Wintersport
We zijn zaterdag weer terug gekomen van onze ski vakantie. De eerste van de kinderen en voor Edwin en mij de eerste weer sinds 8 jaar. Gelukkig konden we het nog steeds, blijkbaar is skiën net zoiets als fietsen, je verleert het niet.
Rita was zo aardig om ons afgelopen zaterdagen van en naar het vliegveld van San Jose te brengen. Dat is hier 15 minuten vandaan. Van daaruit vlogen we naar Denver in Colorado. De vlucht duurde 2,5 uur. We zagen op het vliegveld een
Panda Express en hebben daar gegeten omdat we toch nog 1 uur moesten wachten voordat het busje er zou zijn om ons naar ons appartement te brengen. Dat bleek een goede beslissing want de rest van de passagiers kochten bij een plaatselijke benzinepomp vies geurende koffie en soep, marsrepen en nog meer zooi om hun lege magen en onze neuzen mee te vullen. Na de taxirit van 1,5 uur, waarbij wij op de achterste bank zaten en ijskoude voeten hadden gekregen, kwamen we op onze bestemming in
Winter Park aan. We hadden een 2-kamer appartement geboekt in het
Zephyr Mountain Lodge. Prima plek aan de voet van de pistes. We konden dus meteen de lift in. Maar ja, het was donker toen we aankwamen en zagen niet zoveel. Het was wel erg koud en we hadden 1 uur tijdsverschil, dus we zijn op tijd naar bed gegaan.
Zondag sneeuwde het af en toe en hebben we de dag gebruikt om voor de kinderen de skilessen te regelen, de ski's en skischoenen te huren, liftpassen halen, en aan de hoogte te wennen. Het hotel ligt immers al op 3000 meter en dat voel je echt. We werden ook gewaarschuwd om niet meteen te veel te doen. De verschijnselen die je zou kunnen krijgen als je te snel wat gaat doen zijn, hoofdpijn, duizelig en een soort griepgevoel en dan moet je blijkbaar weer terug naar Denver om weer rustig te kunnen wennen aan de hoogte. In ieder geval moesten we veel water drinken, maar dat deed je toch wel want het was er zo droog. Onze haren hebben de hele week geknetterd en alle kanten op gestaan. Onze neuzen waren helemaal opgedroogd, zelfs die van mij...
De kinderen wilde heel graag een sneeuwpop maken en sneeuwballen gooien, maar dat werd een teleurstelling voor ze, want door de droge lucht plakt de sneeuw niet. Dat leed was al gauw geleden, want toen de kinderen hun spullen hadden, inclusief helm, hebben we ze op de ski's gezet en van een licht glooiend heuveltje af laten glijden. Grote pret hadden ze meteen, alleen was het wel vermoeiend voor ons, want we moesten ze ook steeds weer naar boven trekken, totdat we ze op het "Magic Carpet" (omhoog rollend tapijt) zette, dat scheelde een hele adem. Ze deden het best aardig, ik kan me nog goed herinneren hoe mijn eerste keer op de ski's was. Volgens mij lag ik meer dan dat ik stond, maar ja ik was ook iets ouder toen ik met skiën begon.
Maandag t/m woensdag hadden de kinderen les. Bas zat in een klas van 5 tot 6-jarige en Maaike moest in de klas van 7 tot 17-jarige. Gelukkig waren ze allemaal onder de 10, anders was het wel een groot leeftijdverschil geweest. Ze kregen les van 9.30 tot 15.00 uur. Wij hebben de kinderen afgezet bij de les en zijn op ons gemak koffie gaan drinken. Naderhand zijn wij ook gaan skiën en hebben geluncht op de piste. Heel rustig allemaal, heerlijk.
Toen we de kinderen 's-middags weer ophaalde waren ze helemaal enthousiast en zouden ze de volgende dag allebei al naar level 3 toe mogen. Dinsdag mochten ze allebei naar level 4 en woensdag zijn ze daar gebleven, want level 5 is parallel skiën en dat duurt natuurlijk nog wel even. Ze vonden de lessen heel leuk gelukkig. Wij hebben nog wel gedurende die dagen gekeken of we ze konden zien en dat is een paar keer gelukt. Heel leuk om ze dan ongezien bezig te zien en te horen! Wat kletsen ze toch al veel en makkelijk Engels.
De eerste keer dat we met de kinderen omhoog gingen werden we al aangehouden voor een foto. Dit is een officiële foto die van ons gemaakt werd boven op een berg. We hebben hem ingescand, dus hij is niet zo scherp. De ski's moesten zo staan, onze voeten werden neergezet, de kragen van de jassen werden goed gedaan. Zeer Amerikaans geposeerd allemaal, maar we staan er wel een keer met z'n 4-en op.
Donderdag en vrijdag hadden ze geen les en hebben wij met zijn vieren geskied. Leuk om dan al met hen van de bergen af te kunnen.
Een keer schoot Bas gewoon voor mij de lift in, dat vond ik wat minder. Hij niet, hij vond het prachtig en zat lachend achterom te kijken naar mij. Ik zat helemaal niet rustig maar lachte vriendelijk naar hem en pakte mijn fototoestel.
Wat ook anders is aan het skiën met je kinderen, is dat je meer dienbladen met eten moet halen, maar daar is Edwin heel handig in. Hij heeft tenslotte altijd al in de horeca willen werken, en dat kwam goed van pas.
Wat is er anders aan het skiën hier vergeleken met Oostenrijk:
- Amerikanen willen héél graag skiën in de Alpen, wij in Colorado.
- Bij iedere lift hangen tissues om je neus te snuiten.
- Ik heb geen sleeplift gezien.
- De liftbediendes zijn heel vriendelijk.
- De skileraren kwamen voornamelijk uit Amerika, Argentinië, Peru, Australië en Nieuw Zeeland.
- De taxichauffeurs van het hotel die de shuttlebus besturen zijn de Oostenrijkse types van de "Biertje" reclame.
- Geen goulashsoep, maar chilisoep uit een broodbol.
- Veel water en geen bier te zien op de piste.
- Rustigere pistes zelfs in vakantietijd.
- Veel, veel kouder.
Maar ook hier geldt; het is leuk om te skiën. Ook met kinderen.
Valentijns dag
Vandaag was het
Valentine's day. Bij Bas in de klas werd er door de kinderen Valentijns kaartjes voor hun klasgenootjes geschreven. Allerlei dingen zoals snoepjes in de vorm van hartjes aan elkaar gegeven, bekertjes met rietjes in de vorm van hartjes, enz. Die Valentijnen zijn of zelf gemaakt, of worden in pakketten van 20, 24 of 32 kaartjes gekocht. Die kaartjes zijn bedrukt met bekende stripfiguren en worden met een lolly of snoepjes gegeven. Lekker makkelijk. De meeste scholen hebben nl. in de laagste klassen 20 leerlingen en in de hogere 30. Ook in Maaike's klas werden er kaartjes uitgewisseld. Afgelopen weekend moesten we voor iets zorgen waar ze de kaartjes in konden doen. Er waren heel creatieve dingen bij, zoals een kussensloop met allemaal hartjes erop met de namen erin geschreven. Een heel grote ballon met een schoenendoos eronder waardoor het een luchtballon leek. Een Amerikaanse brievenbus beplakt met valentijns papier. Er waren gelukkig ook gewoon beplakte tissuedozen bij.
Bij Maaike was de hele middag vrijgehouden om een leuke Valentijns middag te vieren. Ik heb daarbij meegeholpen, en omdat Bas 's-middags niet naar school gaat, kon hij ook mee genieten. Ze begonnen met Bingo, en hadden dan kleine snoepjes om op de Bingo kaarten te leggen. Hierna konden ze cupcakes versieren met glazuur en roze sprinkles. Dit is een soort hagelslag. Daarna gingen ze van foam fotolijstjes maken.
Verder werd er nog een speurtocht over het speelterrein gehouden, waarbij ze een velletje papier kregen met de opdracht om van alles wat we verstopt hadden 1 of 2 mee terug te brengen. Als ze dat goed hadden gedaan dan kregen ze een bonus. Vervolgens kregen ze nog een ijsje met een roze hoorntje en toen dat allemaal op was kon de
Piñata kapot geslagen worden. Deze was in de vorm van 2 lippen. Dat was nog moeilijk ook, maar uiteindelijk kwamen de snoepjes toch naar buiten. Het was weer een geslaagde middag. De kinderen hebben genoten en controleerde thuis van wie ze alle kaartjes hadden gekregen. Het grappige is dat ze nu weer alle snoepjes in een doos doen, en er dan hopenlijk weer helemaal niet meer aan denken. De halloween "buit" staat ook nog in een kast. Het grappige is dat de speurtocht ook een tandenborstel en een houder heeft opgeleverd, dus het hoeft niet allemaal snoep te zijn.
Vanochtend heeft Edwin ook nog zijn rijexamen gedaan en is met vlag en wimpel geslaagd. De examinator zei nog dat ze het raar vond dat Europeanen hier moeten laten zien dat ze kunnen autorijden. Volgens haar konden die dat beter dan de gemiddelde Amerikaan, maar ja iemand uit Nepal die nog nooit gereden heeft moet het ook laten zien. Dus geen uitzonderingen voor die buitenlanders. Mijn rijbewijs kwam eergisteren al binnen.
Ik heb hem expres niet scherp afgedrukt. Het is een handig creditcard formaat. En niet zo'n frommelig roze papiertje dat nog veel duurder is ook. Maar dat bewaar ik ook goed hoor!
Big enough Anna
Afgelopen woensdag, tijdens mijn schooldag, hadden de kinderen weer een "assembly" (= bijeenkomst) in de cafetaria op school. Dit is een ruimte waar ze de totale school in 2 delen onder kunnen brengen. Dit keer hadden ze de schrijfster
Pam Flowers uitgenodigd. Zij is de eerste vrouw die alleen met haar sledehonden over de Noordelijke IJszee van Alaska naar Canada is getrokken.
Alle klassen hadden de dagen ervoor haar boek "Big Enough Anna" nét niet uitgelezen.
Het boek gaat over haar tocht met haar 8 sledehonden. Tijdens deze zware tocht verandert het weer dramatisch. Doordat het opeens erg warm wordt (broeikas effect?) begint het ijs te smelten en dat bemoeilijkt de tocht aanzienlijk. Waar ze eerst 80 kilometer per dag afleggen doen ze dat nu nog maar 10. Dit komt voornamelijk door de hoeveelheid water die op het ijs ligt.
Omdat zeehonden onder het ijs leven en gaten in het ijs maken om adem te halen, want het zijn zoogdieren, wordt de zee door het smeltende ijs ook nog zeer onbetrouwbaar.
Terwijl ze vaart moet maken om het eiland dat ze ziet te halen, valt haar kleinste hond Anna, in zo'n gat terwijl ze nog midden op de zee zitten.
Hier zijn alle klassen gestopt met voorlezen en nu kwam Pam zelf de afloop van het verhaal vertellen. Dit deed ze erg leuk.
Ze heeft veel dia's laten zien van de tocht zelf, hoe je de honden moet verzorgen en hoe ze sliepen. Ook liet ze zien hoe de Arctische Oceaan eruit ziet.
Ik wist b.v. niet dat daar bijna geen sneeuw ligt. Daar ging ik eigenlijk automatisch vanuit omdat alle beelden altijd wit zijn, maar dat is dus gewoon ijs. Het is er heel vlak met af en toe ijsbergen, gemaakt door de golven van de zee. Er is geen boom te bekennen omdat het er zo (vries)droog is. Pam noemde het de koude woestijn van het noorden.
Ze vertelde van de mensen die haar opgevangen hebben en hoe ze daar leefden. Volgens mij waren het een soort eskimo's. In ieder geval aten ze er veel en vaak
Kariboe. Ze is uiteindelijk nog ruim 5 maanden bij die mensen gebleven, omdat de zee gesmolten was en ze niet verder kon. De tocht zou 6 maanden moeten duren, maar heeft uiteindelijk 11 maanden geduurd.
Afijn, het verhaal vervolgt; Pam zelf kon Anna er niet uithalen omdat het ijs steeds meer ging scheuren toen ze dat probeerde. Maar met behulp van de andere honden, die ook allemaal aan hetzelfde harnas zaten, hebben ze haar er uiteindelijk toch uit gekregen.
Pfoe, de kinderen waren hoorbaar opgelucht. Ze vertelde het ook erg spannend.
Moraal? Met veel oefening, doorzettingsvermogen, en teamwork is bijna alles mogelijk.
Ik had mijn les weer geleerd voor die week.
Rijbewijs
Als je in Californië gaat wonen, dan moet je je rijbewijs verplicht halen binnen 10 dagen. Je betaalt $26,= en dan mag je examen doen.
Wij wonen inmiddels al ruim een half jaar hier, maar hadden dat nog steeds niet gedaan. Daar was geen goede reden voor, we waren gewoon laks.
Niet alleen buitenlanders moeten opnieuw een compleet rijexamen doen, ook als je uit een andere staat komt moet je dat doen, maar vaak geldt hiervoor dat een theorie examen volstaat.
We hebben dus een
theorieboekje gelezen. Ik heb hier ook uit geleerd dat het niet toegestaan is om met een geweer uit een rijdende auto te schieten. Dat is natuurlijk weer een tegenvaller. Maar je mag hier wel met een mobiele telefoon aan je oor, dus niet handsfree, bellen onder het rijden. Ze adviseren wel dat het veiliger is om de beller te vertellen dat je aan het rijden bent, en dat je beter op een later tijdstip kunt terugbellen.
Je moet eerst een theorie examen doen. Dit doe je staand in een soort stemhokje, terwijl je 36 vragen beantwoord. Hier mag je 6 fouten maken. Dan moet je weer in de rij gaan staan en dan kijkt iemand dat na. Edwin had 1, en ik 2 fouten. Als je daarvoor geslaagd bent, dan mag je een afspraak maken voor een praktijk examen, wat dan in je eigen auto afgenomen wordt.
Dat laatste heb ik vorige week gedaan. Edwin moet volgende week afrijden.
Ze controleren eerst je verzekeringspapieren. Daarna moest ik laten zien;
- waar de claxon zat;
- de beide richtingaanwijzers;
- de handrem;
- de alarmlichten;
- hoe de handsignalen eruit zien;
- de gewone verlichting;
- hoe je de voorruit ontdooit. Dit is gewoon de voorruitontwasemer (aanjager, of hoe wij dat blazende ding ook noemen).
Na al deze controles stapte de examinator in en konden we vertrekken. Ik moest ongeveer 10 minuten in een kleine straal rondom het
DMV-gebouw rijden. Heel rustig allemaal. Ik ben niet boven de 25 MpH uitgekomen. Een snelweg ga je niet op, en ik moest een stuk langs de stoeprand recht achteruit rijden.
Toen ik wat kletste, vertelde ze me met een zeer serieuze blik dat het niet toegestaan was om met elkaar te praten tijdens de test. Dat was volgens mij nog het moeilijkste voor mij, maar het is toch gelukt. Ik ben dus geslaagd.
Je mag niet meer dan 15 fouten maken en ik had er 3. Nou ja fouten.
Ze vond dat ik met de hele auto, en niet pas met de voorwielen, voor een witte stopstreep moest stilstaan. Hierdoor hebben eventuele voetgangers meer ruimte.
Mijn rechterbocht was iets te ruim, en ik keek niet genoeg over mijn rechterschouder voordat ik van rijbaan veranderde. Ach ja, als dat alles is wat ze aan te merken hebben op mijn rijstijl. Ik vond het allang prima, want het is best raar als er na 20 jaar weer iemand je rijstijl beoordeelt.
Als je rijbewijs na 5 jaar verloopt, dan moet je weer een nieuw rijbewijs aanvragen en dat krijg je alleen als je geen (snelheids)bonnen hebt gekregen. Die worden hier namelijk op naam bijgehouden. En dat scheelt ook weer in de verzekeringspremie. Ik ben blij dat ze dat niet in Nederland doen. Maar waarschijnlijk zou men dan ook veel rustiger gaan rijden.
The Sharks en de Super Bowl
Edwin is gisterenavond op uitnodiging van een collega naar een ijshockey wedstrijd geweest van
The San Jose Sharks tegen de
Anaheim Mighty Ducks.
Deze wedstrijd werd midden in San Jose gehouden en om parkeerproblemen te voorkomen ging hij met de
Lightrail. Dit is een soort metro van maar 30 miles lang, maar dan boven de grond, met overal stations. Het hele systeem blijkt flink verliesgevend te zijn.
De wedstrijd was in het HP-pavilion, daar worden veel evenementen gehouden, en is ook de thuishonk van de San Jose ijshockey team The Sharks. Edwin zat in
Concourse suite nummer 21 en had een perfect overzicht over de hele arena.
IJshockey is een hele snelle sport, de puck vliegt razendsnel over het ijs, en de spelers krioelen door elkaar op weg naar de doeltjes. Er worden 3 periodes van 20 minuten gespeeld, en er spelen 6 spelers aan iedere kant. Tussendoor word je vermaakt met muziek en reclames. Uiteindelijk verloren de Sharks met 0-2, het eerste doelpunt was een frommel doelpunt via de keeper, het tweede doelpunt was in de laatste minuten toen de Sharks alleen veldspelers inzetten en geen keeper meer hadden.
Dadelijk begint de 40ste
Super Bowl. Dat is een erg groot American National Football evenement hier. Het is een beetje vergelijkbaar met de Champions League finale. Ze verwachten dat er 1 biljoen mensen naar kijken. Vorig jaar is het bekend geworden met Janet Jackson's (on)vrijwillige blootstelling van haar borst. Nu zit er volgens mij een vertraging in de uitzending.
Er worden door het hele land Super Bowl feestjes georganiseerd, mensen maken er een heel evenement van met eten, drinken en grote TV-schermen. De achterburen hebben de barbeque al aanstaan, het is erg rustig op straat.
In ieder geval gaat de wedstrijd tussen de winnaar van Oost en West Amerika. De wedstrijd wordt dit jaar gehouden in Detroit en het gaat tussen de
Seattle Seahawks en de
Pittsburgh Steelers. Stevie Wonder opent de uitzending, Aretha Franklin en Aaron Neville zingen het volkslied en de Rolling Stones treden op tijdens de pauze. Geen kleine namen dus.
Groundhog day
Het was gisteren
Groundhog Day. Heel belangrijk, want dat beestje, een of andere Amerikaanse marmot, komt dan uit zijn winterslaap en kijkt dan of hij zijn schaduw ziet. Ziet hij die dan schrikt hij daarvan en kruipt weer vlug in zijn hol en wacht dan nog 6 weken voordat de lente begint. Zo niet dan begint de lente vroeg.
Op school hebben ze het ook over die marmot, Bas kwam deze week met allerlei tekeningen en stickerplaten thuis en in Maaike's klas is er ook een middag aan besteed.
Spannend dus, want alle radiostations en televisiezenders hadden het erover. Nou de uitslag is dat de lente nog 6 weken op zich laat wachten. Tja, ik vind de winter tot nu toe hier best meevallen. Op dit moment staan de magnolia, de mimosa en de krentenbomen in ieder geval al in bloei. Ach, met gemiddeld 15 graden valt dat voor ons Nederlanders best mee.
We zijn zaterdag weer terug gekomen van onze ski vakantie. De eerste van de kinderen en voor Edwin en mij de eerste weer sinds 8 jaar. Gelukkig konden we het nog steeds, blijkbaar is skiën net zoiets als fietsen, je verleert het niet.
Zondag sneeuwde het af en toe en hebben we de dag gebruikt om voor de kinderen de skilessen te regelen, de ski's en skischoenen te huren, liftpassen halen, en aan de hoogte te wennen. Het hotel ligt immers al op 3000 meter en dat voel je echt. We werden ook gewaarschuwd om niet meteen te veel te doen. De verschijnselen die je zou kunnen krijgen als je te snel wat gaat doen zijn, hoofdpijn, duizelig en een soort griepgevoel en dan moet je blijkbaar weer terug naar Denver om weer rustig te kunnen wennen aan de hoogte. In ieder geval moesten we veel water drinken, maar dat deed je toch wel want het was er zo droog. Onze haren hebben de hele week geknetterd en alle kanten op gestaan. Onze neuzen waren helemaal opgedroogd, zelfs die van mij...
De kinderen wilde heel graag een sneeuwpop maken en sneeuwballen gooien, maar dat werd een teleurstelling voor ze, want door de droge lucht plakt de sneeuw niet. Dat leed was al gauw geleden, want toen de kinderen hun spullen hadden, inclusief helm, hebben we ze op de ski's gezet en van een licht glooiend heuveltje af laten glijden. Grote pret hadden ze meteen, alleen was het wel vermoeiend voor ons, want we moesten ze ook steeds weer naar boven trekken, totdat we ze op het "Magic Carpet" (omhoog rollend tapijt) zette, dat scheelde een hele adem. Ze deden het best aardig, ik kan me nog goed herinneren hoe mijn eerste keer op de ski's was. Volgens mij lag ik meer dan dat ik stond, maar ja ik was ook iets ouder toen ik met skiën begon.
Een keer schoot Bas gewoon voor mij de lift in, dat vond ik wat minder. Hij niet, hij vond het prachtig en zat lachend achterom te kijken naar mij. Ik zat helemaal niet rustig maar lachte vriendelijk naar hem en pakte mijn fototoestel.
