Alaska deel 2
Vanuit Juneau gingen we naar
Skagway. Ook hier bleven we een hele dag liggen, dus konden we een excursie boeken. Excursies boek je vooraf, of op de dag zelf. En wij boeken niet op het schip maar op de kade, gewoon omdat het weer hier niet echt betrouwbaar is.
Edwin wilde natuurlijk niet het volle pond betalen, wat iedere keer weer opnieuw lukte. Deze stadjes zijn zo klein dat ze echt afhankelijk zijn van het toerisme en of de bus nu met 10 of 14 man moet rijden, rijden doet hij toch, dus dan maar iets goedkoper.
Jannie en Geert namen een historische rondleiding door het stadje, waarin werd verteld dat dit vroeger een goudzoekers stad van 1896 tot 1900 was. Tijdens de hoogtijdagen van de goldrush, rond 1898, had Skagway 10.000 inwoners. Dit wetteloze stadje bestond voornamelijk uit goudzoekers, prostituees en boeven. De bekendste boef heette Soapy Smith en hij had het hele stadje in zijn greep met zijn telegrafiekantoor. Oma kon het verhaal heel spannend aan de kinderen 's-avonds navertellen.
In de haven zagen we een bewoner op de steiger zijn net gevangen zalm schoonmaken.
Omdat Skagway alleen door een bergrug gescheiden wordt van Canada, besloten de Canadezen dat als de goudzoekers naar Canada wilde oversteken dat ze 1000 kg per persoon, aan spullen mee moesten nemen. Deze spullen moesten ze zelf over de berg dragen, en omdat dit natuurlijk niet in een keer kon, werden de achtergelaten spullen vaak gestolen. Deze route werd de
Chilkoot pass genoemd.
Wij besloten een hike & float van de Chilkoot te gaan doen, en vertrokken met 10 personen in een bus.
We hadden een heel aardige gids die eruit zag zoals je verwacht dat mannen in Alaska eruit zien; met baard.
Onderweg zijn we een tijdje gestopt omdat we 2 grizzlyberen zagen.
En daarna begon de wandeling omhoog. Gelukkig gingen we niet helemaal naar de Canadese grens. Het was behoorlijk steil en oneffen terrein.
Doordat de gletsjer die hier vroeger was, alle grond heeft weggesleept, is het enige wat er op die rotsen groeit mos. En op dat laagje mos groeien dan weer bomen. Heel gek om te zien dat er op dat dunne laagje zo'n bos kan ontstaan.
Op het einde van de trail, lag
onze rubber boot. We moesten allemaal onze schoenen in een waterdichte zak doen en rubber laarzen aan, want we moesten door het water in- en uit de boot stappen.
Ook kregen we een zwemvest aan. Het was behoorlijk fris op de boot, zeker omdat we de hele tijd in de bossen hadden gelopen en nu opeens op het water zaten. Onderweg zagen we verschillende bald eagles op hun nesten en vooral heel mooie natuur, en er heerste een heel grote stilte.
De boot moest door de mannen weer uit het water getild, en op de gereedstaande aanhanger gelegd worden. En daarna terug naar het schip. We waren deze keer te laat voor het diner, maar niet getreurd, op een cruiseschip ontbreekt het je niet aan zoveel, en zeker niet aan eten. Wij kozen voor het zelfbedieningsrestaurant en aten die avond Japans.
De volgende plaats die we aandeden was
Icy Strait Point.
Omdat het schip deze keer niet afmeerde aan wal werden we met tenders (kleine bootjes) aan wal gebracht. Het zag er prachtig uit, het zonnetje scheen en nog veel belangrijker, we waren hier het enige schip.
Bij het aan wal gaan kregen we allemaal een klein zakje waarin een stukje cederhout zat. Hiermee moesten de bezoekers van Icy Strait Point het vuur, en dus het licht, aanhouden wat brandde.
We hebben een mooie wandeling gemaakt en daarna het plaatsje Hoonah bekeken. Verbazingwekkend waar mensen van leven. Er is hier werkelijk niets in de omgeving, behalve prachtige natuur.
Wel was hier vroeger een visconserven fabriekje waar nu een permanente tentoonstelling in gevestigd was.
Ook zagen we veel
bald eagles. Het is alleen zo moeilijk om ze in hun vlucht te fotograferen. Maar we zaten toch te genieten van het zonnetje en de omgeving, dus konden we genoeg foto's proberen te maken.
Terug in de haven vroeg een visserman of Bas een zojuist gevangen krab vast wilde houden.
Zich niet bewust van die grote scharen, en totaal geen angst, wilde hij dat natuurlijk wel.
Labels: Alaska, Amerika, Vakantie
Alaska deel 1
Omdat zelfs mijn bereisde schoonouders nog nooit in Alaska waren geweest, besloten we dat een cruise een goede manier zou zijn voor het samen doorbrengen van een laatste vakantie week van de vakantie van oma & opa.
De schoolvakantie van de kinderen begon op vrijdag 15 juni, en dat was ook de dag dat we in aller- vroegte op pad gingen.
We vlogen vanaf San Francisco via Seattle naar Anchorage in Alaska. Daar stond onze limousine te wachten. Omdat de meeste busjes vol waren en we toch met zijn zessen waren, is dit een heel goed vervoermiddel om een reis van 3 uur te overbruggen. We moesten nl. naar de haven van Seward want daar lag onze boot.
Terwijl wij keken naar het vertrek van de boot uit de haven, werden onze koffers netjes naar de hut gebracht en konden we gaan eten.
Hierna moesten we allemaal op een bepaalde plek, met zwemvest aan, verzamelen voor een verplichte rampenoefening. Grappig al die mensen die de hele lay-out van de boot nog niet kennen en dan met zwemvest aan door de boot lopen.
Kinderen kregen hier een armband om die niet meer af kon, zodat ze altijd weten bij welk gedeelte zij behoren tijdens een eventuele ramp.
Nadat de kinderen op bed lagen gingen we nog een borreltje drinken in een van de cafés. Ondertussen zagen we een walvis voorbij komen en realiseerde ons dat het al 23.00 uur was en nog steeds erg licht. Tja, een dag in Alaska duurt ’s-zomers heel lang.
De eerste dag hebben we op zee doorgebracht. Maar op zo'n boot merk je helemaal niet dat je vaart. Voor de kinderen was er ook een kids club en zij hebben zich daar prima vermaakt.
We voeren naar de
Hubbard glacier, die ligt in de Yakutat baai. Vooraf was er in het theater een bioloog die een verhaal vertelde over deze gletsjer.
Het was niet zo helder als de vorige dag, en we konden door losliggende ijsschotsen niet echt dichtbij komen, maar we hadden toch een goed beeld van de grootsheid van zo'n ijsrivier.
Het ijs wat wij zien en dus de zee heeft bereikt, is al 400 jaar oud! De omvang is ook al behoorlijk indrukwekkend.
Het speciale van deze gletsjer is dat ze direct in zee uitkomt. Het ijs komt in zee en smelt door de temperatuur van het water. Onder water is meestal een nog veel groter stuk aanwezig van de ijsschots dan wat er boven water te zien is. Denk maar aan de Titanic. Deze gletsjers zijn maar op drie plaatsen in de wereld te zien, nl. Chili, Scandinavië en Alaska.
Er waaide een behoorlijk koude wind en buiten op het dek over de hele boot waren dekens neergelegd die gretig aftrek vonden.
Doordat we niet dichterbij konden komen, werd voor ons het helikopterdek aan de voorkant van de boot opengesteld, zodat we een beter uitzicht hadden. Dezelfde bioloog was hier aanwezig en we konden allemaal vragen stellen.
's-Avonds moesten we in galakleding aan tafel verschijnen. Edwin had bij het boeken aangegeven dat zijn ouders 45 jaar getrouwd waren, en ze werden dan ook verrast door felicitaties en een serenade van de bediening met een lekkere chocoladetaart.
De volgende dag mochten de kinderen met de kidsclub een kijkje nemen in de werkplaats van de kapitein. Op de brug dus. En nee, er mochten geen ouders mee tot grote spijt van Edwin en Geert. Toch was een van de leidsters zo vriendelijk om een foto van de kinderen te maken en speciaal daarvoor ons op de boot te gaan zoeken om het fototoestel te vragen.
Hierna ging de reis verder naar de hoofdstad van Alaska;
Juneau. Deze hoofdstad is, net zoals heel veel plaatsen in Alaska, niet per auto bereikbaar.
Je kunt hier allen maar per boot, trein of vliegtuig komen. We namen 's-ochtends een kabelbaan naar de top van Mount Roberts en hadden een mooi uitzicht op de baai en de cruiseboten. Boven op de berg waren we net te laat, een zwarte beer was net verdwenen tussen de struiken. We spraken een meisje dat vertelde dat ze na deze zomer naar Colorado ging om te studeren. Zij woonde hier al haar hele leven, was de 4e generatie, en op haar leeftijd kende je iedereen in Juneau. Want er waren 7 lagere scholen, 2 middel scholen en 1 high school. Ik vind dat zo'n gek idee voor een hoofdstad van een staat van zo'n omvang.
's-Middags gingen we met een bus via een rondrit door Juneau, naar de
Mendenhall glacier.
Hier konden we een stuk dichterbij komen, ook omdat we zelf een stuk moesten lopen. Deze gletsjer komt niet rechtstreeks in zee uit maar in een meer. Ook leerde ik dat gletsjerijs een andere structuur heeft dan gewoon ijs. Wat duidelijk te zien was omdat ze een grote brok hadden neergelegd die natuurlijk wel smolt maar nog steeds groot genoeg was.
Hierna reden we naar een heel bijzonder kerkje. Het lag ook net buiten Juneau. Het was enkel opgebouwd uit boomstammen en alleen al voor het uitzicht tijdens zo'n dienst zou ik lid willen worden van deze kerk, maar ja, t'is zo moeilijk te bereiken hè.
Labels: Alaska, Amerika, Vakantie
Flag Day
Vandaag was het weer Flag Day.
Ook nu werd het, net als
vorig jaar, aan de voorkant van de school gehouden.
Het was vervelend dat de geluidsinstallatie het in het begin niet deed, want daardoor gingen er veel woorden verloren.
Dit jaar werd er in chronologische volgorde verteld wanneer, welke vlag werd gebruikt. Bij iedere vlag werd er ook een kort verhaaltje verteld. Een paar keer kwamen ook de Nederlanders in de verhaaltjes voor, maar ik weet niet meer bij welke vlag. Ook werden deze vlaggen ook getoond.
Dit waren de vlaggen die ze behandelden;
Tussen de vlaggen door werden, ondersteund door de school band, ook de patriottische liedjes ten gehore gebracht.
De liedjes waren ook weer dezelfde als vorig jaar; Yankee Doodle; You're a Grand Old Flag; America the Beautiful; God Bless America en This Land is your Land.
Als laatste werd er onder het zingen van, het oog gericht op, en met de rechterhand op je hart, de "Star Spangled Banner" (het officiële volkslied) de huidige vlag; "
Stars and Stripes" gehesen.
En dit jaar bekeek Uncle Sam het allemaal heel rustig vanaf de vlaggenstok.
Labels: Amerika, Californië, San Jose, school
Carnival, etc.
Tja, met zo'n vol huis ontbreekt het wel eens aan tijd om nog wat op te schrijven. Niet dat Opa en Oma veel aandacht vragen, of dat we ze moeten vermaken, integendeel, ze zijn steeds weg. Zou het nou zo zijn dat
wij erg druk zijn?
In ieder geval hebben we sinds de laatste blog niet stilgezeten.
Als eerste was er op 1 juni de jaarlijkse Carnival op school. Aangezien ik de ticketsales onder mijn hoede had, was ik er al sinds begin mei mee bezig.
Margrit had zich toen al opgeworpen om niet helemaal nutteloos in de zon te zitten, maar ondertussen tickets te bundelen ter waarde van 5, 10 en 20 dollar. (Waarschijnlijk heeft ze op haar benen een witte plek ter hoogte van haar knieën zitten, omdat daar de rol met tickets zat.) Maar het hielp mij enorm.
Het waren dezelfde spelletjes als
vorig jaar, en dit keer lieten ook Maaike en Bas hun haren kleuren. Maar nu liepen opa en oma hier ook rond, net als Sharkie. Dit is de mascotte van de Sharks, de ijshockeyploeg van San Jose. En laat hij nou net Jannie en Maaike te pakken hebben gehad. Ze schrokken zich rot, maar uiteindelijk bleek hij toch niet echt door te bijten, en reuze aardig te zijn.
Terwijl J & G afgelopen week weer weg waren om een rondje Yosemite, Death Valley en Sequoia te maken, heeft Maaike nog een "community walk" gehad. Dat houdt in dat ze bedrijven of instanties in de omgeving van de school bezoeken. Ze gingen ditmaal naar
Hoogerwerf Engineering. Het bedrijf is van de man van haar juf. (Het grappige is dat ze aan Maaike heeft gevraagd hoe ze haar naam in goed Nederlands moest uitspreken.)
De kinderen gingen in groepjes bij de verschillende engineers langs en kregen dan verschillende dingen uitgelegd.
Ze kregen te zien hoe snel je een ingewikkelde bouwtekening kon tekenen op de PC met
CAD/
CAM. Hoe de ijzeren kabels eruit zien die in een betonnen vloer zitten. Hoe architecten ervoor kunnen zorgen dat bij aardbevingen de hoge gebouwen niet omvallen. Ze kregen op de PC een simulatie te zien van een aardbeving, en hoe snel een
plotter werkt en als klap op de vuurpijl kregen ze allemaal een ijsje en een persoonlijk visitekaartje mee.
Vrijdag kreeg Maaike ook nog een officieel certificaat uitgereikt door de directrice. Hierop staat dat ze nu een proficient English speaker is. Dit betekent dat ze geen extra aandacht meer zal krijgen voor het Engels.
En ik was er zo bang voor toen we hier naartoe verhuisden, en vond het zo zielig voor hen dat ze niemand verstonden. En zij wordt gewoon een vloeiend Engels sprekend kind binnen 2 jaar. Ik vind dat erg knap en ben er best trots op. Hoe leuk zo'n toekomstig visitekaartje ook is.
Labels: Californië, oorkondes, San Jose, school, schoolreisje
Schoolreisjes
Afgelopen week domineerde voornamelijk de school in onze agenda.
Woensdag had Maaike haar uitstapje naar het
Planetarium bij het De Anza college. Omdat een andere ouder had afgezegd, werd mij dinsdagmiddag alsnog gevraagd of ik mee kon. Tuurlijk, wilde ik wel mee.
Het planetarium is net helemaal vernieuwd en heeft o.a. een nieuwe
Infinium S star projector geïnstalleerd. Hiermee worden de sterren geprojecteerd op het half ronde plafond.
Vooraf werden er vragen aan de kinderen gesteld over welke planeten ze 's-avonds zouden kunnen zien, als ze naar buiten keken.
Bij iedere planeet werd even stil gestaan of hij/zij te zien was met het blote oog, of dat je een sterren- of verre-kijker nodig had.
Hierna werd het licht gedimd en kregen ze een slideshow te zien waarbij een bus door het zonnestelsel beweegt. Tijdens de busrit kregen ze ook echte foto's te zien van de planeten.
Hierna kregen we de complete ligging en formatie van het sterrenstelsel op het plafond te zien. Ik vond het behoorlijk detaillistisch.
Na afloop werd er door de spreker vragen gesteld waarop Maaike gewoon antwoord wist, terwijl ik het antwoord echt niet wist. Tja, je kunt maar ergens je interesse in hebben.
Vrijdag was de beurt aan Bas en zijn schoolreisje, en ook hier mocht ik weer mee.
Dit reisje was duidelijk veel minder educatief, want zij gingen naar
Happy Hollow, een plaatselijke dieren-/speeltuin.
Ik ben er in november met mijn vader ook geweest, en toen vond ik het niet zoveel voorstellen.
Mijn verwachtingspatroon was dan ook heel laag, maar het bleek toch een stuk leuker te zijn in de lente.
Nadat we een uurtje door de dierentuin hadden gewandeld, kwamen we bij aan de speeltuin. Er werd driftig van alle speeltoestellen gebruik gemaakt.
En terwijl ze onder de bomen naar het sprookje van
Repelsteeltje zaten te kijken bij het poppentheater, aten ze allemaal hun meegebrachte lunch op.
Heel leuk om te zien dat Repelsteeltje hier precies hetzelfde verhaal is als in het Nederlands, maar het mannetje heet dan
Rumpelstiltskin. En dat duurde even voordat ik dat goed verstond.
Hierna nog even door het doolhof, en nog -tig keer van de glijbaan en op de piratenboot, en toen was het welletjes en gingen we weer richting school.
Zo leuk als ze er in de films misschien uit zien, zo oncomfortabel zijn die overbekende gele Amerikaanse schoolbussen.
Dat ze daar nou niets beters voor kunnen verzinnen.
De banken zijn bekleed met bruine skai, er is geen gordel te bekennen, airco bestaat ook niet, alleen heel veel raampjes die naar beneden kunnen, wat ook iedereen doet. Je waait dus weg in de bus op de snelweg.
En dat terwijl iedereen hier altijd zo bang is voor aansprakelijkheid, en alles altijd zo veilig mogelijk moet.
Ach ja, na twee ritten binnen een week heb ik het voorlopig wel weer eventjes met die dingen gehad.
Labels: Californië, San Jose, school, schoolreisje
Vanuit Juneau gingen we naar Skagway. Ook hier bleven we een hele dag liggen, dus konden we een excursie boeken. Excursies boek je vooraf, of op de dag zelf. En wij boeken niet op het schip maar op de kade, gewoon omdat het weer hier niet echt betrouwbaar is.
Wij besloten een hike & float van de Chilkoot te gaan doen, en vertrokken met 10 personen in een bus.
onze rubber boot. We moesten allemaal onze schoenen in een waterdichte zak doen en rubber laarzen aan, want we moesten door het water in- en uit de boot stappen. 
Ook kregen we een zwemvest aan. Het was behoorlijk fris op de boot, zeker omdat we de hele tijd in de bossen hadden gelopen en nu opeens op het water zaten. Onderweg zagen we verschillende bald eagles op hun nesten en vooral heel mooie natuur, en er heerste een heel grote stilte. 
Terug in de haven vroeg een visserman of Bas een zojuist gevangen krab vast wilde houden.
