Korte uitstapjes
Opa en Oma zijn al bijna een week weg, en ik wil toch ook een beetje opschrijven wat we na onze Arizona trip nog samen hebben gedaan.
We zijn, zoals we met de meeste logees doen, naar de top van
Mount Umunhum gereden en hebben een stukje gewandeld, waarna je bij een heldere dag een goed uitzicht krijgt over Sillicon Valley met daarachter de baai van San Francisco.
We hebben een zondagmiddag in de
Uvas canyon gelopen. Dat is hier ook heel dichtbij. Hier moesten we ook over een beekje lopen, maar deze keer lagen er gewoon bruggetjes.
We liepen naar de watervallen en toen weer terug. Ineens zagen we tot onze stomme verbazing hele grote klieken van
lieveheersbeestjes. Echt honderden bij elkaar, ze zaten op de boom en op de grond op de dorre bladeren.
Blijkbaar overwinteren deze beestjes. Ze komen bij elkaar in de herfst om hun winterslaap te houden. Ze waren redelijk sloom, maar ja, dat zou ik ook zijn als er ineens een of andere dwaas zijn flitslamp boven mijn bed zou houden.
Je kon een route volgen die je langs allerlei planten bracht en daar kreeg je dan uitleg over. Het was nu soms moeilijk te zien maar in het voorjaar en de zomer zullen we hier nog wel eens een keer terugkomen. Waarschijnlijk zijn de lieveheersbeestjes dan verdwenen.
Het laatste weekend waren de kinderen vrij i.v.m.
Dr. Martin Luther King Jr. day . We besloten om maar niet naar Tahoe te gaan zoals in eerste instantie gepland, want Jannie en Geert vonden de zon lekkerder dan de kou, en sneeuw en ijs hadden ze al gezien. Dus ging de route naar het zuiden.
Eerst naar het
Monterey Bay Aquarium, van daaruit naar
Carmel. 
Daar hebben we wat rondgeslenterd en een ijsje gegeten.
Toen
weer naar het restaurant Nepenthe om een kop thee te gaan drinken, maar bij nader inzien hebben we de thee omgewisseld voor een heerlijke fles witte wijn en wat kleine hapjes.
Hierna door naar de
Julia Pfeiffer waterval op het strand en daar hebben we van een prachtige zonsondergang genoten.
Het vervelende hiervan is dat het daarna meteen donker is en we over de bochtige weg van de Hwy 1 naar ons hotel in San Simeon reden.
De volgende dag hadden we een tour gepland in Hearst Castle. Jannie en Geert namen tour 1, en wij deden tour 2.
Wij hadden tour 1 tenslotte al
een keer gedaan. We kregen nu voornamelijk de gastenkamers van het Casa Grande te zien, net als de immense keuken, de bibliotheek en de werkkamer van William Hearst.
Hierna reden we terug over de Hwy 101 richting de Pinnacles. Maar na een tankbeurt werden we aangehouden door de politie, en kregen een boete voor te hard rijden. Ben benieuwd hoeveel ons dat gaat kosten.
De
Pinnacles zijn ontstaan nadat 23 miljoen jaar geleden een vulkaan uit is gebarsten en daarna door de bekende
San Andreas Fault een stuk van de vulkaanwand verschoven is tijdens een aardverschuiving. Het restant zijn de monolieten en de muren van de grotten.
Omdat we de
Balcony tour in de Pinnacles wilden lopen, ben je verplicht om ieder een zaklamp mee te nemen, want je loopt/kruipt echt door een grot.
De route was behoorlijk smal en de zaklamp was inderdaad nodig, in ieder geval om anderen bij te schijnen waar je je voeten neer moest zetten. Hierna kwamen weer aan de andere kant uit en een grote cirkel buitenom bracht ons uiteindelijk weer bij de auto net voordat het donker werd. En zijn we verder door naar huis gereden.
De volgende dag was dinsdag en de kinderen hadden gelukkig ook nog vrij omdat het een studiedag was, dus konden we mooi de
inauguratie van Barack Obama kijken voor de televisie. Ik vond het toch wel heel speciaal om deze historische gebeurtenis hier mee te maken.
Op woensdag gingen de kinderen weer naar school en Jannie en Geert vlogen weer naar Nederland. Zowel voor hen als voor ons begon het gewone leventje weer van school, werken, projecten en afspraakjes.
Ach ja, de pret kan natuurlijk niet eeuwig duren en dat dacht het weer ook, vanaf woensdag begon het hier te regenen, terwijl het de hele tijd bovengemiddeld warm en zonnig is geweest. Hoezo geluksvogels...
Labels: Amerika, Bezoek, Big Sur, Californië, Familie, Hearst Castle, San Jose, Uitjes
Arizona deel 2
We besloten om verder naar het noorden te rijden. In Flagstaff zagen we de eerste sneeuw en kregen de kinderen meteen zin in warme chocomel terwijl wij koffie dronken.
Ons doel was
Walnut Canyon National Monument waar we de eerste woningen in de rotswand, de zogenaamde cliff dwellings, zouden zien. In het visitors center werd ons verteld dat we er niet naar toe konden lopen omdat het pad te vol lag met sneeuw en ijs. We konden alleen de simpele wandeling bovenlangs maken. Daar vandaan zagen we de klifwoningen van een afstand. Gelukkig konden de fototoestellen inzoomen en zagen we de klifwoningen waar de
Sinagua ongeveer 900 jaar geleden hebben gewoond.
Hoe langer je keek, hoe meer woningen we ontdekten, het leek wel een klein dorp.
De kinderen hielden een sneeuwballengevecht met opa en oma en daarna ging de reis weer verder naar de volgende, meest bekende klifwoning, nl.
Montezuma's castle.
Dit is ook gebouwd door de Sinagua rond 1200. Toen Europese Amerikanen de klifwoningen rond 1850 ontdekten, dachten ze dat de woningen waren gebouwd door de mythologische held
Montezuma, vandaar de naam.
In de kalkstenen rotswand op een hoogte van zo'n 30 meter, is een gebouw van vijf verdiepingen hoog gebouwd. Er zijn 20 kamers waar 50 mensen konden wonen. De overhangende rotswand beschermt het gebouw tegen de regen, zon en roofdieren. In een ander deel van de rotswand zijn de resten van een nog grotere woning gevonden.
Rond het jaar 1300-1400 verlieten de Sinagua deze plaats. Het is nog steeds niet duidelijk waarom.
Het is zo moeilijk voor te stellen hoe je daar kinderen kunt grootbrengen. Ze zijn inderdaad veilig voor roofdieren en voor de wind, regen en zon, maar stel je toch voor dat zo'n kind naar de rand toeloopt. 30 Meter is echt heel hoog boven de grond.
De volgende dag reden we helemaal naar het zuiden, met als doel Tucson. Deze tocht duurde 4 uur, en bij aankomst zaten we in de heerlijke temperatuur van zo'n 20 graden.
Omdat we, na een dag in de auto te hebben gezeten, weer eens wat wilden bewegen, besloten we op 31 december een wandeltocht door
Bear canyon naar de Seven Falls te maken.
Om 11 uur begonnen we aan de ongeveer 8 mile tocht en die zou 3 uur duren. We moesten diverse keren de beek oversteken wat ook aangegeven stond in het boekje, alleen was de waterstand nu wat hoger dan normaal doordat het de week ervoor had geregend. Hierdoor werd het oversteken van de beek een heel avontuur. Iedereen was op zoek naar de beste steen, die zowel stabiel en droog genoeg was en die ook nog leidde naar de volgende stabiele en droge steen en uiteindelijk naar de overkant. Nou dat viel niet mee; de kinderen hebben natuurlijk kortere benen, Jannie en Geert zijn wat voorzichtiger en hebben ook kortere benen dan wij.
Edwin was voornamelijk bezig met het uitzoeken van de stenen waarop we konden lopen. Hierna kwam hij terug om iedereen de weg uit te leggen, hoe je het beste met droge voeten de overkant kunt bereiken. Het was warm en de tocht ging omhoog en duurde door de beken toch wat langer dan we gedacht hadden. Uiteindelijk zijn we bij ons einddoel; de seven falls, uitgekomen. Hier zie je 7 watervallen boven elkaar midden in de woestijn naar beneden komen. Dat is toch wel heel speciaal. Hierna ging de hele reis weer terug door de canyon. Uiteindelijk zijn we 14 keer de beek overgestoken. Het was inmiddels 4 uur geweest, zonder lunch, dus we waren behoorlijk moe, dorstig en warm.
Eenmaal thuis gekomen hebben we vlug nog wat hapjes gehaald, het was tenslotte oudjaar. Hoewel de Amerikanen dat niet echt vieren, kunnen we het toch niet zomaar voorbij laten gaan. We bleken toch wel redelijk moe te zijn geworden van deze tocht dat we om 22.00 uur zelf gingen aftellen en elkaar gelukkig Nieuwjaar wensten. Want ergens tussen Nederland en San Jose was het tenslotte net 1 januari.
Hierdoor konden de kinderen naar bed, en wij volgenden 1 uur later.
Wat een vreemd oudjaar was dat, en dat allemaal door die wandeling.
De volgende dag gingen we naar de
San Xavier del Bac Missiepost. Hier liepen we omheen, maar omdat het Nieuwjaar was, was het museum zelf niet open. In de kerk zagen we veel Mexicaanse schilderingen en heiligenbeelden.
Deze waren zelfs ook in de Indiaanse stijl uitgebeeld.
De kerststal had indianenfiguren en het kindje Jezus lag hier tot onze verbazing niet in een kribbe, maar hing in een hangmat.
Daar kon je zelfs aan een touwtje aan trekken en dan kon je het kindje Jezus heen en weer wiegen. Heel grappig om te zien.
Via de oude binnenstad van Tucson reden we weer naar het hotel. De rest van de middag hebben we al lezend en zwemmend aan het zwembad doorgebracht.
De laatste dag (althans voor ons) hebben we een bezoek gebracht aan het
Arizona-Sonora desert museum. Het is een mooi opgezet museum, waar je heerlijk doorheen kon wandelen. Ik moet er niet aan denken om deze plek te bezoeken in de zomer. De geologie van deze plek werd er uitgelegd, en ook wat voor (half-edel)stenen er hier uit de grond kwamen.
En natuurlijk waren er buiten allerlei beesten en allerlei soorten beplantingen te zien. Cactussen in veel verschillende gedaantes.
Er werd nog een vogelshow gegeven met Harrison Valken, en toen was het voor ons tijd om weer in te pakken.
De volgende dag vlogen we vanaf Phoenix weer naar San Jose.
Na deze lekkere week begon voor ons het gewone leventje weer van werken, school en clubjes.
Jannie en Geert ruilden onze auto in Phoenix om voor een kleinere auto en vertrokken met zijn tweetjes voor nog een extra week naar het noorden. Zij reden via de Grand Canyon, Antilope Canyon, Bryce en Zion naar Las Vegas en vlogen daar vandaan weer naar ons. Ze hebben het behoorlijk koud gehad, maar gelukkig konden ze bij ons weer opwarmen, want hier schijnt nog steeds de zon. Weliswaar niet zo sterk als in Tucson, maar toch krachtig genoeg om er koffie in te drinken.
Labels: Amerika, Arizona, Familie, Phoenix, Tucson, Vakantie
Arizona deel 1
De kerstboom is opgeruimd, dus nu heb ik eindelijk even tijd om een stuk te schrijven over onze afgelopen weken.
Tot grote vreugde van de kinderen kwamen op 22 december Opa en Oma naar San Jose om kerst met ons te vieren.
Nadat we op 1e kerstdag eerst lekker ontbeten hadden konden eindelijk de cadeautjes uitgepakt worden. Iedereen is weer heerlijk verwend. Verder hebben we de dag doorgebracht met spelletjes doen, natuurlijk het kerstdiner en het uitproberen van alle nieuwe aanwinsten.
Op 2e kerstdag (die hier niet bestaat) zijn we van San Jose naar Phoenix in Arizona gevlogen.
Op 27 december zijn we naar
Taliesin West (spreek uit als: tal-ee-es-sin) gereden. Dit ligt in de foothills van de McDowell Mountains omgeven door de
Sonoran desert op een stuk grond van ruim 2 miljoen vierkante meter!
Het is de zomerschool en het huis van architect
Frank Lloyd Wright geboren in 1867. Hij wilde, in tegenstelling tot zijn Amerikaanse tijdgenoten, zijn gebouwen op laten gaan in het landschap en maakte zoveel mogelijk gebruik van de middelen die de natuur hem gaf.
Nu noemt men dat organische architectuur. In zijn tijd was dat nogal tegendraads en werd het als vreemd ervaren.
We kregen een rondleiding door verschillende vertrekken van het gebouw maar niet in de ontwerpkamers omdat het momenteel nog steeds dienst doet als school.
Hij maakte erg veel gebruik van het licht dat hij filterde door middel van canvas doeken.
In de meeste kamers waar je binnenkwam moest je eerst via een soort gang of lage hal binnenkomen waarna de kamer als erg open en licht werd ervaren. Hij speelde dus ook met de psyche van de mens. Veel van zijn meubels zijn ook door hem ontworpen, zoals zijn origami stoel. Ze zaten best lekker, maar zijn nu haast onbetaalbaar. Persoonlijk vond ik dat hij veel gemeen had met zijn tijdgenoot Gerrit Rietveld.
Hij heeft van 1937 tot 1957 in deze school/huis gewoond totdat hij stierf op 91 jarige leeftijd.
Hierna reden we naar de Botanische tuin van Phoenix en hier was toevallig een tentoonstelling van de glaskunstenaar
Dale Chihuly.
Dit waren glasgeblazen ornamenten die tussen alle cactussen stonden. Heel mooi om te zien, maar hierdoor heb ik eigenlijk weinig van de tuin en de planten gezien. Gewoon omdat het glas zo mooi was. Het glas was er in allerlei vormen en kleuren, hangend, liggend en staand. Heel kleurrijk allemaal.
De volgende dag reden we naar Sedona en daar bezochten we de
Red Rock State Park. De kinderen deden weer mee aan het junior ranger programma, en hebben er deze vakantie weer een aantal nieuwe speldjes bij.
We liepen met een ranger naar het
huis van de Apache Fires. Dit is zo genoemd naar aanleiding van het vuur wat de Apaches maakten die onderaan de berg, waarop het huis ligt, kampeerden. Dit land was gekocht door de heer en mevrouw Frey. Hij was een van de directeuren van
TWA en terwijl hij over dit gebied vloog bedacht hij dat hij daar wilde wonen. Zij bouwden hier de Smoke Trail Ranch. Je hebt werkelijk hele mooie uitzichten op rode rotsen vanaf het huis.
Al wandelend naar het huis, kregen we uitleg over de verschillende rotsformaties die we zagen. Zo zagen we de 7 worriers; de cathedral rock; the bell rock; the mermaid en natuurlijk was over iedere rots een verhaal te vertellen. We zagen de prachtige, witte, afbladderende bast van de grote Sycamore (plataan) bomen afsteken tegen de strakblauwe lucht. Kregen uitleg waarom de Yucca die hier groeit zo belangrijk was voor deze indianen. Zij gebruikten deze plant werkelijk overal voor.
Ze aten de bloemen, maakten sandalen van de wortels, zeep van de bladeren tot luiers en kleding van de bast.
Hierna gingen we weer naar ons hotel, waar de ondergaande zon de rode rotsen prachtig kleurde. En dat alles konden we vanaf ons balkon goed zien. En met een lekker kop thee in de hand planden we alweer de volgende uitstap.
Labels: Amerika, Arizona, Familie, feestdagen, Phoenix, Sedona, Vakantie
We hebben een zondagmiddag in de Uvas canyon gelopen. Dat is hier ook heel dichtbij. Hier moesten we ook over een beekje lopen, maar deze keer lagen er gewoon bruggetjes. 
We liepen naar de watervallen en toen weer terug. Ineens zagen we tot onze stomme verbazing hele grote klieken van lieveheersbeestjes. Echt honderden bij elkaar, ze zaten op de boom en op de grond op de dorre bladeren.
Daar hebben we wat rondgeslenterd en een ijsje gegeten. 
Hierna door naar de Julia Pfeiffer waterval op het strand en daar hebben we van een prachtige zonsondergang genoten.
De volgende dag hadden we een tour gepland in Hearst Castle. Jannie en Geert namen tour 1, en wij deden tour 2. 
Wij hadden tour 1 tenslotte al een keer gedaan. We kregen nu voornamelijk de gastenkamers van het Casa Grande te zien, net als de immense keuken, de bibliotheek en de werkkamer van William Hearst.
De Pinnacles zijn ontstaan nadat 23 miljoen jaar geleden een vulkaan uit is gebarsten en daarna door de bekende San Andreas Fault een stuk van de vulkaanwand verschoven is tijdens een aardverschuiving. Het restant zijn de monolieten en de muren van de grotten.
De route was behoorlijk smal en de zaklamp was inderdaad nodig, in ieder geval om anderen bij te schijnen waar je je voeten neer moest zetten. Hierna kwamen weer aan de andere kant uit en een grote cirkel buitenom bracht ons uiteindelijk weer bij de auto net voordat het donker werd. En zijn we verder door naar huis gereden.
