Maui
Ok, nog 1 keer dan om het af te leren. Zo gezellig is een leeg huis ook weer niet. We gaan nog 1 keer op vakantie, maar waar dan naartoe? We raadplegen de kinderen en die willen heeeeel graaaag nog een keer naar Hawaï.
Nou is ons visum wel verlengd, maar niet aangepast in ons paspoort, dus een reis buiten Amerika mag niet. Nou ja, mag wel, maar dan moeten we eerst langs een consulaat om het visum in ons paspoort bij te laten zetten, en dat is ook zo'n gedoe.
Nee hoor, Hawaï is een prima optie, en deze keer boeken we
Maui. Het voordeel van dit eiland, is dat het een rechtstreekse vlucht heeft vanaf San Jose Airport.
Maui is het op een na grootste eiland van de archipel. Het eiland bestaat uit twee vulkanen, Haleakala en de overblijfselen van de oudere West Maui vulkaan, die door een landengte met elkaar verbonden zijn. Omdat deze landengte als een dal tussen de vulkanische bergen ligt, staat Maui ook bekend als "The Valley Isle".
Dinsdag ochtend vroeg vertrekken we en tijdens onze vlucht moet het Nederlands elftal voetballen voor de halve finale. We zullen er helemaal niets van zien , daarom vraagt Edwin aan de piloot om de tussenstand af en toe door te geven.
Halverwege de vlucht krijgen we te horen dat het 1-1 is tijdens de pauze, en daar blijft de informatie ook bij. Maar gelukkig krijgen we zodra we landen allerlei sms’jes binnen dat we gewonnen hebben.
We verblijven in het bekendste hotel dat er volgens mij op Maui bestaat; Het Grand Wailea Resort Hotel.
Onze hotelkamer bevind zich op de 5e verdieping en blijkt tot onze verbazing voor het balkon ook nog een strook gras te hebben. We hebben een prachtig uitzicht en zitten 's-avonds heerlijk van de wijn en het weer te genieten.
Het grappige in Amerika is, dat stranden over het algemeen publiekelijk bezit zijn, dus niet van de hotels die er op de rand staan. Daardoor kan je meestal (ook hier) via een pad dat aansluit aan het strand gewoon een heel eind wandelen en zie je de ander hotels, huizen en parken vanaf het strand. Ook kan de bevolking op het strand komen, maar daardoor zijn de stranden ook niet zo overvol op sommige plekken, er is altijd wel een plek waar je kunt zitten.
We willen natuurlijk ook wat van dit eiland zien, en kiezen ervoor om naar de andere kant van het eiland, naar het plaatsje Hana te rijden. Onderweg stoppen we om een wandeling te maken, we komen langs hele mooie bloemen en planten. Het is er erg vochtig, warm en klam, dat we blij zijn dat de auto airconditioning heeft.
Onderweg zijn er hele mooie uitzichten, en komen we langs hele bossen van bamboe, we stappen uit om te lunchen en zien golven wild op de rotsen slaan,maar door al dat gekronkel worden we gewoon een beetje draaierig.
We vervolgen onze route, maar de weg wordt zo kronkelig, dat we het uiteindelijke voor gezien houden. Ik begrijp nu dat er T-shirts te koop zijn, met "I drove all the way to Hana".
Een andere dag boeken we een tocht met een boot om te gaan snorkelen. Om kwart over 6 moeten we ons bed uit, want 's-middags wordt de zee een beetje ruwer en kan je haast niet meer snorkelen.
Om 7 uur vaart de boot uit de haven van Kihei naar het plekje
Molokini. Dat is een restant van de vulkaan die de vorm van een halve sikkel heeft die voor de kust ligt. Dit plekje is bekend om zijn vissen en vogels. Iedereen heeft een wetsuit aan, want doordat je een tijdje in het water ligt, krijg je het toch koud, en iedereen neemt een zwemslang mee zodat je makkelijker kunt blijven drijven. Heel grappig om iedereen met die zwemslangen te zien. We snorkelen er een uurtje vanaf de boot, en zien allerlei vissen en zelfs een haai! Maar we zien ook de "state fish" de
Humuhumunukunukuapua'a. Tja wat een naam, maar Bas weet prima hoe deze vis uitgesproken wordt namelijk; Hoe-moe-hoe-moe-noe-koe-noe-koe-ah-poe-ah-ah.
Na een tijdje vertrekt de boot weer om ergens anders nog een keer aan te leggen en gaan we weer allemaal snorkelen en zien we de zeeschildpadden zwemmen. Hierna nog een barbecue op de boot als lunch en uiteindelijk varen we weer terug naar de haven. Maaike en Bas zijn de enige kinderen die continue met de bemanning praten, en uiteindelijk zitten ze gewoon in de kajuit alsof ze daar horen en krijgen nog meer uitleg over de beesten in deze omgeving.
Doordat het tijdsverschil met Europa 12 uur is, zitten we zondag ochtend vroeg om half 9, met onze ogen net open, rechtop in bed met de televisie aan. De wereldbekerfinale van Nederland tegen Spanje is op. Wat een domper, maar wel heel speciaal om dat zowat aan de andere kant van de wereld te bekijken.
Omdat het hotel veel leuke waterattracties heeft willen de kinderen daar eigenlijk de hele tijd verblijven. Iedere dag moesten ze een nieuw armbandje halen, die als een soort trofee door alle kinderen werden gedragen.
Aansluitend het hotel is het strand met zijn golven waar het ook prima toeven is. Daar stonden strandstoelen en eigenlijk hebben we verder niet veel gedaan. Nou ja, als je boeken lezen niets doen vindt….
Maar op deze manier konden we weer lekker uitrusten voordat onze laatste weken in San Jose beginnen.
Labels: Amerika, Maui, Vakantie
Afscheids feestje
Omdat we in eerste instantie al begin juli naar Nederland zouden verhuizen, hadden we, net als toen in Nederland, ook hier een feestje geregeld voor eind juni.
Uiteindelijk vliegen we nu pas op 1 augustus terug, maar we lieten de datum gewoon staan.
Is veel makkelijker afscheid nemen, want dan kan ik tegen de meeste mensen gewoon zeggen; "Joh, ik ben er nog een hele maand, dus ik zie je vanzelf wel weer." Scheelt weer veel geveeg onder mijn ogen. Want ik heb er toch behoorlijk wat moeite mee om deze mensen waarschijnlijk niet meer te zien.
Deze keer is het ook veel definitiever dan 5 jaar geleden. Toen zeiden we dat we voor 3 jaar gingen, nu zeggen we dat we voorgoed naar Nederland gaan, en dus deze mensen waarschijnlijk niet meer zullen zien. Is toch wel wat anders.
We zijn zeer gehecht geraakt aan deze manier van leven en deze kleine, hechte gemeenschap.
Dus een datum geprikt bij "onze" club, uitnodigingen verstuurd via Evite, gemeld dat wij voor drinken zorgen en gevraagd of zij iets kleins mee wilden brengen om te knabbelen.
Dat is ook heel gewoon hier, iedereen brengt wat mee en binnen de kortste keren heb je een tafel vol met lekkere hapjes staan. Het varieert dan van taco chips met salsa, tot groenten met een dip en van mozzarella met tomaatjes spiesen tot een groene salade met olijven brood. We hadden de eindtijd gezet op 18.00 uur.
Wendy was zo lief en attent om een fototoestel mee te nemen en van zoveel mogelijk mensen een fotootje te maken, zodat we in ieder geval ook een herinnering hieraan hebben.
En het was behoorlijk druk, de meeste mensen waren er. Het was de warmste dag van het hele jaar tot nu toe, waardoor de kinderen die meekwamen allemaal meteen het zwembad indoken.
Maar bovenal was het ook heel erg gezellig.
Uiteindelijk staken we om 22:00 uur de sleutel in het slot van ons huis, en dat zegt genoeg denk ik.
Labels: Amerika, Californië, San Jose, Verhuizen, vrienden
Wakeboarden
Naast alle verhuisperikelen hebben we ook nog wel wat leuks gedaan. Eind mei werden we uitgenodigd door een stel vrienden om een dagje op hun boot mee te varen om te gaan
wakeboarden. Tuurlijk wij willen nog steeds alles proberen.
Wakeboarden heeft raakvlakken met snowboarden, kiteboarden en skateboarden en er worden ook vergelijkbare termen gebruikt.
Wake betekent hekgolf. Wakeboarden is dus boarden (en springen) waarbij gebruik wordt gemaakt van de hekgolf. De wake dient als springplank.
Het gaat bij wakeboarden niet om snelheid, alhoewel de boten behoorlijk hard gaan, maar juist om de stijl en variaties in truckjes.
De eerste keer gingen we naar Lake Anderson, hier vlakbij en lieten de boot te water. Nadat we eerst gekeken hadden hoe het moest, was het aan ons om ook op te staan. Nou heb ik vroeger wel gewaterskied, en het opstaan lijkt er een beetje op, alleen zitten nu beide voeten vast op een plank en je staat dwars op het water, en dat is toch anders. Na vele starts konden we uiteindelijk het gevoel krijgen omdat we eindelijk "even" stonden. Maar het water was redelijk onrustig en door de late regenval nog steeds koud. Wat betekent dat het niet echt lekker was voor beginners, omdat je als dan relatief vaak in het water ligt.
Edwin probeerde het achter een boot van andere vrienden die ook mee waren, maar uiteindelijk was het hem niet gelukt die dag om te kunnen blijven staan.
Twee weken later wilden ze weer gaan en vroegen ons weer mee, maar deze keer gingen we naar hun favoriete plek Discovery Bay in de
Sacramento Delta.
Dit is een gebied tussen San Francisco en Sacramento, met een eindeloos netwerk van riviertjes, moerasjes en kanalen. Vroeger werd dit gebruikt door mijnwerkers en de eerste bewoners tijdens de 1848 Gold Rush.
Hier was het water veel rustiger, en de temperatuur zowel van de lucht als van het water warmer. En gelukkig lukte het ons deze keer allemaal om te blijven staan. Edwin ging zelfs al over de "wake" heen, en kwam ook weer terug.
Het wakeboarden is wel een heel ander sfeertje dan zeilen op de (Friese) meren. Bij zeilen zitten de meeste mensen rustig in hun boot te genieten van de geluiden van de wind . Met wakeboarden gaat, zodra je staat, je vooraf aangegeven favoriete muziek, op de iPod hard aan en "board" je over het water.
Niemand maakt zich druk om het riet langs de kant, want dat groeit veel te hard, die paar vissers langs de kant worden genegeerd, en je ziet veel andere wakeboarders langs de kant liggen met biertjes en wijn in hun hand in hun snelle boten.
Zo hebben ze ook allerlei signalen die wij niet kenden. Zodra er iemand in het water ligt steekt er iemand in de boot een klein oranje vlaggetje omhoog zodat de andere boten weten dat er iemand nabij in het water ligt. Ze doen dat ook voor onbekenden, zodra ze ergens midden in het water liggen en zien dat er iemand in het water ligt, steken ze het oranje vlaggetje op.
De bestuurders van de andere boten op het water steken hun vuist in de lucht om aan te geven dat ze de zwemmer/skiër gezien hebben. Deze boten hebben behoorlijk veel PK en zodra iedereen weer aan boord is denderen ze heerlijk over het water met hun speedboten.
Uiteindelijk hebben we nog een tijdje doorgebracht in het vakantiehuis van zijn ouders, waar de kinderen gingen spelen met een surfplank, wat gezwommen hebben en gedobberd hebben met een waterfietsbootje.
Daar leek het heel erg op Langweer, alleen zijn de boten hier "natuurlijk" veel groter, de huizen "natuurlijk" veel groter, er was geen zeilboot te zien, en veel boten hadden een zonnescherm boven hun boot staan op de steiger, omdat je anders letterlijk aan de bekleding schroeit.
Dus van pittoresk was al helemaal geen sprake. Maar gezellig was het wel en zeker nog een keer voor herhaling vatbaar.
Labels: Amerika, Californië, Uitjes, vrienden
Ok, nog 1 keer dan om het af te leren. Zo gezellig is een leeg huis ook weer niet. We gaan nog 1 keer op vakantie, maar waar dan naartoe? We raadplegen de kinderen en die willen heeeeel graaaag nog een keer naar Hawaï.
Nee hoor, Hawaï is een prima optie, en deze keer boeken we Maui. Het voordeel van dit eiland, is dat het een rechtstreekse vlucht heeft vanaf San Jose Airport.
We verblijven in het bekendste hotel dat er volgens mij op Maui bestaat; Het Grand Wailea Resort Hotel.
Het grappige in Amerika is, dat stranden over het algemeen publiekelijk bezit zijn, dus niet van de hotels die er op de rand staan. Daardoor kan je meestal (ook hier) via een pad dat aansluit aan het strand gewoon een heel eind wandelen en zie je de ander hotels, huizen en parken vanaf het strand. Ook kan de bevolking op het strand komen, maar daardoor zijn de stranden ook niet zo overvol op sommige plekken, er is altijd wel een plek waar je kunt zitten.
We willen natuurlijk ook wat van dit eiland zien, en kiezen ervoor om naar de andere kant van het eiland, naar het plaatsje Hana te rijden. Onderweg stoppen we om een wandeling te maken, we komen langs hele mooie bloemen en planten. Het is er erg vochtig, warm en klam, dat we blij zijn dat de auto airconditioning heeft.
Om 7 uur vaart de boot uit de haven van Kihei naar het plekje Molokini. Dat is een restant van de vulkaan die de vorm van een halve sikkel heeft die voor de kust ligt. Dit plekje is bekend om zijn vissen en vogels. Iedereen heeft een wetsuit aan, want doordat je een tijdje in het water ligt, krijg je het toch koud, en iedereen neemt een zwemslang mee zodat je makkelijker kunt blijven drijven. Heel grappig om iedereen met die zwemslangen te zien. We snorkelen er een uurtje vanaf de boot, en zien allerlei vissen en zelfs een haai! Maar we zien ook de "state fish" de Humuhumunukunukuapua'a. Tja wat een naam, maar Bas weet prima hoe deze vis uitgesproken wordt namelijk; Hoe-moe-hoe-moe-noe-koe-noe-koe-ah-poe-ah-ah.
Na een tijdje vertrekt de boot weer om ergens anders nog een keer aan te leggen en gaan we weer allemaal snorkelen en zien we de zeeschildpadden zwemmen. Hierna nog een barbecue op de boot als lunch en uiteindelijk varen we weer terug naar de haven. Maaike en Bas zijn de enige kinderen die continue met de bemanning praten, en uiteindelijk zitten ze gewoon in de kajuit alsof ze daar horen en krijgen nog meer uitleg over de beesten in deze omgeving.
