat en worden gevoed door de regen en sneeuw. Daarom is het water ook zoet.
Ze hebben een geslaagde landing gemaakt op een van de meren in deze fjords. Hier zijn ze ook uitgestapt en hebben op de drijvers van het vliegtuig geluisterd naar de stilte.
Ze zagen de
Eddystone Rock. Dit is een overblijfsel van een vulkaanuitbarsting en een grote rots van basalt.
Ik ben blij dat ze het uiteindelijk toch gedaan hebben, want de glimlach op hun gezichten was goud waard toen ze ervan terug kwamen.
De volgende dag voeren we door de
Inside Passage wat nog meer mooie natuurbeelden opleverden. De kinderen hebben vooral genoten van de Kids Club, en voerden aan het eind van de dag een talentenshow op. Wij vermaakten ons prima, we hebben gesport, gelezen, en op het terras in het zonnetje gezeten.
En nog een laatste keer van het eten genoten. Daarna moesten we de koffers al pakken, omdat de avond voordat je aan boord gaat je al je koffers om 24.00 uur buiten de cabindeur moet zetten. Je houdt alleen een tasje bij je met je tandenborstel en andere benodigdheden voor de nacht en de kleren voor de volgende dag. De bemanning zorgt ervoor dat jouw koffers op de kade komen.
We kwamen aan wal in Vancouver, BC, Canada, waar we weer van boord gingen. We namen weer een limousine omdat we nog 2 uur hadden voordat we op het vliegveld moesten zijn, en hebben ons vluchtig laten rondrijden door deze stad.
Jannie en Geert zijn hier vroeger geweest en hadden een ritje down memory lane.
Hierbij nog een statieportret. Een van de velen die er gemaakt worden.
Wat is nou leuk aan zo'n cruise?
- Gezellig bij elkaar zonder elkaar continue op de lip te zitten.
- Vermaak voor elke leeftijds categorie.
- Iedereen kan doen wat hij wil.
- Lekker, veel en altijd eten.
- Een heel goede manier om Alaska te zien.
- Een reden om je avondjurk uit de kast te halen.
- Een reden om je smoking weer eens te passen.
Kortom prima tocht voor ons doel, waarin we veel mooie natuur hebben gezien, en van elkaar hebben kunnen genieten.
Labels: Alaska, Amerika, Vakantie
We zijn een ochtend door de aardbeienvelden gereden. De kinderen mochten zelf hun bakjes met aardbeien plukken. Daarna werden ze gewogen en rekende je af.
We hebben bij Roaring Camp Railroad een tocht gemaakt met een stoomtrein. Dit was een beetje saai. De tocht met de trein duurde in totaal 75 minuten, en dat al puffend door een bos was een beetje traag.
Op een gegeven moment zei Catherine tegen de kinderen dat zij nou moesten wachten omdat de moeders een ritje gingen maken in de Tsunami. Je had die gezichten moeten zien! Waarom gingen wij nou in een attractie? Maar toen wij eenmaal ronddraaiden vonden ze het toch wel heel leuk. Tja, iemand moest toch op Tess passen.
Veel van de middagen gebruikten we om naar de zee te rijden, dat lag tenslotte 5 minuten rijden met de auto. Daar hebben de kinderen natuurlijk met de golven gespeeld en zandkastelen gebouwd, terwijl Catherine en ik heerlijk een boekje konden lezen.
Maar tijdens ons kopje koffie kwamen we erachter dat er bij hun een stinkdier onder de cabin leeft en overal op de camping liepen wasberen rond. Deze foto kon ik maken van het huisje van de buren die al lagen te slapen. De wasbeer maakt dankbaar gebruik van een niet goed afgesloten rits aan de koelbox en ontfutselt ze een Hershey bar (=chocoladereep).
.JPG)
