Koninginnedag
Afgelopen zondag was het
weer zover. We vierden op uitnodiging van de Nederlandse school en de consul de bekende Koninginnedag.
Gestoken in oranje melden we ons bij de ingang van het
park, en zonder dat we iets zeiden wist de parkwachter meteen dat wij voor de "Dutch party" kwamen. Was het dan zo duidelijk?
Ook dit jaar waren er weer typisch Hollandse spelletjes zoals; de versierde fietsen parade, - waar onze kinderen iets te groot voor zijn, en er dus niet aan mee deden- het zaklopen, touwtrekken, spijkerpoepen, koekhappen, enz.
De school had een goochelaar geregeld die eerst tussen de tafels doorliep en naderhand gaf hij een voorstelling op het gras.
Daar hield hij de kinderen goed bezig, zodat de ouders gezellig met elkaar konden kletsen.
We brachten allemaal wat te eten en drinken mee en zette dat, toegankelijk voor iedereen, op de picknicktafels neer.
De school had voor typisch Nederlandse snoepjes gezorgd. Zo was er dubbelzoute drop, salmiaklollies, grote stroopwafels, salmiakballen, Haagse hopjes, centendrop en meer van deze lekkernijen. Die zijn hier wel te krijgen, maar daarvoor moet je weer een eind rijden en dan betaal je er natuurlijk ook weer het dubbele voor. En nu lag het daar voor het grijpen......
We hadden nog wat Nederlandse boekjes, CD's en ander speelgoed wat onze kinderen ontgroeid zijn, en besloten om er wat van te verkopen op de vrijmarkt.
Gelukkig konden we een plekje onder de boom bemachtigen want met temperaturen tegen de 30 graden was het behoorlijk warm. Onze verkoop ging boven verwachting goed, we zijn weer aardig wat spullen kwijt, dus is er ruimte gekomen voor nieuw speelgoed.
Hiep, hiep, hoera voor de Koningin
Labels: Amerika, Californië, feestdagen, Nederland, San Jose
Baseball
Vorige week kregen we van de buren gratis toegangskaartjes voor de baseball wedstrijd van de
San Jose Giants tegen de
Bakersfield Blaze. De wedstrijd werd thuis gehouden in het historische
baseball museum en begon om 19.00 uur toen de zon nog scheen, die ging al snel onder maar gelukkig werd het niet koud.
De San Jose Giants (het kleine broertje van de San Francisco Giants), spelen vergelijkbaar met een soort eerste divisie voetbal. Hier komen veel gezinnen met relatief jonge kinderen.
Tijdens de pauzes werden we weer bezig gehouden met allerlei langs-de-lijn-spelletjes, loterijen, grappen en grollen en dansjes van de mascotte van de SJG; "Gigantes". Iedereen liep ook hier weer heen en weer met eten, snoep en drinken.
Er werd muziek gedraaid en oh ja, ook nog gekeken naar de wedstrijd.
Alles was ook op een groot scherm te volgen, dus mocht je wat gemist hebben, dan kon je altijd nog naar de herhaling kijken.
Op een gegeven moment werden er allerlei ballonnen uitgedeeld met een raar uiteinde eraan. Ons werd gevraagd om die pas in het midden van de 7e inning op te blazen en vast te houden, en aan het eind van die inning met z'n allen los te laten. Heel grappig want die ballonnen maakten een soort fluitend geluid.
Wat ons ook opviel was dat al het geld en de bestelde suikerspinnen, popcorn etc. van de ene kant van de bank naar de andere kant van de bank wordt doorgegeven. En het eventuele wisselgeld gaat ook keurig terug naar de rechtmatige eigenaar. Niemand die geïrriteerd zucht of verveelt kijkt, er heerst een zeer gemoedelijke sfeer.
Omdat dit de eerste thuiswedstrijd van het seizoen was werd er ook nog vuurwerk afgestoken waar we natuurlijk ook nog even voor bleven zitten. Uiteindelijk waren we om 23.00 uur weer thuis. Ondanks het late tijdstip voor de kinderen op een doordeweekse dag, was dit zeker voor herhaling vatbaar.
Labels: Amerika, Baseball, Californië, San Jose, sporten, Uitjes
Jelly Belly Factory
Tijdens de laatste dag van de Spring break gingen we met de grote vrienden van Maaike en Bas; Didier, Roderick en Tess naar de
Jelly Belly factory in Fairfield.
Omdat Fairfield een dikke anderhalf uur rijden bij ons vandaan is, hadden we besloten dat ze een DVD'tje konden kijken in de auto. Dat alleen al was genoeg om ze in de auto te krijgen.
Ze wisten helemaal niet waar ze naar toe gingen, maar het bij elkaar zijn en een filmpje kijken was al goed. Ander bijkomend voordeel is dat Catherine en ik ongestoord konden kletsen.
Afijn, uiteindelijk kwamen we bij de fabriek aan en toen bleek er toch een rij te staan!
Daar hadden we helemaal niet op gerekend, de parkeerplaats stond vol, en het bord in de rij gaf aan dat het toch minimaal anderhalf uur wachten was.
We besloten toch maar in de rij te gaan staan, naast het gebouw lag een grasveld, en daar konden de kinderen hun energie kwijt. Na een goed uur konden we gelukkig al naar binnen.
De grondlegger van de Jelly Belly is
Herman Goelitz.
De Jelly bean is een klein snoepje in de vorm van een boon, met een relatief sterke smaak. Hier zie je ze overal.
Iedereen moest een petje op en we mochten in de fabriek geen foto's maken. De fabriek heeft verhoogde wandelpaden zodat je bovenop de machinerie en de werknemers kijkt. Er loopt een gids met je mee die uitlegt waar je naar kijkt.
De eerste stap is het maken van de boon. Die boon bestaat uit maïsmeel, siroop, fruit puree en andere smaakstoffen. Dit wordt gedroogd en dan krijgen ze een "suiker douche". Daarna gaan ze in grote trommels die eruit zien als cement mixers, waarin ze twee uur worden rondgedraaid. Er wordt handmatig siroop en suiker toegevoegd. Daarna worden ze gedroogd en dit proces wordt 6 keer herhaald.
Bij de laatste keer krijgt de "boon" een glanzend laagje.
Dan worden ze te drogen gelegd in zeer veel ondiepe bakken. Het is een kleurrijk gezicht al die bakken met verschillende smaken.
Twee of drie dagen later krijgt de "boon" zijn officiële Jelly Belly stempel. Dit wordt door een machine gedaan met een snelheid van 20.700 bonen per minuut. De fabriek levert 40.000 pounds Jelly Bellies met 50 verschillende smaken af in een 8-uur shift.
We waren verbaasd over de hoeveelheid handwerk die hier nog bij komt kijken.
In de fabriek hangen veel Jelly Belly mozaïeken. Deze portretten zijn gemaakt door Peter Rocha. De oud-president Ronald Reagan was helemaal weg van de Jelly Bean, en heeft voor veel publiciteit van het snoepje gezorgd. Vandaar dat ook hij vereeuwigd is in een mozaïek. Voor zijn portret zijn 15.000 jelly beans gebruikt.
Als laatste zijn we nog een keer de Jelly Belly winkel in gegaan en hebben de Jelly Belly Flops gekocht. Precies dezelfde snoepjes, maar dan afgekeurd omdat ze te groot, klein, aan elkaar geplakt zijn.
Met een gratis zakje bij de uitgang ondernamen we de tocht weer terug naar huis.
Maar halverwege de reis wilden ze allemaal toch weer een gewone Venz centendrop die ik in mijn auto heb liggen.
Labels: Amerika, Californië, kinderen, Uitjes, vrienden
Spring Break - Santa Barbara & Solvang
Als je in
Santa Barbara bent, dan moet je natuurlijk de
missiepost bezoeken.
Deze missiepost was voor Maaike bijzonder omdat dit het grondgebied van de
Chumash indianen was geweest. Zij had daar op school dit jaar een boek "Island of the blue dolphins" over gelezen, en thuis een heel project over gemaakt. Ze herkende daarom veel dingen die ze geleerd had, en kon die ons uitleggen.
Deze missiepost is de 10e missiepost van de Franciscaner pater Junipero Serra, die de grondlegger van alle 21 missieposten was en hiermee Zuid-Californië in de 18e eeuw ontsloten heeft.
De meest zuidelijke is San Diego, en de meest noordelijke is San Francisco.
De missieposten liggen allemaal een dagreis (te paard) van elkaar vandaan. De historische weg heet "
El Camino Real". Overal zie je herkenningstekens van deze weg langs de huidige snelwegen in de vorm van een grote bel.
We zagen de, door de Chumash gebouwde, lavanderia die voor de missie ligt, bekeken de binnenkant en de tuinen, de kerk en het kerkhof. De kerk stond en hing nog vol met witte bloemstukken van Pasen. Er was op het kerkhof ook een gedenkteken van de hoofdpersoon Karana uit het "Blue Dolphin's" boek. Toen hadden we de missie wel weer gezien.
Aangezien dit het zuidelijkste punt van onze reis was reden we nu via de mooie
Santa Ynez Vallei , die nu overal vol stonden met de staatsbloem "
California Poppy" naar het toeristische stadje
Solvang.
Dit plaatsje is door Denen opgebouwd in Deense stijl. Het staat er vol met vakhuizen een molen en Deense bakkerijen.
De kinderen verbaasden zich dat er ook een grote klomp stond, want volgens hen is dat natuurlijk weer Nederlands.
We gingen een bakkerij binnen, en kozen allemaal een lekker gebakje met wat drinken erbij.
Verder vonden we het zo toeristisch dat we het wel voor gezien hielden.
Omdat het lunchtijd was, zijn we nog een laatste keer naar zee gereden om daarna weer terug naar huis naar San Jose te gaan.
Een paar dagen weg kan zo lekker zijn, het waren er maar 4, maar we hebben weer zoveel gezien, dat het wel een week leek.
We hebben ons voorgenomen om dat straks in Nederland ook gewoon te blijven doen. Korte vakanties nemen, ik snap niet dat we dat niet vaker deden, maar waarschijnlijk helpt het ook als het weer meewerkt.
Labels: Amerika, Californië, Santa Barbara, Vakantie
Spring Break - Pismo beach
Het eerste waar we naar toe wilden was het strand van
Pismo Beach.
Omdat het zand zo compact is kan en mag je er met je auto oprijden, dus dat wilden we wel eens zien.
Het is toch wel gek hoor als je al die wagens, trucks, RV's en wagens met aanhanger over dat strand ziet scheuren.
Wij hebben geen 4-wheel drive, dus gingen gewoon te voet het strand op. Maar dat moet je wel zorgvuldig doen. Al die wagens geven behoorlijk wat gas om niet vast te komen zitten in dat zand.
Regelmatig trekken ze elkaar ook weer los. En je ziet net zo goed vrouwen als mannen achter het stuur zitten. Heel bizar, en wat er nou eigenlijk de lol van is om het strand op en neer te rijden en dan weer gewoon de weg op? Ik heb het nog niet door.
Niet ver daar vandaan ligt het
Guadalupe-Nipomo Dunes Preserve. Het duurde even voordat we de ingang vonden, het staat nl. niet aangegeven op de weg. Dit is een Nationaal Natuur monument.
Dit duin gedeelte bevat een uniek ecosysteem en verschillende bedreigde planten en dieren. De duinen zijn hier erg breed en groot. We mochten nergens echt stoppen, dus reden we naar de parkeerplaats.
We parkeerden de auto op een parkeerterrein helemaal vol gewaaid met zand. Een ranger was het zand weg aan het scheppen bij de parkeerplaats voor invaliden. Gezien de wind leek dit ons nogal een onbegonnen bezigheid, maar ja, we wensten hem veel succes en liepen met onze vlieger en de paaseieren (het was tenslotte Pasen) het strand op.
Edwin liet samen met de kinderen de vlieger op, en ik probeerde kleine gaatjes te graven voor de paashaas en de eieren, en toen kwam de ranger eraan.
We mochten daar niet vliegeren want dan dachten de vogels dat ze bedreigd werden, en nee, de voetbal mocht ook niet. Tjee, een strand waarop je alleen maar mag lopen. De paaseieren heb ik toen maar verstopt achter de aangespoelde touwen en in kleine gaatjes gestopt, want graven mag dan vast ook niet. Ze werden snel genoeg gevonden. Maar dat was ook niet zo erg, want om nou een hele tijd op een stoeltje naar het water te turen, dat lukt natuurlijk niet.
We gingen verder en onderweg wilde we in een park stoppen voor de lunch. We draaiden de weg af en stonden......
midden op een schoolplein. Aangezien er toch niemand was zijn we maar blijven staan, achterklep open, koelbox eruit en brood smeren. De kinderen hingen alweer aan het klimrek.
Nadat we alles weer opgeruimd hadden reden we verder naar een gewoon strand waar we de rest van de middag hebben door gebracht. Vandaar naar ons volgende hotel in Santa Barbara. Nog even geborreld terwijl de kinderen in het zwembad lagen en genoten van het mooie weer.
Labels: Amerika, Californië, kust, Pismo beach, Vakantie
Afgelopen zondag was het weer zover. We vierden op uitnodiging van de Nederlandse school en de consul de bekende Koninginnedag.
Ook dit jaar waren er weer typisch Hollandse spelletjes zoals; de versierde fietsen parade, - waar onze kinderen iets te groot voor zijn, en er dus niet aan mee deden- het zaklopen, touwtrekken, spijkerpoepen, koekhappen, enz.
Daar hield hij de kinderen goed bezig, zodat de ouders gezellig met elkaar konden kletsen.
