Edwin en ik hadden gemengde gevoelens bij Hearst Castle. Zouden we het nou wel zo leuk gaan vinden. De meningen van de meeste mensen die we spraken waren positief, dus besloten we er een ochtend aan te besteden. We waren nu toch ook wel heel dicht in de buurt en kunnen dan tenminste onze eigen mening vormen. Het is vanuit de verte al goed te zien, want het landgoed ligt op een "Enchanted hill". Rond 10 uur waren we er, en konden meteen met de volgende tour mee. Allereerst wordt je met een bus van het bezoekers centrum de "berg" op gerede,n om dan bovenaan in zijn huis welkom geheten te worden. William Randolf Hearst erfde dit stuk grond (1000 km²) van zijn vader en wilde er zijn huis op zetten waarin hij gasten kon ontvangen. Toen hij vroeger met zijn moeder reizen maakte was hij zo onder de indruk van de Europese kastelen die hij zag, dat hij dit ook voor ogen had toen hij dit huis ontwierp. Vandaar dat dit huis vol zit met oude Europese stukken, die door hem naar Amerika zijn gehaald. Hij nodigde erg vaak gasten uit, van de krantenjongen met de meeste verkopen dat jaar tot en met Winston Churchill. De gasten moesten zich overdag zelf bezig houden, maar de avond werden verplicht gezamenlijk doorgebracht. Dit was nl. zijn huis en geen hotel. Buiten kregen we uitleg over wat je wel en niet mag aanraken. Je moet over een tapijt lopen, en mag niet over de originele vloer(kled)en lopen. We begonnen buiten op een soort bordes van het landgoed met een prachtig uitzicht over de Grote Oceaan. Met zijn keuze voor een stukje bouwgrond was niets mis. Het landgoed bestaat uit verschillende huizen, en wij bekeken er een paar. We zagen de bekende Neptune pool, die, naarmate het huis groter werd, ook groter moest worden, en dus 3 keer verbouwd is tot de huidige grootte inclusief de oude Romeinse pilaren. Deze pilaren waren allemaal verschillend van lengte en hij gaf zijn architecte Julia Morgan de opdracht om er iets moois van te maken.
Hij hield erg van beesten en er liepen talrijke exotische beesten los in zijn tijd. Van kangaroes tot zebra's en beren. De meeste zijn naar dierentuinen gebracht, maar de zebra's grazen nog steeds los op het landgoed. Hij liet een paar schuren bouwen, waarin de beesten konden schuilen als het erg slecht weer was en waar ze voer neer konden leggen. De hondenkennel had een airconditioning, wat zelfs het gewone huis nog niet had. Het landgoed kon zichzelf in onderhoud voorzien, het had vers-waterbronnen, boomgaarden, groententuinen en vee. De laatste plek die we met de tour bekeken was het Romeinse badhuis, waar we tot onze verbazing wel over de originele vloer mochten lopen, maar ja, dat was alleen maar van bladgoud. Hierna bracht de bus ons na 2,5 uur weer terug naar beneden. Er kwamen ons veel bussen tegemoet gereden waardoor we blij waren dat we dit zo vroeg bekeken hadden.
Onze conclusie was dat we toch wel heel erg onder de indruk van dit landgoed waren. Hij heeft het wel smaakvol gedaan. Het is geen huis vol met, bij elkaar gebrachte stukken, wat we dachten. Ook de kinderen vonden het mooi en interessant. Maaike wilde zelfs nog een tour doen, maar dat hebben we toch kunnen afgewimpelen. Dat komt de volgende keer wel weer. We reden verder naar Morro rock, maar wat daar nou voor bijzonders aan te zien is weten we niet, behalve dat het een monoliet is. We hebben daar niet al te veel tijd aan besteed en reden verder naar San Luis Obispo, waar we even gekeken hebben op het terrein van de universiteit Cal Poly, ja je kunt niet vroeg genoeg beginnen met oriënteren.... Vervolgens gingen we richting Pismo Beach. Daar hadden we een hotel geboekt om de rest van de middag al lezend, zwemmend en starend over de oceaan door te brengen.
Terwijl Pasen in Nederland dit jaar wit was van de sneeuw, hebben wij veel in de zon gezeten. We gingen de kust vanaf Carmel oftewel Big Sur eens beter bekijken. We vertrokken vrijdagochtend en de eerste stop was in het Pfeiffer Big Sur State Park waar we een wandeling van 1,5 uur gemaakt hebben. We liepen naar de Pfeiffer waterval en zagen onderweg erg veel grote klavertjes op de grond. Nadat we nog een stuk verder omhoog liepen kregen we een uitzicht over de vallei. Van wandelen in de buitenlucht wordt je hongerig, dus nadat we deze tocht tot een goed einde hadden gebracht, trakteerden we onszelf op een heerlijke lunch bij Nepenthe. Dit restaurant kijkt uit over de oceaan en is daar ook berucht om. Een korte wachttijd in het zonnetje op bonte kussen, met het mooie uitzicht tussen de bloeiende planten is helemaal niet erg. Behalve dat onze lange broeken en wandelschoenen toch wel erg warm bleken te worden. Niet zo gek hoor, want de wandeling die we vooraf maakte was in het bos, en nu zaten we in de stralende middagzon. Na deze heerlijk ontspannen stop, reden we verder naar de Julia Pfeiffer Burns State Park. Hier zijn we gaan hiken naar de McWay Creek waterval. Deze 80-foot (30 meter) waterval valt van de granieten rotsen in de oceaan. Het ziet er uit alsof je naar een Bounty eiland kijkt. Op het strandje zelf kan je niet komen. Hierna gingen we via de mooie kustweg naar ons hotel in San Simeon. We hadden daar geboekt zodat we de volgende dag vroeg bij Hearst Castle konden zijn.
In de 4th grade beginnen ze met de geschiedenis van Californië. Via de indianen en de missieposten zijn ze nu aanbeland in de tijd van de Gold rush . In Californië werd in 1848 door James Marshall het eerste goud gevonden in de American River. Dit leidde tot een stormloop aan goudzoekers van allerlei nationaliteiten en de grootste groep kwam in 1849 aan. Hierdoor werd het inwoneraantal van Californië verdubbelt en San Francisco groeide uit tot 25.000 inwoners. Zij werden de Forty-Niners genoemd. Vandaar dat de bekende American Football ploeg uit San Francisco de 49ers heet. Alle 4th graders gingen gisteren die goudkoorts herbeleven. Ze mochten verkleed naar school komen. Ik had even vlug wat in elkaar genaaid, dus het Nederlandse meisje kon als een echte American girl naar school.
Gedurende de dag werd hen geleerd hoe je goud moest pannen. Dat dat nogal moeilijk en zwaar was, werd ze nu wat meer duidelijk. Want hoewel het weer gisteren heerlijk was, realiseerden ze zich ook dat het vroeger ook in de regen door moest gaan, dat je waarschijnlijk een pijnlijke rug kreeg van het gebogen zitten/staan en dat het zeer veel geduld vergt. Als ze wat vonden dan moesten ze "Eureka" roepen. Ze hadden van zichzelf "Wanted Dead or Alive" posters gemaakt met een bepaalde misdaad die ze begaan hadden. Want goud trok ook allerlei boeven en ander gespuis aan. Ze keken naar een film, speelden gold bingo, ze aten beef-jerkey en maisbrood. Ze moesten zelf boter maken van melk en smeerden dat op zuurdesem brood, wat de ouders weer naar school hadden gebracht. We mochten het niet netjes snijden, want alles moest natuurlijk authentiek lijken.
Veel van deze goudzoekers mislukte in hun missie om snel rijk te worden, maar vonden het leven in Californië met het vriendelijke klimaat zeer aangenaam en trokken verder het onontgonnen gebied in. Deze oud-mijners zijn de handel in gegaan en velen zijn in de landbouw terecht gekomen, en niet zonder succes. Californië is zeer rijk aan o.a. avocado, citrus, artisjok, aardbeien en dadelteelt.
Ik ben benieuwd of ze over 100 jaar een Sillicon Valley dag gaan houden, en dan vertellen over die semiconductor die toen uitgevonden werd en langzaamaan de boomgaarden van de oud-mijners is gaan vervangen. Ach, uiteindelijk blijft het spelen met zand...
Bas had zijn musical deze week. In tegenstelling tot voorgaande jaren hebben ze de musicals niet meer voor de 4th en 5th graders maar alleen nog maar voor de Kindergarten t/m 3rd grade. En deze week was het de beurt aan de 2nd graders. Omdat er meer dan 100 kinderen zijn hebben ze deze voorstelling ook met 2 verschillende casts uitgevoerd, zodat er voor het publiek ook meer mogelijkheid was om te kunnen zitten en foto's te maken. Maar hieraan kleven natuurlijk ook weer nadelen, want de naschoolse activiteiten waren amper afgelopen of de musical begon al. Zo ook voor Bas, hij kwam regelrecht van de Nederlandse les af, at vlug een banaan om wat energie te hebben, en kon gelijk door naar de voorstelling. Andere kinderen waren helemaal niet aanwezig en dus moesten er ad-hoc vervangers geregeld worden. Bas was er een van en las een stukje met behulp van een papiertje voor. En zo kwam alles toch nog goed.
In ieder geval ging het in deze musical over wat ze wilden worden als ze "groot" waren. Er waren loodgieters, cowboys, acteurs, bakkers, machinisten en zeemannen. Ze mochten zelf kiezen en Bas was een zeeman. Compleet met dekzwabbers brachten ze hun lied ten gehore. Uiteindelijk wisten ze nog niet wat ze willen worden, maar ja, wie weet dat wel. Maar wat ze zeker wilde worden was; "I wanna be ME when I grow up!" Ik denk dat dat een hele goede beslissing is.
Maaike had vorige week een fieldtrip naar het Seymour Marine Discovery Center in Santa Cruz. Omdat ze deze keer niet met een schoolbus gingen hadden ze ouders nodig die rijden, en natuurlijk stel ik mijzelf beschikbaar. Zo kom ik tenslotte ook nog eens ergens. Dit centrum is vooral gefocused op het feit hoe onderzoekers nou aan al die informatie komen, en wat ze zichzelf dan afvragen, en hoe dat dan onderzocht moet worden. Het centrum binnen is niet groot, maar wel goed ingedeeld. Er is een groot aquarium waarin ze allerlei onderzoeken doen, ook terwijl wij er rondlopen. Zo was er bv. een vraag of een octopus kan nadenken. Hiervoor hadden ze een fles met een stukje voedsel erin en een kurk er bovenop met een klein gaatje erin. De octopus gaat inderdaad de fles via verschillende kanten proberen open te krijgen. Uiteindelijk lukt het dan door een van zijn tentakels in de kurk te stoppen en de stop eruit te halen. Slim, maar de volgende keer is hij het helemaal vergeten en begint het weer helemaal opnieuw. Ze leggen ook uit hoe ze berekenen hoeveel mosselen er op een bepaalde plek groeien, hoe ze bodemonderzoek doen, waarom bepaalde beesten uitsterven en nog veel meer dingen die wetenschappers onderzoeken. Er was ook een "voel"bak waar ze verschillende soorten zeesterren zagen, heremietkreeften en zee-egels. Deze beesten mochten aangeraakt worden en er waren veel vrijwilligers aanwezig die alle vragen van de kinderen konden beantwoorden, en die de kinderen ook vragen stelden. Hierna gingen we naar buiten waar een skelet van een walvis staat. Zo op het droge is dat beest toch behoorlijk groot hoor.
Via de buitenkant van het centrum wandelden ze langs de kliffen zodat ze met eigen ogen konden zien hoe de aarde uit verschillende lagen bestaat met verschillend gesteente, want daar ging hun science project de laatste weken over. Hierna nog even op het strand uitrazen en weer terug over de Santa Cruz mountains naar school. Prachtig vind ik die schooltrips, zeker met dit mooie weer. Ze hoefden deze keer geen school uniform aan, wat voor mij even wennen is, want de meeste kinderen zie ik niet in hun gewone kloffie. Maar dat maakt het wel wat relaxter voor hen.
vinden. De meningen van de meeste mensen die we spraken waren positief, dus besloten we er een ochtend aan te besteden. We waren nu toch ook wel heel dicht in de buurt en kunnen dan tenminste onze eigen mening vormen.
Je moet over een tapijt lopen, en mag niet over de originele vloer(kled)en lopen.
Deze pilaren waren allemaal verschillend van lengte en hij gaf zijn architecte Julia Morgan de opdracht om er iets moois van te maken.
De laatste plek die we met de tour bekeken was het Romeinse badhuis, waar we tot onze verbazing wel over de originele vloer mochten lopen, maar ja, dat was alleen maar van bladgoud.
