Paspoort & Zeum
Voordat we naar Amerika vertrokken hadden we nog nieuwe paspoorten laten maken. En aangezien we hier nu bijna 5 jaar zijn, moeten die dus weer vernieuwd worden.
De kinderen moeten mee, niet voor de vingerafdrukken want dat hoeft pas vanaf 12 jaar, maar gewoon omdat de medewerker van het consulaat de kinderen moet zien.
Dat kon tot voor kort altijd in San Mateo, maar sinds januari moeten Nederlanders hiervoor naar San Francisco of Los Angeles, want daar staat nu de dure apparatuur om de biometrische gegevens op te slaan.
Wij gaan natuurlijk naar San Francisco, maar de medewerker vertelde dat als je in Nevada, Alaska of zelfs op Hawaii woont, je dus ook naar San Francisco of Los Angeles moet. Dat kost je gelijk een fortuin aan tickets.
Wij hoeven gelukkig maar een klein uurtje te rijden en staan midden in "The City", zoals ze hier San Francisco noemen.
Ook hadden we nog pasfoto's nodig die aan de Nederlandse eisen moeten voldoen, en dat kan niet iedereen hier. Gelukkig zit er vlakbij het Consulaat een Notary die weet hoe en wat.
Eerst zijn de kinderen aan de beurt en daarna ik. Mens, je mag niet meer lachen, want je moet een neutrale uitdrukking hebben, er mag niets glimmen aan je hoofd, dus mijn bril moet af.
Naderhand moet Bas ook nog een keer opnieuw, want hij is jonger dan 10 jaar, en dan moet zijn hoofd kleiner op de foto dan van Maaike. We lijken wel criminelen, alleen mist het bordje met het nummer op onze borst.
Daarna door naar het consulaat en we worden helemaal naar de 31e verdieping gestuurd. Dan heb je nog eens een mooi uitzicht vanuit je kantoor!
Nadat bleek dat we gelukkig alle papieren bij ons hadden, de pasfoto's ingeleverd, de vingerafdrukken genomen waren en het geld hadden betaald waren we na een uur klaar.
En nou maar hopen dat alles goed gevonden wordt in Washington DC, want dan gaan ze eerst naartoe voordat ze naar Nederland gaan waar ze de nieuwe paspoorten maken. Daarna komen ze dezelfde route terug en als het goed is hebben we weer gloednieuwe paspoorten binnen een week of 2-3.
Omdat de kinderen hiervoor van school waren hebben we het nuttige met het aangename verenigd en gingen we nog even naar
Zeum (spreek uit: Zie-um).
Het was dicht bij het consulaat en nu ook erg heel rustig, waarschijnlijk omdat het onder schooltijd was, en we hebben ons daar prima vermaakt.
Als eerste maakten ze een muziekvideo, die ze na afloop ook nog op een DVD gebrand hebben, zodat ze die aan Edwin konden laten zien thuis.
Daarna gingen we een dansstudio in, waar de dansstapjes opgenomen met een groene achtergrond via een soort van kaleidoscoop werd afgespeeld.
Toen was het tijd voor een digitale workshop. Ze maakten met behulp van de computer een foto van zichzelf en veranderden als eerste de achtergrond. De foto gingen ze daarna met behulp van een versie van Photoshop bewerken.
Heel grappig wat je ermee kunt doen. Haardrachten veranderen, neuzen scheeftrekken, ogen aanpassen. En dat allemaal met een muisbeweging. Het zijn afschuwelijke gedrochten geworden.
Vervolgens moesten we eerst een paar kleipoppetjes maken en daarna werd hen uitgelegd hoe ze een animatiefilmpje met deze poppetjes via de computer konden maken. Dat is werkelijk heel simpel om te doen.
Het was allemaal zeer onderhoudend en gelukkig veel minder kinderachtig dan ik in eerste instantie dacht. Uiteindelijk zijn we tot sluitingstijd bij Zeum geweest.
En toen moesten we San Francisco nog uit zien te komen op vrijdagmiddag, om 5 uur, in de regen, maar de missie was volbracht.
Labels: Amerika, Californië, Instanties, kinderen, San Francisco, Uitjes
Key West en Miami
Nadat we 's-avonds heerlijk en heel gezellig gegeten hadden, met natuurlijk een
Key Lime Pie als toetje, gingen we de volgende dag Key West ontdekken.
Al de eilanden beginnen met het woord "Key", wat zoiets als "rif" betekent. De keys beslaan ongeveer 1700 eilandjes, en ze zijn zeker niet allemaal met elkaar verbonden, maar het zijn er wel veel.
Key West is een heel gezellig dorpje.
De sfeer doet heel Caribisch aan wat ook niet zo verwonderlijk is gezien de afstand en de historie die het heeft met Cuba. We slenterden wat rond en keken naar de huisjes. Omdat het de Dirks-jes laatste dag was hebben we nog even rustig koffie gedronken en daarna afscheid genomen.
We bekeken de rest van Key West en kwamen bij het Zuidelijkste punt van Noord Amerika. Om dit punt aan te geven staat er een marker, en om daarmee op de foto te gaan stond een ontzettend lange rij. Iedereen wachtte keurig in de rij, maar een foto vanaf de zijkant werkt toch ook? Afgezien van de historie op borden viel er ook niet meer te zien, dus gingen we terug naar het hotel om te zwemmen en een boekje te lezen. We wisten immers dat de volgende dag weer in het teken zou staan van auto rijden.
Want het is wel leuk om naar het zuidelijkste puntje te rijden, maar er is maar 1 weg daar naar toe en die is ruim 200 km, en dat betekent dat je deze weg ook weer terug moet rijden.
Op de terugweg stopten we bij het
Dolphin Research Center in Grassy Key.
Omdat dit
centrum zichzelf niet commercieel noemt, zijn er geen shows, maar presentations. Het komt allemaal op hetzelfde neer. Gelukkig was het hier helemaal niet druk en konden we ook zeer dicht bij de dieren komen. Je kunt hier ook met dolfijnen zwemmen tegen een aardig bedrag, maar dat deden we niet. Hoezo niet commercieel?
Hier huisvesten ze voornamelijk oudere dolfijnen, die de kunstjes nog wel kunnen, en die ze tijdens de "presentaties" ook laten zien. Het leuke van de ligging van dit centrum is dat het een open verbinding met de oceaan heeft.
Je kon ook zien dat de trainers erg veel plezier met de beesten hadden, en ze werden ook gewoon verzorgd terwijl wij er waren. Er was een dolfijn die haar/zijn vin geschaafd had, en die plek werd schoongemaakt en behandeld met een soort betadine. De dolfijn bleef gewoon doodstil liggen in het water totdat het blijkbaar genoeg ingetrokken was. Hierna een visje als beloning en hup hij zwom weer verder.
Verder leven er in dit centrum ook 2 zeeleeuwen en een paar ontzettend opvallende bearded dragons. Maar bij navraag blijkt dat de laatste niet officieel bij het centrum horen en dus ook niet gevoerd of verzorgd worden, maar fotogeniek zijn ze wel.
Van hieruit reden we verder naar Miami, waar we over het schiereiland aan de oostkant van Miami - Miami Beach waar de bekende Art Deco hotels staan - wilden rijden, maar de meest oostelijke straat was afgesloten. Dit kwam omdat het oudjaarsavond was, en daar om 12 uur een groot vuurwerk afgestoken zou worden. Maar we konden toch nog aardig wat van de bouwstijl zien.
Oudjaarsavond hebben we spelletjes spelend op de hotelkamer doorgebracht en 's-avonds om half 12 zijn we over de boardwalk aan het strand richting het vuurwerk gelopen. Er werd door mensen zelf vuurwerk op het strand afgestoken en feestjes gevierd en om 12 uur hebben we naar een mooi georganiseerd vuurwerk in de verte gekeken.
We hebben inmiddels toch al in verschillende landen en Staten ons Nieuwjaar gevierd, ben benieuwd waar we in 2010 terecht zullen komen.
Nieuwjaarsdag reden we eerst nog even langs het strand om de bekende strandhuisjes te zoeken en daarna hebben we weer afscheid moeten nemen van Jannie en Geert. Zij gingen verder op een cruise vanuit Fort Lauderdale, en wij vlogen weer terug naar San Jose waar Yvette ons ophaalde.
Het was een vermoeiende, maar ook zeer leuke reis, en Florida is weer heel anders dan Californie, wat toch meer afwisseling in landschappen heeft.
Maar het maakt voor dit gezelschap niet uit waar je elkaar ontmoet of wat je ook onderneemt, het is altijd gezellig en veel te snel voorbij.
Labels: Amerika, Familie, Florida, Vakantie, vrienden
Everglades en Key West
Voordat we Jannie en Geert zouden ophalen in Miami reden we eerst nog naar Sanibel.
Dit is een klein schiereiland aan de westkust van Florida. Het eiland doet een beetje denken aan de waddeneilanden, maar dan met een tropische temperatuur. De meeste mensen fietsen hier en overal zijn mooie huisjes aan het water. Het eiland is bekend om zijn schelpenstranden. Doordat de stranden oost en west liggen, i.p.v. noord en zuid, vangen de stranden heel veel schelpen uit de Golf van Mexico. En telkens op de plek waar de golf breekt gooit de zee een brede strook schelpen van wel 5 centimeter dik neer.
Omdat hier veel mensen schelpen zoeken, hebben ze de voorovergebogen houding de 'Sanibel Stoop" genoemd. En wij hebben ook een tijdje in die houding gestaan. Want je denkt iedere keer weer dat je een mooiere schelp ziet.
Nadat we Opa en Oma hadden opgehaald en weer verenigd waren met de "Dirks-en", gingen we de volgende dag naar de
Everglades.
We woonden een rondleiding met een ranger bij, en de kinderen volbrachten weer eens hun Junior Ranger programma.
Het gekke van deze omgeving is dat je helemaal niet het idee hebt dat er zoveel water is. Tijdens de rondleiding werd verteld dat dit gebied vroeger helemaal met water gevoed werd vanuit
lake Okeechobee.
Dit meer ligt vele tientallen kilometers boven het nationale park de Everglades.
We zagen heel veel vogels waaronder de
anhinga's. Deze vogels moeten hun veren steeds drogen omdat ze geen vetlaag op hun veren hebben en dus tot op de huid nat worden.
We zien zelfs een paar schildpadden. Verder zwemmen er veel vissen in het heldere water, en wachten er zowel witte als blauwe reigers op een voorbijkomende prooi langs de waterkant.
En natuurlijk zijn er ook de alligators die helemaal niets lijken te doen in dat water.
Nadat de rondleiding is afgelopen gaan we nog verder op eigen gelegenheid de Everglades in en willen ook een boottocht maken, maar die zitten allemaal al vol op de praktische tijden, dus besluiten we om de Everglades te verlaten en naar de
Alligator Farm te gaan.
Hier zien we hele kleine tot reusachtige alligators, die eigenlijk allemaal als hondenvoer zullen eindigen. De huiden worden verkocht en het vlees vermalen. Hoe klein ze ook zijn, ik kan ze niet vertederend of lief vinden. Deze beesten zijn zo lelijk.
Er wordt nog een show opgevoerd terwijl deze beesten worden gevoerd en de kinderen kunnen een kleine alligator vasthouden. Hierbij hadden ze wel de bek dichtgeplakt, maar goed, ze weten nu hoe zo'n beest aanvoelt. In dit park konden we wel een tocht maken met zo'n airboot. We kregen allemaal een koptelefoon op en die bleek ook nodig.
Wat een herrie maakt dat ding. Hij maakte een paar scherpe bochten zodat er een golf van water in de boot terechtkwam tot grote hilariteit van de kinderen. We waren eigenlijk wel blij dat die andere boottochten van 1,5 uur uitverkocht waren, want dit half uur was meer dan genoeg herrie.
De volgende dag gaan we op pad naar Key West, maar eerst stoppen we bij het
John Pennekamp State park. Hier kan je door het mangrovebos lopen, nou ja, door.
Het is een wandeling over een plankenpad en dan kan je de mangrove goed zien. Ik leer hier weer dat er
3 soorten mangroven in Florida zijn. De rode, zwarte en witte mangrove.
Hierna rijden we naar het
Wild Bird Center. Dit is een opvangcentrum voor gewonde vogels, en gratis te bezoeken.
Waarom het gratis is, is ons ook snel duidelijk. Het is een uit de hand gelopen instelling van een oude dame die afhankelijk is van giften. Het zit hier vol met pelikanen! Ze zijn zo tam, dat ze helemaal niet wegvliegen! Misschien kunnen ze dat ook niet, maar dat weet ik natuurlijk niet. Het is wel leuk om mooie foto's te maken van hun prachtige koppen en snavels. Er zijn ook andere vogels te zien die de moeite waard zijn hoor.
De ibissen met hun lange rode snavel, de grote witte reigers en de kleinere witte vogels met hun typische gele pootjes. Maar na een rondwandeling gaan we maar weer vlug weg, want echt fris ruikt het hier niet.
De Keys zijn niet bekend om hun stranden, want ze zijn gevormd door een groot rif. De kust is dus vooral hard koraal wat ze nu goed proberen te beschermen.
De weg naar Key West is lang en langzaam, vooral omdat we in een file terecht kwamen. Onderweg komen we over een zeven mijl (=10 km) lange brug.
Het water is mooi turkoois en er groeien overal mangroven langs de weg. Maar na 2 uur kijk je daar ook niet meer van op.
Uiteindelijk checken we laat in de middag in ons hotel in, waar de Dirks-en al iets eerder waren aangekomen. Eerst maar eens bij een kop thee een restaurant zoeken en dan kijken we morgen wel waar we nu weer terecht zijn gekomen.
Labels: Amerika, Familie, Florida, Vakantie, vrienden
Orlando
We waren voor deze vakantie al anderhalf jaar geleden door Catherine en Taco uitgenodigd om samen met hen in hun timeshare kerst te komen vieren. Dus wisten we deze vakantie voor de verandering eens een keer al heel lang van tevoren.
Op zondag 20 december vertrokken we al vroeg (half 6) vanaf San Jose naar Atlanta en vlogen daarna door naar Melbourne (Florida). We huurden een auto en reden in een uurtje naar het appartement in
Kissimmee. Catherine en Taco vlogen vanaf Nederland via Londen en bleken vertraging te hebben en kwamen daardoor 6 uur later dan gepland aan. Maar het weerzien was als vanouds; de kinderen kletsen, net als de ouders, gewoon weer verder waar we afgelopen zomer gebleven waren.
En dan zit je zo dicht bij alle Walt Disney parken, dat je daar natuurlijk naar toe moet, maar om nou iedere dag in zo'n park te hangen op de drukste tijd van het jaar, dat zagen we niet zo zitten.
Dus werd er overlegd, wie naar welk park wilde en uiteindelijk werd het een dag Epcot, een dag Hollywood studio's en toch ook het Kennedy Space Center wat verder weg lag en niet bij Disney hoort.
Dinsdag stonden we om om 9 uur bij de ingang van
Epcot om zeker te zijn van een fastpass kaartje voor een van de grootste attractie, de Mission Space. De fastpass kaartjes voor Soarin waren allemaal al redelijk vroeg uitgegeven, en we hadden geen zin om 2 uur in de wachtrij te staan, dus die hebben we gemist.
Het voordeel van zo'n appartement dichtbij is dat we op het eind van de middag terug zijn gereden en boodschappen hebben gedaan. Vervolgens eten gemaakt en daarna 's-avonds weer terug zijn gegaan om naar een ontzettend mooi vuurwerkshow te gaan kijken in het park.
Woensdag zijn we naar een praatje van de timeshare verkoper geweest en hebben daarmee kaartjes verdiend voor een Dinner Show op kerstavond.
De rest van de middag hebben we voornamelijk doorgebracht op het complex, de kinderen zwommen en speelden rondom het appartement waar ook verschillende vogels rondliepen.
Donderdag gingen we naar
Hollywood Studio's waar we meteen fastpass kaartjes haalden voor de Rock 'n Roller Coaster en in de rij gingen staan voor The Twilight Zone Tower of Terror. Na nog meer attracties en een achtervolgingsvoorstelling zijn we ook hierna 's-middags weer naar het appartement gegaan om wat te eten en 's-avonds weer terug gegaan om te kijken naar de vuurwerk en watershow genaamd Fantasmic.
Vrijdag was het kerst en dat zou de drukste dag zijn, dus besloten we om niet naar een park te gaan. Wachtrijen van 100 - 120 minuten tijdens de voorgaande dagen voor de meest gewilde attracties vonden we al lang genoeg.
We gingen naar
Downtown Disney en verdeelden ons in 2 groepen om naar verschillende films in de bioscoop te gaan.
's-Avonds hadden we onze verdiende kaartjes voor het kerstdiner met de nummer 1 Dinner show van Orlando; Arabian Nights.
Bij binnenkomst keken we elkaar aan en moesten we allemaal wel lachen. Wat er best mooi uitziet in folders en online, bleek in het echt te bestaan uit een hele grote paardenbak met tribunes van 10 verdiepingen eromheen. Al snel kwamen we erachter dat we op de bovenste rij zaten en dan ook nog naast elkaar, heel gezellig met 9 personen.
Inbegrepen zat wijn, frisdrank en bier, alleen smaakte het bier naar niets en was de wijn een roze soort suikerwater. Het voorgerecht was sla en werd geserveerd uit een enorme schaal waaruit we allemaal een flinke schep kregen.
Het hoofdgerecht konden we kiezen, maar de steaks waren alleen maar als medium gebakken verkrijgbaar, waarschijnlijk lagen ze al een tijdje te wachten.
We namen dus maar een varkensfilet.
Verder was er aardappelpuree en gemengde groenten (denk aan een blik met groenten), en een broodje. Het was er zo donker dat we niet konden zien hoe het eruit zag, dus bracht het fototoestel uitkomst, zodat we konden zien hoe het kerstdiner eruit zag. Dit alles werd opgediend op plastic borden.
Als afsluiting nog een toetje wat bestond uit perpermuntijs met chocolade.
Tijdens het eten was er de paardenshow en werd het verhaal van Sherazade in kerstsfeer verteld. De kerstman kwam ook nog voorbij en om in de kerstsfeer te blijven hadden ze de paarden borden omgehangen met namen van de rendieren erop en geweien op hun hoofden. Binnen 3 uur stonden we weer buiten.
We moesten erg lachen om dit kerstdiner. Het was het slechtste eten en de ongezelligste tafelschikking die we ooit met Kerst hebben gehad. Volgend jaar maar wat anders proberen.
Op zaterdag reden we naar het
Kennedy Space Center, niet zozeer een amusements park, maar meer informatief. En wat is dit complex uitgebreid!
We werden steeds met touringcar bussen vervoerd over het complex. We zagen de lancerings platforms in de verte en de assemblage ruimtes van dichtbij. We zagen raketten, satelieten, konden zien hoe groot de leefruimte van een shuttle is, filmpjes, en maakte een lancering mee, kortom heel divers en informatief.
Het bekende gebouw met de Amerikaanse vlag lijkt gewoon groot, maar als je bedenkt dat 1 ster in de vlag 1.80 meter hoog is, krijg je misschien een indruk hoe groot dat gebouw is.
Het verleden en de toekomst werden allemaal bij elkaar gebracht in verschillende tentoonstellingen en als we alles moeten geloven, zetten we binnenkort niet alleen weer opnieuw voet op de Maan, maar ook op Mars.
Voor ons laatste avondmaal met z'n 9-enen besloten we te gaan eten bij het bekende "ribs" restaurant;
Tony Roma's. Dit was een stuk gezelliger en lekkerder dan de avond daarvoor.
Helaas moesten we zondag het appartement weer uit en reden we ieder voor zich naar het zuiden van Florida, want inmiddels waren opa en oma ook geland in Miami.
Nadat we hen opgepikt hadden zijn we 's-avonds weer bij elkaar gekomen in Homestead. Want dat is ons startpunt voor de 2e week in Florida, waar we meer natuur gaan bekijken.
Labels: Amerika, feestdagen, Florida, Orlando, Vakantie, vrienden
Daarna door naar het consulaat en we worden helemaal naar de 31e verdieping gestuurd. Dan heb je nog eens een mooi uitzicht vanuit je kantoor!
Als eerste maakten ze een muziekvideo, die ze na afloop ook nog op een DVD gebrand hebben, zodat ze die aan Edwin konden laten zien thuis.
Vervolgens moesten we eerst een paar kleipoppetjes maken en daarna werd hen uitgelegd hoe ze een animatiefilmpje met deze poppetjes via de computer konden maken. Dat is werkelijk heel simpel om te doen.
