Zeevracht binnen
Saskia is nu in Nederland bij haar vader, ik ben met de kinderen in San Jose.
Haar vader heeft een open-hart operatie ondergaan vrijdag, heeft drie bypasses gekregen en is inmiddels terug op de hartbewakings-afdeling en het lijkt allemaal goed te gaan, gelukkig maar.
Inmiddels is in San Jose de zeevracht container gearriveerd. Afgelopen donderdag is ie afgeleverd en zijn de spullen binnengebracht. Maaike en Bas zaten in de voortuin op handdoeken te kijken, hoe de ene naar de andere doos binnen gesjouwd werd.
Het is toch weer schrikken, hoeveel spullen je eigenlijk hebt, en ook niet meer weet wat in welke doos zit. Het huis is vol met dozen die nog uitgepakt moeten worden, de kinderen vinden het prachtig om te helpen. Elke keer als ze een speelgoed doos mogen uitpakken, komen ze trots elk speeltje laten zien. "Kijk papa, deze hebben we ook!". Het is net Sinterklaas.
Gisteren zijn we naar de
Santa Cruz beach Boardwalk gegaan. Santa Cruz is een lieflijk stadje aan de andere kant van de bergen waar wij tegen aan wonen. Het ligt aan de kust, en is best dichtbij met de auto. Het was mooi weer en 25 graden, ook al is het wat koeler dan bij ons in San Jose vanwege de zee. De Beach Boardwalk is een soort openbaar boulevard met pretpark aan zee, de ene kermis attractie na de andere, met tussendoor eettentjes en zelfs gisteren een openlucht concert op het strand er naast.
Bas en Maaike (en ik) hebben een prachtige middag gehad, we zijn de ene attractie na de andere in geweest. Er staan duidelijke bordjes met aanwijzingen voor leeftijd en lengte. Maaike is 52 inch en mag overal in, Bas is 46 inch en mag in de meeste attracties, maar veelal met begeleiding. De waterglijbaan vonden ze het mooist, daar zijn we twee keer in geweest. Je gaat in een boomstam naar boven en vaart langs een riviertje naar een hele steile glijbaan, die enorm spettert als je beneden aankomt. Maaike werd de tweede keer z%&k nat, maar we moesten erg lachen om het avontuur. Na een lange dag buiten in de zon en wind zijn we met onze nieuwe auto terug gereden naar huis, ze sliepen meteen toen hun hoofdje het kussen raakte.
Ja, en dan de auto's. We hebben inmiddels ook twee auto's gekocht, de eerst duurde 5 uur bij de dealer voordat ik hem mee mocht nemen, de tweede heb ik telefonisch afgehandeld en na 15 minuten papierwerk in de lobby van een hotel mocht ik hem meenemen. (of is een auto een zij?)
In Amerika is alles groter, en meteen geschikt voor consumptie, zo ook auto's. Je gaat naar een dealer, die heeft een parkeerplaats vol met auto's,
zowel tweedehands en nieuw. Je zoekt er een uit, betaalt en gaat met de auto naar huis.
Wij hebben een Audi A4 cabrio gekocht en een Chrysler Town & Country (in NL heet ie Voyager). De cabrio mag ik mee naar mijn werk, de minivan is voor de boodschappen en vakantie. Ja, ja, je kunt ook boodschappen in een cabrio doen, maar daar is de minivan toch beter geschikt voor, daar zit namelijk een knopje op om de laadklep (5e deur) electrisch te openen.
Ik heb vandaag de bedden in elkaar gezet, die van Maaike past mooi in de kamer, maar die van Bas (die dezelfde maat is) komt niet goed uit. Bij Bas kom ik lege muur tekort. Als ik het bed te dicht bij het raam zet roepen Bas en Maaike dat dat niet mag vanwege de aardbevingen.....Gelukkig slapen ze nu allebei in hun eigen bedden, het is afgelopen met het kamperen in eigen huis.
Labels: Amerika, Californië, Familie, huis
Weer terug
Mijn vader ligt dus in het ziekenhuis voor een open-hartoperatie en daarom heb ik een ticket terug geboekt op woensdag 27 juli.
Mijn vader heeft nu de mogelijkheid aangeboden gekregen om deel te nemen aan het
Syntax-onderzoek. Dit is een dotterbehandeling, maar het nieuwe hieraan is dat de stent (het buisje) die in de ader wordt ingebracht, vooraf behandeld is met een geneesmiddel.
Hij heeft hiervoor toestemming gegeven, maar dat wil nog niet zeggen dat ze dat bij hem ook gaan doen. Er mogen maar 1.500 patiënten in maximaal 90 ziekenhuizen, verspreid over Europa en Noord-Amerika, aan dit onderzoek meedoen.
Een onafhankelijke computer zal de patienten toewijzen. Ik hoop maar dat hij hiervoor uitgekozen wordt want de behandeling is veel minder zwaar en hij zou dan al vrijdag na de behandeling uit het ziekenhuis mogen.
Eigenlijk heeft hij al lang genoeg in dat ziekenhuis liggen niksen :-)
Hoe dan ook, vrijdag weten we alles zeker. Ik heb begrepen dat het niet zo'n geweldig zomerweer is in Nederland. Ik zal mijn jas ook maar meenemen.
Hier is het nog steeds mooi weer, 30°-35°C, alleen zonder de ons bekende luchtvochtigheid. 's-Avonds koelt het af naar 20°C. Prima weer om bij te slapen.
Ik heb me de laatste dagen vooral bezig gehouden met het beplakken van de keukenkastjes met plakfolie. Dat is hier heel normaal. Iedere nieuwe eigenaar van een huis doet dat.
Ik wist niet meer zo goed hoe dat het makkelijkste kon, maar inmiddels ben ik er aardig bedreven in geworden.
Ik ben hierdoor onze goede, mooie, rechte, witte planken van de Hollandse keukens erg gaan waarderen, met goed lopende lades en sluitende kastjes. Ach ja, beplakt zien deze er nog best aardig uit.
Gisteravond zaten Edwin en ik buiten koffie te drinken, zie ik ineens een
wasbeer de tuin inlopen.
Dat is best schrikken zo'n beest. Hij heeft nl. een donkere streep over zijn ogen lopen (alsof hij een zonnebril op heeft) en dat ziet er niet echt vriendelijk uit.
We waren er al voor gewaarschuwd omdat we kattenvoer hebben staan voor een buitenkat die van de eigenaar van dit huis is. Deze kat komt hier alleen maar eten en is dan weer weg. Ik zie hem verder nooit (gezellig joh).
Edwin probeerde de wasbeer een paar keer weg te jagen maar toen Edwin weer naar mij kwam lopen stak dat beest gewoon zijn kop om de hoek van het huis om te kijken of de kust al veilig was.
Uiteindelijk hebben we hem het voer maar op laten eten. Het zag er best grappig uit. Met zijn voorpoten tilt hij het eten uit de bakjes en brengt dat naar zijn bek. Hij steekt zijn kop niet in de bakjes zoals een hond of kat dat doet. Ondertussen bleef hij ons ook nog in de gaten houden. Brutaal zijn die beesten!
Verder vliegen er in onze tuin ook
kolibri's en andere vreemde vogels rond waarvan ik de namen nog niet ken. Maar daar komen we ook nog wel achter.
Labels: Amerika, Californië, Familie, San Jose
We zijn weer online
Zoals je ziet zijn we weer online. De internetverbinding in ons huis was van de huisbaas die natuurlijk zijn contract (met Earthlink) op had gezegd.
Toen Edwin belde met de provider en vroeg of deze verbinding omgezet kon worden naar zijn naam kreeg hij het antwoord dat dat kon en dat zou dan 10 dagen duren?!? Hoezo 10 dagen, de kabel lag er toch al? Maar het antwoord was dat dat de procedure was, en deze meneer had die niet gemaakt maar volgde ze alleen maar.
Goed, prima, dat vonden wij dus genoeg reden om dan maar naar een andere provider te gaan. Het is Comcast geworden en binnen 3 dagen hadden wij weer verbinding.
Zondag's moesten we uit-ontbijten gaan want het hotel waar wij verbleven verzorgde geen ontbijt op zondag.
Dus wij naar een of ander tentje in de buurt van het hotel. De kinderen hebben daar ontbeten met echte pancakes compleet met Maple Sirup. Amerikaanser kan haast niet.
Daarna zijn we het centrum van
Los Gatos ingegaan. Daar is namelijk op zondag een Farmers market.
Midden in het parkje in het centrum van Los Gatos staan daar kraampjes waar dan voornamelijk fruit wordt verkocht. Omdat Maaike watermeloen erg lekker vindt, vroegen wij of we ook een halve konden kopen, maar dat kon niet. Toen ik vertelde dat ik in een hotel zat, hebben ze de watermeloen voor ons in 8 stukken gesneden, oftewel in hapklare brokken. Die hebben we genuttigd op een bankje in de schaduw. Heerlijk relaxed allemaal.
Maar het fruit is hier op de markt echt niet goedkoper en de bloemen al helemaal niet. Het is eigenlijk gewoon gezellig zo'n markt.
We zijn hierna nog even bij Pierre en Saskia, een collega van Edwin, op de (Nederlandse) koffie geweest.
Maandag zijn we 's-ochtends naar de Ikea geweest om wat kasten voor in de kasten te kopen.
Hier hebben alle slaapkamers inbouwkasten (anders mogen ze geen slaapkamer genoemd worden), maar die kasten hebben alleen maar hang- en geen legmogelijkheden.
Dus brengt Ikea uitkomst met de Ivar. Daarna hebben we geluncht bij
Shoreline Lake in het Lakeside Café. Dit ligt midden in een park waar veel watersport wordt beoefend.
In het park zelf worden ook regelmatig openlucht concerten gehouden en er is een golfbaan.
Toen kreeg ik opeens een telefoontje dat mijn papa in het ziekenhuis ligt omdat het niet goed gaat met zijn hart. Hij heeft vernauwingen aan zijn kransslagader en zal volgende week vrijdag geopereerd worden, en krijgt dan zeker minimaal 4
bypasses.
Dit was natuurlijk vervelend, en heel erg schrikken, zeker omdat ze tot a.s. donderdag niets zullen doen.
Je merkt nu duidelijk dat San Jose erg ver weg is.
Ik wil toch iedere dag even wil bellen om te horen hoe het gaat, maar je bent vlug te laat door het tijdsverschil van 9 uur. Gelukkig klinkt hij nogal gelaten onder de omstandigheden en voelt hij zich niet ziek.
Hopelijk wordt hij geholpen voordat de verveling toeslaat.
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, Familie, Instanties, San Jose
We zijn er
Hoera we zijn geland in Amerika!
Aangezien ik geen toegang tot het internet had, hierbij een update van de laatste drie dagen.
Op de dag van vertrek zijn we met de trein van Zwolle naar Schiphol gegaan en werden vergezeld door Opa en Oma. Bij Duivendrecht stapte als grote verassing Marc Paul ook nog in. Op Schiphol ging het afscheid nemen gelukkig zonder al te veel tranen.
De vlucht is redelijk voorspoedig gegaan. De kinderen hebben zich best vermaakt met de filmpjes en spelletjes. Het is erg handig zo’n eigen videoschermpje per stoel.
Wat niet zo leuk was, was dat tijdens de vlucht Bas met zijn vinger tussen de stoel en het videoschermpje terecht is gekomen. Dat gaf een behoorlijke gil in het vliegtuig. Zijn nageltje bleek een scheur te hebben en de vingertop was blauw, maar na het ijs erop en wat extra snoepjes van de stewardessen was het leed aardig geleden. Hij heeft ook altijd pech.
Toen we landden op San Francisco Airport had je Maaike’s gezicht moeten zien. Ze was zo blij dat ze nu eindelijk ook in Amerika was, ze straalde toen het vliegtuig landde. Heel grappig om te zien.
Op het vliegveld werden we welkom geheten door Emi, dat is onze relocation agent die ons helpt om de verhuizing zo makkelijk mogelijk te maken. Zij verzorgt b.v. inschrijvingen als wij dat willen en heeft ons geholpen met het huren van het huis. Verder probeert ze alle vragen die we hebben te beantwoorden. In ieder geval was ze op het vliegveld met wat fris en snoepjes voor de kinderen en koffie voor ons.
Nadat we de auto opgehaald hadden zijn we naar ons hotel gereden.
Daarna zijn Emi en ik naar de winkel gegaan om wat snelle boodschappen te halen, zoals water, fris, muffins en wat yoghurtjes voor als de kinderen midden in de nacht wakker zouden worden.
Ik dacht even een winkeltje te zoeken om de hoek, maar dat kan natuurlijk niet. Hier had ik de keuze tussen 3 grote supermarkten binnen een straal van 1 km. In Nederland zouden ze alledrie geen goed leven hebben maar hier kan dat blijkbaar wel.
Edwin bleef met de kinderen in het hotel want daar was een zwembad en dat was het enige wat voor de kinderen telde. Het was tenslotte ook minimaal 30°C. We zijn rond 20.30 allemaal uitgeput gaan slapen.
De volgende ochtend werd iedereen rond 6.00 uur wakker dus dat was een goede eerste nacht. Edwin is toen naar zijn werk gegaan en ik ben met de kinderen nog blijven liggen. Om 8.00 uur waren we allemaal op en hadden we ontbeten.
Ik had met
Rita, een Nederlandse die sinds oktober 2004 met haar gezin hier woont, afgesproken om elkaar te ontmoeten. Zij had, heel lief, als welkomstcadeautje voor de kinderen 2 slangen voor het zwembad meegenomen en daar hebben ze al driftig gebruik van gemaakt.
Ze haalde ons op, want Edwin had de auto bij zich en zijn toen naar haar huis gegaan. Daar hebben we geluncht en ’s-middags zijn we met haar kinderen naar ons hotel gegaan en hebben we in het zwembad gespeeld.
’s-Avonds zijn we om 18.00 uur naar een park in onze nieuwe buurt gegaan omdat we daar door collega’s van Edwin op geattendeerd werden. Daar is iedere donderdagavond in juli een band die speelt en het hele park wordt dan bevolkt door mensen uit de buurt die daar dan eten en drinken. De kinderen spelen in de speeltuin, heel relaxed allemaal. Wij hadden natuurlijk geen picknick-kleed, maar de bedsprei van het hotel voldeed prima.
Bas begon toen steeds meer te klagen over pijn in zijn keel, dus we zijn toen maar om 19.30 uur naar huis gegaan. Volgende week hopen we weer te kunnen gaan, want het was best gezellig.
De volgende dag zijn we naar een autodealer geweest want we hebben nu een huurauto en die moet natuurlijk ingeleverd worden. We hebben nog niets besloten.
Rita kwam ‘s–middags en de kinderen hebben de hele middag in het zwembad gelegen. ’s-Avonds zijn we met zijn allen naar
Fresh Choice gegaan. Dat is een restaurant waar je verse, gezonde spullen kunt eten tegen een redelijke prijs. Alleen werd Bas toch wel wat zieker en is met koorts zijn bed in gegaan.
Vanochtend werd hij weer vrolijk wakker, maar voelt nog warm aan. Om 10.00 uur hadden we afgesproken voor de overdracht van ons huis.
Bij aankomst waren Emi en de huiseigenaren er. Maar het huis staat nog steeds redelijk vol met hun (oude) spullen, en zij zijn nog steeds bezig om die spullen uit het huis te sjouwen. Ze hebben blijkbaar de hoeveelheid nogal onderschat en lopen wat achter met het naar de stort rijden.
Vandaar dit hele verhaal, want hier is wel een internet aansluiting, en Edwin is bezig om de aardige huurder te spelen.
Maaike en Bas zwemmen ondertussen in het zwembad. Nadat we brood gegeten hadden werd Bas erg warm en nu is hij in slaap gevallen in de slaapkamer op zijn handdoek. Zijn keel ziet er niet goed uit. We kijken het nog een dagje aan en anders gaan we op zoek naar een Pediatrician.
Ondertussen is het Edwin gelukt om een telefoonnummer aan te vragen, alleen hebben we nog geen toestel.
Afgesproken is nu dat de eigenaren maandag klaar zijn met dit huis, want eerder zijn onze spullen er toch niet.
Ook weten we dat afgelopen donderdag onze zeevracht is aangekomen, ben benieuwd, wanneer die door de douane vrijgegeven wordt.
Labels: Amerika, Californië, huis, Verhuizen, vrienden
Het aftellen is begonnen
Afgelopen week is er veel gebeurd.
Dinsdagavond ben ik samen met Yvette naar Gaby geweest. Leuk huis heeft ze. En het was heerlijk om weer een keer op een bank te kunnen zitten en wijn te drinken uit een echt wijnglas i.p.v. te zitten op een houten keukenstoel en wijn te drinken uit een kinderglas.
Woensdag is Edwin naar de stort geweest met allerlei onmogelijke dingen.
Donderdag heb ik een afsluitend gesprek gehad met
Capability. Ik mocht nl. van mijn werkgever een outplacement bureau inhuren om te kijken welke studie ik nu zou willen volgen.
Na veel argwaan van mijn kant vind ik het toch wel grappig om te zien wat er uit komt. Eigenlijk weet je het wel, alleen is er een extern iemand voor nodig (in mijn geval) om je te wijzen op je sterke kanten. Ik weet nu in welke hoek ik het beste tot mijn recht zou kùnnen komen. Nu moet ik nog de studie uitzoeken die ik dan in San Jose ga volgen. Ik laat jullie wel weten welke het gaat worden.
Vrijdag is mijn auto verkocht (snif, snif) en toen moesten we echt rekening met elkaar houden, wie wanneer waar naar toe ging. De kinderen moesten tenslotte ook nog van school gehaald worden.
s-Middags nog wat meubilair weggebracht en voor de laatste keer naar de zwemles. Kregen we te horen dat Bas zaterdagochtend om 08.45 uur op mocht voor zijn zwemdiploma A!!
Het zat er wel aan te komen, maar dan moest hij met zijn hoofd boven water blijven zwemmen en daar had meneer niet altijd zin in.
Dus zaterdagochtend in alle vroegte waren de opa's en oma's, als vaste fans van de kleinkinderen, er. En we zijn héél trots op hem dat hij het in zo'n korte tijd gehaald heeft. Het geeft ons dadelijk ook wat meer rust bij ons eigen zwembad.
Toen nog bij de bieb de boeken inleveren en 's-middags zijn we met Opa & Ger als afscheid naar
Megabowling Woensel geweest en daarna hebben we daar ge-wokt.
De kinderen vonden het bowlen erg leuk, en terwijl wij nog wat natafelden, kwam de bedrijfsleider naar ons toe met de mededeling dat de kinderen zo lief stonden te kijken dat hij hen nog maar op een nieuwe baan heeft gezet. De schoenmaat wisten ze zelf nog, dus ze waren inderdaad heel lief om de beurt aan het bowlen.
Zondag zijn we 's-ochtends al vroeg naar Zwolle gegaan omdat Opa en Oma daar een uitgebreide lunch hadden georganiseerd en Edwin's familie ook nog afscheid van ons kon nemen.
Edwin en ik zijn 's-avonds weer naar Eindhoven gereden omdat maandagochtend de verhuizers er weer waren om alles voor de luchtvracht en de opslag in te pakken en mee te nemen. Ik denk dat alles wat nu in de opslag zit, we over 3 jaar best weg kunnen gooien, maar ja, nu zeggen we dat weggooien ook zonde is. Ach we zien wel.
Nadat we alles schoongemaakt hadden, zijn we nog maar een keer met een kofferbak vol naar de stort geweest.
De nieuwe huurder van ons huis is samen met de makelaar langsgeweest om de sleuteloverdracht te regelen. Wij waren uiteindelijk om 17.00 uur weer in Zwolle.
Vanmorgen heeft Edwin zijn auto ingeleverd en ik ben nog bezig om de laatste was te wassen. Vanavond zullen we alle koffers nog een keer goed inpakken en dan vertrekken we morgenvroeg met de trein van 08.48 uur van Zwolle naar
Schiphol.
Vanochtend hebben we al via internet ingecheckt en we weten dat we op de door ons gewenste
stoelen (10e,f,h en j) zitten. We zijn er nu dus klaar voor.
Eigenlijk is het heel gek, maar ik ben nu blij dat we kunnen gaan, want als we eenmaal in Amerika zijn kunnen we weer opnieuw iets opbouwen en krijgen we weer wat rust. Hier waren we de laatste weken alleen maar aan het afbouwen en dat is ook behoorlijk vermoeiend.
Dus hierbij nog een dikke kus en knuffel van ons allemaal en tot de volgende post vanuit San Jose.
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, kinderen, Nederland, Verhuizen
Afscheid
Afgelopen zaterdag was het zover; ons afscheidsfeest van familie en vrienden in Eindhoven.
We hadden een prima lokatie gekozen, het paviljoen in
Genneper parken.
De kinderen konden de hele middag kunnen midgetgolfen en trampoline springen. Wij genoten op het terras van tapas en een borreltje.
Ons nichtje had een prachtig afscheidslied gemaakt, kort door de bocht "niet naar Amerika gaan". Met een lach en een traan hebben we ernaar geluisterd.
Inmiddels worden de laatste zaken afgehandeld en zijn we klaar om te vertrekken.
Vandaag was het voor Maaike sportdag op school, en Bas is met school naar de speeltuin van St. Trudo geweest.
Ze zijn 's-avonds vermoeid maar tevreden het bed ingedoken.
Mijn auto is vandaag verkocht, eind deze week wordt die van Edwin ingeleverd.
Komend weekend met de Opa's en Oma's op stap, een laatste afscheidsmaaltijd en dan is het zover.
Zijn we nog iets vergeten?
Labels: Amerika, Californië, Familie, kinderen, Verhuizen, vrienden
Inmiddels is in San Jose de zeevracht container gearriveerd. Afgelopen donderdag is ie afgeleverd en zijn de spullen binnengebracht. Maaike en Bas zaten in de voortuin op handdoeken te kijken, hoe de ene naar de andere doos binnen gesjouwd werd. 
Het is toch weer schrikken, hoeveel spullen je eigenlijk hebt, en ook niet meer weet wat in welke doos zit. Het huis is vol met dozen die nog uitgepakt moeten worden, de kinderen vinden het prachtig om te helpen. Elke keer als ze een speelgoed doos mogen uitpakken, komen ze trots elk speeltje laten zien. "Kijk papa, deze hebben we ook!". Het is net Sinterklaas.
Ja, en dan de auto's. We hebben inmiddels ook twee auto's gekocht, de eerst duurde 5 uur bij de dealer voordat ik hem mee mocht nemen, de tweede heb ik telefonisch afgehandeld en na 15 minuten papierwerk in de lobby van een hotel mocht ik hem meenemen. (of is een auto een zij?) 
zowel tweedehands en nieuw. Je zoekt er een uit, betaalt en gaat met de auto naar huis. 
