Verkocht!
Wij hebben ons huis in Eindhoven verkocht!
Toen we besloten om tijdelijk naar San Jose te verhuizen, hadden we ons eigen huis voor 2 jaar aan Amerikanen verhuurd. Prima, dachten wij, dat zit goed, dan kunnen we als we terug komen gewoon weer in ons eigen huis.
Alleen vertrokken zij onverwachts afgelopen december weer naar Seattle.
En stond ons huis dus leeg. Dat was toch wel iets te vroeg voor ons en onze portemonnaie.
Ons huis ging dus vanaf december weer in de verhuur. In januari vroeg de makelaar of het ook in de verkoop kon? Tja, misschien ook wel een optie, we zullen wel zien wat er eerst komt. De huizenmarkt is toch niet zo heel erg snel.
En nu blijkt dat we het huis al verkocht hebben. Binnen 1 maand!
Als alles goed is zal ons huis per 1 april van eigenaar wisselen. Heel raar idee om nu geen eigen huis meer te hebben. Waar moeten we nu heen?
Labels: huis, Nederland
Whale watching
Zondag gingen we
walvissen kijken vanuit Monterey. We waren met 18 personen; 8 volwassenen en 10 kinderen. Allemaal lange blonde Nederlanders.
Op de kade stond een man met een stuk of 10 papagaaien, die we even vast konden houden. Dat moesten we natuurlijk ook nog even doen.
Om 13.30 uur vertrok de boot voor een 3 uur durende tocht. Iedereen was er goed op gekleed, want de temperatuur is hier erg gedaald de afgelopen week. We hebben zelfs nachtvorst gehad! Ja, jullie kunnen misschien wel lachen maar er is hier in San Jose zelfs een soort
noodtoestand uitgeroepen zodat ze de daklozen aan opvang konden helpen. De kranten melden dat de avocado's en aardbeien zware schade lijden en dat de halve
citrus oogst bevriest.
Maar goed, nadat we ons op de boot hadden gewapend met handschoenen en mutsen zagen we toch vrij snel de eerste beesten.
Het was een school gewone dolfijnen. Deze beesten zijn erg snel en zwommen gewoon voor en met de boot mee. Heel leuk om te zien. De kinderen vonden het prachtig.
Na weer een tijdje varen zagen we de eerste spuit van de grijze walvis. Deze beesten trekken gedurende de maanden december - maart van Alaska naar Mexico om warmer water op te zoeken en hun jongen daar te krijgen. Van mei - december komt hier de blauwe vinvis en de bultrug voorbij.
Omdat de kust van Monterey een soort ravijn is, is het water er erg diep. Walvissen zwemmen in diep water, en daardoor komt hij zo dicht bij de kust.
In tegenstelling tot de gewone dolfijn, zoekt de walvis de boten niet op en lagen we rustig te wachten tot hij wat dichterbij zou komen. Dit gebeurde niet. Dus weer verder varen. We hebben nog een aantal verschillende spuiten van walvissen in de verte gezien, maar echt dichtbij kwamen ze niet, ook is het best moeilijk om al wiebelend op de boot een foto van ze te nemen. Vandaar de ietwat onduidelijke foto's. Maar het was echt een walvis!
Hierna voeren we weer terug en zagen nog een school grijze dolfijnen. Deze dolfijnen zijn veel minder in aantal, "spelen" niet met de boot, en bleven veel meer op afstand. Maar toch ook mooi om zo van dichtbij te zien. Hoe blasé kan je worden, want voor zeeleeuwen en zeeotters bewoog niemand meer op de boot, maar die waren er ook hoor.
Toen we weer van boord gingen zijn we, om warm te worden, met z'n allen een chocomel met slagroom op de kade gaan drinken, en daarna zijn alle kinderen in andere auto's terug gereden naar San Jose om nog even bij Fresh Choice een maaltijd te nuttigen. Hierna ging iedereen weer met zijn eigen kinderen naar huis. We waren flink uitgewaaid.
Labels: Californië, Monterey, Uitjes, walvissen
Harlem Globetrotters
We zijn vanmiddag naar het
HP Pavilion geweest waar we gekeken hebben naar de
Harlem GlobeTrotters.
The Harlem Globetrotters is een Amerikaans basketbalteam dat bekend is geworden met het geven van demonstratiewedstrijden. Vanaf de oprichting in 1927 spelen ze vooral met humor en atletisch vermogen. Toen de Globetrotters begonnen was rassenscheiding nog heel normaal in de wereld. Het team bestaat geheel uit Afro-Amerikanen. Vandaar ook de naam Harlem Globetrotters, naar de New Yorkse wijk Harlem, die voornamelijk uit Afro-Amerikanen bestond, en het feit dat de ploeg de hele wereld afreisde.
Het begon natuurlijk, zoals alle sportwedstrijden hier, met het live op de middenstip zingen van
The Star-Spangled Banner; het Nationale volkslied.
Daarna werden de spelers een voor een aan ons voorgesteld, en toen kon de "wedstrijd" beginnen.
En zoals het hier tijdens sportwedstrijden hoort, iedereen loopt de
hele tijd voor en achter je langs, om eten te halen. Hot dogs, taco chips, popcorn, suikerspinnen. Je moet dus ook de hele tijd opstaan voor iemand die er weer eens langs wil.
Tijdens de verschillende pauzes waren er optredens van
Globie (de mascotte) en andere figuren die mij niet zoveel zeiden, maar
wel onderhoudend waren. Ook werd iedereen gevraagd het liedje YMCA, met bijbehorende bewegingen mee te zingen. In ieder geval hoef je niet de hele tijd stil te zitten. Er wordt je genoeg beweging aangeboden. Het is tenslotte een "sport"wedstrijd.
Begrafenis
Gisteren ben ik naar een begrafenis geweest. Tja, hier gebeuren ook wel eens dingen die niet zo leuk zijn.
In dit geval was het de vader van een kind op school. Met de moeder heb ik redelijk vaak contact. Hij was al een tijdje ziek, dus het kwam niet als een donderslag, maar 59 jaar is toch echt te jong. Niet dat er een acceptabele leeftijd zou zijn, maar jullie weten wel wat ik bedoel.
Nadat we hoorde dat hij overleden was, komt de gemeenschap hier blijkbaar op gang. Mensen sturen niet alleen kaarten, er wordt dan ook voor avondeten voor het gezin gezorgd. Er wordt telefonisch gevraagd of ze al voor die avond eten hebben, zo niet dan krijgen ze dat van diegene die dat dan wil aanbieden.
De ceremonie werd gehouden in het
Oak Hill Memorial Park in San Jose. We reden er met z'n 3-en naar toe. Dat was voor mij natuurlijk wel fijn, want dan heb ik in ieder geval iemand om dingen aan te vragen mocht het hier totaal anders gaan dan in Nederland.
Nou dat valt reuze mee.
We gingen een gebouw in en daar was een receptie waar we konden vragen in welke ruimte de dienst voor deze man was. Het was dus in de "Chapel of the Oaks". Toen we buiten in de rij stonden om het gastenboek te tekenen, stond er een doedelzak speler. Dat was voor mij anders. Blijkbaar kan je zo iemand inhuren.
We kregen, voordat we de ruimte binnengingen, een briefje mee met het verloop van de dienst en een soort prentje van de overledene.
Binnen was de herdenkingsdienst en na verloop van tijd werd er aan het publiek gevraagd of ze nog herinneringen aan Michael hadden en die misschien met ons wilde delen. Er stond een 10-tal mensen op die wat over hem vertelden. Soms waren ze aangrijpend, en soms ook wel grappig.
Na een uur was het voorbij en ging de familie de kist begraven. Hier zijn wij niet bij geweest.
Wat me aan de begraafplaats opviel was dat er erg weinig grote grafstenen waren. Ik bedoel die verticale stenen. Hier hadden ze vooral "headstones" zoals ze ze noemde. Daar staat de naam enzo wel op, maar wordt voornamelijk gebruikt als aanwijsplek voor het graf, en die liggen ook veel dieper in het gras.
Verder is het hier weer veel massaler, er zijn verschillende ruimtes en gebouwen waar tegelijkertijd ceremonies gehouden worden.
Toen wij weer naar buiten kwamen, zagen we een Chinese familie met een kist lopen. Een eindje verder stonden allerlei Mexicanen met z'n allen onder een tent op de begraafplaats.
Dat was toch wel anders, in ieder geval niet zo intiem.
Labels: Californië, dagelijkse dingen
Oorkondes
Maaike kwam vorige week thuis met een grote grijns en een oorkonde dat ze lid was geworden van de Writers Club. De juf had haar voorgedragen (ook hier komt ieder kind een keer per jaar aan de beurt), maar dat mag hun trots niet drukken.
De kinderen hebben allemaal een folder in hun bureautje liggen waarin ze soms verhaaltjes, die ze zelfstandig tijdens de les schrijven, in stoppen. Uit deze folder mogen ze dan zelf een verhaaltje kiezen wat ze voor willen lezen. De directrice roept ieder kind via de intercom op om naar haar kantoor te komen. Dus iedereen op school hoort hun naam.
Uit iedere klas komt dan een kind en zij lezen dan een voor een hun verhaaltjes aan elkaar voor. Alle andere kinderen luisteren daar naar en de verhaaltjes worden "positief" bekritiseerd.
Ze krijgen tenslotte nog een koekje of ijsje, een oorkonde, een potlood met "
My principal is proud of me" en nog een paar onnozele dingen. Of je het er nu mee eens bent of niet, de kinderen krijgen hierdoor een positief gevoel over hun schrijfvermogens en dat is toch het enige wat telt.
Voor de volledigheid moet ik ook vermelden dat Bas vorige maand "Student of the Week" is geweest. Vorig jaar heb ik
geschreven wat dat inhield. Maar goed nu was het dus de beurt aan Bas.
De oorkondes hangen keurig naast elkaar op de koelkast zoals het hoort, zodat iedereen ze kan zien. Hoe klein deze ook zijn, het leert ze al vroeg om de goede, positieve kanten van zichzelf te durven laten zien, dat het goed is om jezelf af en toe op de schouders te kloppen.
Dat doen ze hier veel meer. In Nederland moet je meer "doe maar gewoon" doen, en wordt je dan al vlug als een opschepper of uitslover betiteld. Ik weet niet wat beter is, maar tot nu toe werkt het wel motiverend voor ze.
In ieder geval kunnen onze kinderen al veel beter met complimentjes omgaan dan ik ooit deed.
Labels: oorkondes, school
Wij hebben ons huis in Eindhoven verkocht!
