Naar school
Nou dat was best spannend, naar school gaan in een land waar je de taal niet spreekt (vond ik).
Maar vanochtend stonden ze weer even vrolijk als altijd op. Ze waren zo blij dat ze eindelijk hun uniformen aan mochten. Dat is op deze school,
Simonds Elementary een aantal jaar geleden weer ingevoerd en het valt best mee.
De keuzes die ze hebben zijn een donkerblauwe lange broek, korte broek, broekrok, of rok.
De bovenkant mag wit, bordeaux rood, of huntergreen zijn en moet ingestopt worden in de broek. Het zijn allemaal poloshirts of witte blousjes voor de meisjes. Ook mogen ze sweatshirts of vesten dragen maar die zijn allemaal donkerblauw.
Als je nu een witte meisjespolo koopt, dan is de stof iets dikker dan dezelfde unisex- of jongenspolo, omdat hij misschien wel door zou kunnen schijnen. Ja, je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.
Ze moeten dichte (sport)schoenen aan en ze mogen niet rennen op het schoolplein zelf, wel op het gras.
De kinderen kozen vandaag de witte polo's, en na de boterhammen (we blijven Nederlands ontbijten) konden we gaan.
Bas gaat van 8.50 tot 12.50 uur naar school en heeft geen lunch maar wel een snack. Zijn juffrouw heet Mrs. Reed.
Maaike gaat naar school van 9.05 tot 15.03 uur en haar juffrouw heet Mrs. Reghitto.
Hier worden de leraren met meneer en mevrouw aangesproken. Zeker geen voornamen zoals in Nederland.
Ze lijken ons allebei heel aardig, ze zijn al wat langer juf, en de school is bekend met kinderen die de Engelse taal niet spreken dus dat geeft wel vertrouwen.
Bas hebben we na 5 minuten al achtergelaten en toen we een half uur later terugkwamen stuurde de juf ons al weg met de mededeling dat het goed ging.
Maaike begint iets later en wij zijn samen met de andere ouders de klas mee in gegaan.
Maaike zit naast een jongen waarvan de moeder een Nederlandse is (beetje toevallig) en hij verstaat en spreekt het Nederlands ook. Maaike vindt dat natuurlijk prettig en hij heeft haar vandaag al kunnen helpen.
De juf van Maaike stuurde vrij snel alle ouders de klas uit en toen zijn we koffie gaan drinken op het schoolplein.
De oudercommissie (PTA) had een welkomstkoffie georganiseerd voor de ouders. Ik werd meteen gevraagd om vrijwilliger te worden en mee te helpen. In Amerika is zoiets heel gewoon.
Het schoolbudget wordt vergroot door allerlei extra inzamelingsacties. Op deze school worden b.v. de muziek- en computerlerares niet door het gewone schoolbudget, maar gefinancierd door de ouders.
De openbare scholen hebben veel hulp van de ouders nodig om goed te kunnen functioneren. Onze school verwacht van iedere ouder 40 uur hulp per jaar. Dit varieert van meehelpen in de klas, copieren, tot de tuin bijhouden en het onderhouden van speeltoestellen. Er zijn gemiddeld 2 ouders per dag in de (lagere) klassen aanwezig om de leraren te assisteren met allerlei administratieve- en knutsel rompslomp.
Toen ik 's-middags Bas ophaalde had hij al een tekening en een blaadje waarop "alphabetsoup" stond. Dat is een soepbord met letters erin, hij moest de letters A en B omcirkelen en erboven schrijven. Ze beginnen hier al in kindergarten met het leren lezen. Hij was hartstikke enthousiast.
Daarna liepen we samen over het schoolplein waar Maaike lunchpauze had en ik verwachtte een rustig in een hoek zittend meisje aan te treffen, maar nee hoor, ze liep samen met een ander meisje over het plein en die keuvelde er lustig op los in het Engels. Toen ik Maaike vroeg wat ze allemaal zei, antwoordde ze: "Dat weet ik niet maar we gaan naar de bathroom, want zij moet plassen."
Maaike heeft gerekend, dat is handig want daarvoor hoefde ze geen Engels te kennen (zei ze zelf).
De juf heeft een verhaal voorgelezen en dat snapte ze natuurlijk niet maar er zaten plaatjes bij en daardoor kon ze me toch vertellen waar het verhaal over ging.
Toen ik haar aan het eind van de schooldag ophaalde samen met Bas was zij ook erg enthousiast. Dus wat had ik me nou druk gemaakt? Ach, misschien komt het nog.
In ieder geval willen ze morgen ook weer naar school, en dat is een geruststelling.
Labels: Amerika, Californië, kinderen, school
Monterey en Big Sur
Gisteren zijn we via Monterey en Carmel naar de
Big Sur geweest. Erg mooie route.
In Monterey hebben we niet het bekende aquarium bezocht, dat kan altijd nog als het weer wat minder is.
Eerst zijn we bij Moss Landing uitgestapt. Trui en jassen aan want hier waait het nogal. Wij waren helemaal alleen op het strand op heel veel vogels na. We zagen pelikanen vliegen, en terwijl we naar de zee aan het staren waren zwommen er 2 zeeolifanten voorbij. Heel grappig, ze liggen je vanuit het water gewoon aan te staren.
Daarna zijn we doorgereden naar Monterey.
Daar hebben we een
maritiem museum bezocht wat Bas en Maaike erg leuk vonden. Hier werd uitgelegd hoe een vuurtoren vroeger werkte, hoe ze vroeger plaatsbepalingen op zee deden met voorlopers van het kompas en er lagen een paar schaalmodellen van o.a. Spaanse overwinningsboten. Daarna hebben we over een, door toeristen bevolkte, pier gelopen en hebben clamchowder gegeten.
Toen zijn we doorgereden naar Carmel met het bekende
Pebble Beach. Daar werd deze week de
Pebble Beach Concours d'Elegance gehouden. Dat is een klassieke autoshow, alleen dat wisten wij niet, we waren er toevallig. We hebben wel erg mooie en ook heeeeeeele dure auto's gezien.
Op Pebble beach zijn we gaan picknicken. Er waren wat jongens aan het wakeboarden en terwijl we daar naar keken zagen we ineens een zeeotter. Hij dreef rustig op zijn rug en was best dicht bij de kant. Daar mag niet gezwommen worden want het water is er ijskoud en er zijn veel stromingen.
Nadat de boterhammen op waren zijn we verder gereden via Highway 1 naar Big Sur. Dit is een heel mooie rit.
Deze weg is in 1930 aangelegd en verder is er (gelukkig) niets meer gebouwd.
Je kunt op verschillende plekken stoppen om te kijken naar prachtige klippen met daaronder een heel heftige branding. Highway 1 loopt ook over een hele oude brug de
Bixby Creek Bridge. Daarna reden we langs
Point Sur Lighthouse dat is een vuurtoren die op een vulkaankegel ligt. Het ziet er heel raar uit, eerst zie je allemaal kliffen en dan ineens een uitstulping.
De kinderen vonden de hele route prachtig. Toen we weer terug reden kwamen we natuurlijk in de file terecht, want dit was het laatste vakantie weekend dus iedereen ging weer naar huis.
Hier begint namelijk de school weer, maar dan op woensdag. Nog even wachten en dan mogen ze de uniformen aan. Ik ben benieuwd hoe ze dat gaan vinden.
Terwijl ik dit zit te schrijven, roept Edwin mij, omdat de wasbeer er weer is. Gelukkig heb ik nu mijn camera in de buurt.
Labels: Amerika, Big Sur, Californië, kust
Beesten
Wij wonen tussen een golfbaan en aan de andere kant zitten we tegen het
Almaden Quicksilver County Park aan. Dat is een groot park van ongeveer 4.000 acres, dat is ongeveer 1.500 hectare. In ieder geval groot. En iedere avond zo omstreeks 18.00 - 19.00 uur verschijnen er hoog in de lucht een paar grote vogels. Nu hebben wij geprobeerd om ze met de verrekijker te identificeren, en hebben we wat navraag gedaan en nu denken wij dat het
Golden Eagles zijn. We hebben dus gewoon adelaars in onze achtertuin vliegen!
Verder lopen er hier in de achtertuin draden van de telefoon en elektriciteit over hoge palen. Dat is blijkbaar heel normaal.
Daaroverheen lopen zeer geregeld eekhoorns en pas zag Bas dat er niet een normale maat eekhoorn overheen liep, maar hij dacht dat het een grote muis was. Ik dacht even dat het een rat was, maar nou blijkt het een chipmunk (aardeekhoorn) te zijn geweest. Ratten wandelen ook niet zo hoog. En chipmunks doen dat wel.
Toen we met de overbuurvrouw aan het praten waren, vertelde zij dat ze 's-avonds rond 22.00 uur thuiskwam en in haar zijtuin een familie van 4 herten aantrof. Dat gebeurt blijkbaar wel vaker, want onze buurman had het er ook al over. Het is nu wachten tot we ze zelf mogen aanschouwen.
Oh, ja voor diegene die erin geïnteresseerd is, de poolman. Die heb ik ondertussen natuurlijk verschillende malen ontmoet, maar ben het helemaal vergeten te melden. Het is een Vrouw. Wij hebben dus een poollady. Dat was natuurlijk niet helemaal wat ik bedacht had. Ze ziet er ook uit zoals een poollady eruit zou moeten zien; korte spijkerbroek, hemdje, een blonde paardenstaart en ze heet Rosie.
Dan de tuinman. Die heet volgens mij Manuel of iets anders Mexicaans.
Toen ik hem vroeg of hij een bepaalde plant in de tuin zou willen planten, vertelde hij mij dat hij volgende week wel een schep mee zou nemen? Huh, volgens mij is een spade toch essentieel gereedschap voor een tuinman. Hier begint hij eerst met alles weg te blazen, dan gaat hij met een graskanten ding aan de gang, dan gaat hij maaien en daarna gaat hij alles weer wegblazen. Dat is alles wat hij doet. Toen ik hem vroeg wat dat voor plant was die ik vanuit de pot in de grond wilde hebben antwoorde hij: "It is a climber". Ja, dat wist ik ook wel, de plant heeft 3 meter lange takken en ik had hem al tegen het hek aangezet. Hij wist ook nog te vertellen dat hij witte bloemen gaf. Ook een goede veronderstelling als de bloem eraan zit. Nee, daar verwacht ik maar niet teveel van.
Vandaag zijn de kinderen en ik naar de
San Francisco Zoo geweest samen met de dochter van onze huisbaas. Zij woont in San Francisco en wilde daar graag een keer heen met ons.
Het is heel gek maar we hebben daar de hele tijd geen zon gezien. In de zomer moet je blijkbaar niet in San Francisco zijn want dan hangt daar de mist uit zee en die gaat heel moeilijk weg. We hebben dus de hele dag in 16 graden rondgelopen. Toen we weer thuis kwamen om 18.00 uur was het 26 graden. Dat scheelt dus echt een jas. Maar we hebben ons prima vermaakt en het is een mooie dierentuin.
Labels: Amerika, Californië, San Francisco, Uitjes
Stofzuiger
Ik heb jullie nog niet meer verteld dat het met mijn vader goed gaat. Hij is afgelopen donderdag al uit het ziekenhuis ontslagen. Verbazingwekkend hoe snel zoiets kan gaan.
Verder hebben we ook niet veel meer gedaan dan dozen uitpakken. Ondertussen vragen we ons ook bij sommige dozen af waarom we ze meegenomen hebben. We hebben hier ook niet zoveel (opberg)ruimte als in Eindhoven. Een veelgehoorde zin tijdens het uitpakken is dan ook: "Ja maar jij wilde die toch meenemen?"
Afgelopen weekend heeft Edwin met zijn laptop en een webcam erop, dit huis aan onze ouders laten zien. Het is heel grappig om dat zo te doen. Je kan er alleen niet mee naar buiten lopen. Dan krijgt de camera toch te veel licht binnen. Het is hier namelijk nog steeds warm en zonnig dit in tegenstelling tot Nederland, heb ik begrepen. (Rita, ik heb met je te doen.)
Ondertussen hebben we een TV een DVD en een Stofzuiger gekocht. Ja stofzuigers zitten hier in hetzelfde prijssegment, daarom schrijf ik die ook met een hoofdletter. Die zijn hier duur joh! En zuigen, ho maar. Wij hadden een Hoover bij de Best Buy gekocht. Gewoon een grote witgoedwinkel. Maar ik vond het niks, dus na 3 weken heb ik die teruggebracht. Dat kan dus ook hier. Gebruiken en weer terugbrengen.
Terwijl ik een verkoper aanhield en vertelde dat ik uit Europa kom en een stofzuiger wilde en er geen $600,= tot $1000,= voor wilde betalen, zei hij (schichtig om zich heen kijkend) "U moet hier geen stofzuiger kopen. Al deze stofzuigers zijn niets waard".
En inderdaad hij liet er een paar zien, bij sommige verga je van de herrie en bij enkele kwam er zelfs zo'n grote stofwolk achter uit het apparaat toen hij hem aanzette, dat Maaike en Bas er van gingen hoesten.
Amerikaanse stofzuigers zijn de zgn. Uprights. Wel bekend uit de videoclip van "I want to break free" van Queen. Ik bedankte hem voor zijn eerlijkheid en ben op zoek gegaan naar een Canister, dat is dus ons sleemodel.
Nou trek je portemonnaie maar open hoor, maar we hebben een showroommodel, inclusief 2 hele dozen extra zakken, die zuigt en maakt geen herrie en er zit een snoer aan dat langer is dan 1 meter. Dus ik ben blij en heb vandaag gepoetst. Dat is niet leuk bij 30 graden maar ja ik heb hier geen Ine....
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen
Golden Gate
Met Saskia d'r vader gaat het steeds een beetje beter, misschien mag hij donderdag naar huis. Knap hoe snel hij vooruit gaat, als hij zich maar niet forceert (rustig aan Noud!).
Wij zijn vandaag met zijn drieen naar de stad geweest. Eerst naar de Golden Gate Bridge, waar het 18 graden en winderig was, terwijl het thuis nog 31 graden was. Gelukkig hadden we de jassen meegenomen.
Over de brug heen, toen naar de parkeerplaats om te kijken hoe de mist over de bergtoppen rolde, en ook tussen de pijlers en onder de brug door kwam.
Vervolgens naar de Marina en toen naar Pier 39, de befaamde pier bij Fishermans Wharf waar de zeeleeuwen in de zon liggen te bakken.
De kindjes vonden het prachtig. We zijn ook nog over Lombard Street gereden, de steilste weg in San Francisco en het kronkeligste straatje van de wereld. De auto deed het prima.
Bij Fishermans Wharf even wat gegeten. Alcatraz was goed te zien, en na de verhalen die ik verteld had in de auto op weg naar San Francisco, was het nog spannender. Je kunt daar met de boot naar toe en dan met koptelefoons op rond lopen in de gevangenis en een kijkje nemen hoe er vroeger geleefd werd.
Dat doen we wel een keer als mama erbij is, of misschien wel met de grootouders.
Na een ijsje was het weer tijd om naar huis te gaan, onderweg nog langs de elektronica zaak om een transformator te kopen, kunnen we de Nederlandse tv aansluiten.
Niet om TV te kijken, maar om Nederlandse DVD's en videos te kijken.
Labels: Amerika, Californië, Uitjes
De bovenkant mag wit, bordeaux rood, of huntergreen zijn en moet ingestopt worden in de broek. Het zijn allemaal poloshirts of witte blousjes voor de meisjes. Ook mogen ze sweatshirts of vesten dragen maar die zijn allemaal donkerblauw.
