Alleen weg
Op zaterdag 11 juli was het zover. De kinderen keken er al lang naar uit. Eindelijk zonder papa en mama naar Nederland vliegen. Niet dat ik dat zo leuk vond, want er kan zoveel gebeuren....
Maar ze bleven volhouden dat ze dat wilde doen, helemaal alleen vliegen, niet met mij een paar rijen achter hen in het vliegtuig, maar echt alleen. Nou ja, als unaccompanied minors dan. Want de KLM biedt begeleiding van een steward(ess) gratis aan voor kinderen tot 11 jaar. En ja ik weet het wel, die reis hebben ze al een paar keer gemaakt, het is een lange maar rechtstreekse vlucht. Uiteindelijk konden de kinderen en Edwin me overtuigen om ze te laten gaan.
We brachten ze naar de balie, en daar vertelde de grond-stewardess dat er 1 ouder mee mocht naar de gate. Ja, maar wij hebben 2 kinderen en daar horen 2 ouders bij. Nou vooruit dan. Edwin en ik kregen allebei een pas om door de beveiliging heen te gaan tot aan de gate.
Dat gaf me toch wel een fijner gevoel. We moesten sowieso op het vliegveld blijven totdat het vliegtuig vertrokken is, en nu konden we nog ietsje langer bij de kinderen blijven zonder dat zij aan de ene kant en wij aan de andere kant van de beveiliging zijn.
Dezelfde grond-stewardess was ook bij de gate en bracht de kinderen het vliegtuig in, en wij bleven wachten totdat het vliegtuig opsteeg. Daag, tot over een week.
11 Uur later kregen we een sms-je dat de kinderen veilig, zonder te slapen, met lege Nintendo's weer afgeleverd waren bij Opa en Oma. En alle neefjes en die ene nicht met ooms en tantes waren ook nog op Schiphol om ze af te halen. Wat een verassend Welkom!
Labels: Amerika, kinderen, Nederland, Vakantie
Grand Tetons & Great Basin
Het
Grand Teton National Park ligt zo dicht tegen Yellowstone aan dat je niet eens je nationale parkpas hoeft te laten zien.
We reden van het ene park zo het volgende in. Onderweg kwamen we nog langs een plek waar we heel goed konden zien hoe de Snake River door het land meandert.
De Grand Tetons zijn de jongste pieken van de Rockies, en behoren tot de scherpste ter wereld. Ze steken 1,5 kilometer boven de Snake River valley uit, de grootste top van de Grand Teton is 4.197 meter hoog. Er loopt een snelweg van noord naar zuid door het park heen, en op verschillende plekken kun je zijwegen richting de bergtoppen maken.
We lieten ons per boot vervoeren over
Jenny Lake zodat we naar de 24 meter hoge Hidden Fall konden lopen. Zoals de bestuurder van de boot al zei was deze waterval niet zo verstopt, je kon gewoon iedereen volgen die hetzelfde pad nam, op een paar uitzonderingen na die verder liepen.
Dit is het drukst bewandelde pad van de Grand Tetons. Vanaf de waterval liepen we nog wat verder omhoog naar Inspiration Point. Daar had je een prachtig uitzicht over Jenny Lake.
Ook zagen we daar weer de marmot op zoek naar eten en er liepen
chipmunks rond die teveel door de toeristen waren gevoerd, en daardoor bijna tam leken.
Na de wandeling hebben we bij
Dornan's in Moose gegeten, vlakbij de oversteekplaats van de Snake River van vroeger waar de pioneers de rivier over moesten. Hier konden reizigers van west naar oost de wilde rivier veilig oversteken door gebruik te maken van een pontje.
Na een dia-avond van een park ranger en een nachtje slapen op de camping
Gros Ventre in het Nationale Park, zijn we richting Jackson gereden. We hadden gereserveerd voor een wildwater tocht op de Snake River, en moesten op tijd op de KOA camping aanwezig zijn, omdat de tocht vanaf de camping zou vertrekken.
Het raften werd georganiseerd door
Dave Hansen. We werden in wetsuits gehesen en met een bus naar het vertrekpunt van de boten in de rivier gebracht.
Het zomerse weer was hier die week net begonnen, en de smeltende sneeuwlaag in de Tetons in combinatie met de vele regen van de afgelopen weken zorgde ervoor dat de stroomversnellingen op de rivier normaal gesproken niet echt met veel toeristen meegemaakt werden. Het rafting bedrijf had de kleinere bootjes zelfs even uit de verhuur gehaald. Het water was 5 graden celsius, en stroomde met een rotgang over tientallen stroomversnellingen van klasse 3 en zelfs eentje van klasse 4 heen. We gingen met z'n tienen in een boot, en een gids achterop met roeispanen. Edwin kreeg een roeispaan en de kinderen konden, zoals ze wilden, voorin de boot zitten, en ik zat vlak achter ze.
Al bij de eerste (kleine) versnelling werden we kletsnat, en bij elke volgende nog veel meer. Bij eentje hapte de boot zoveel water dat Bas zelfs helemaal onder water terecht kwam in de boot. Daar schrok hij wel een beetje van, maar hij bleef het gelukkig wel leuk vinden. En nadat hij weer wat gerustgesteld en opgewarmd was achter in de boot, kwam hij weer voorin zitten. Toen konden we ons klaarmaken voor de "Lunch Counter", de zwaarste en gevaarlijkst rapid op dit stuk van de rivier. (Wij hadden geen camera bij ons, maar dit
filmpje vond ik op youtube)
We konden ook onze
foto's kopen die door een professional vanaf de kant gemaakt werden.
Na een (belachelijk) duur nachtje op de KOA in Jackson, zijn we weer verder richting huis gereden.
We kwamen in the
National Oregon / California Trail Center in Montpelier (Idaho) terecht. Daar maakten we een tocht terug in de tijd van 1852. We kregen een korte uitleg over hoe geweren werden gemaakt, wat we als pioniers mee konden nemen op onze 5 maanden durende tocht van Missouri helemaal naar Oregon. De mensen die daar werkten waren in klederdracht en spraken ons aan alsof we ook net van onze tocht afkwamen. We reden mee in een huifkar simulator en ons werd gevraagd waarom we in de kar zaten, want dat mochten alleen maar zieken, zwangeren of soms kinderen. Heel leuk gedaan. En vooral onze kinderen sprak het heel erg aan, want dit is uitgebreid besproken op school.
Vervolgens kwamen we nog langs
Bear Lake waar we niet eens buiten konden zitten omdat we opgevroten werden door de muggen.
Daardoor besloten we om meteen maar verder te rijden richting het
Great Basin National Park.
Dit is het enige Nationale Park van Nevada, en ligt erg afgelegen, (nou ligt alles hier afgelegen dus dat is eigenlijk niets nieuws). Het is een
Grote Bekken in een woestijngebied omgeven door bergen, en het heeft geen rivieruitloop in de oceaan. Het National Park ligt bij de grootste berg binnen het gebied, de Wheeler Peak, en is 3.982 meter hoog.
In dit park bevinden zich de
Lehman Caves, en daar hebben we een uur onder begeleiding van een ranger rondgelopen.
Hij was druk bezig met de kinderen vooraan in de rij, waardoor we maar de helft van de uitleg gehoord hebben. Na een lange tunnel vanaf het visitors center, passeren we de oorspronkelijke ingang van de grotten die in 1885 ontdekt zijn door Ab Lehman. In de eerste grote zaal laat de ranger zien hoe donker het is in de grot, door de verlichting uit te zetten. Met kaarslicht laat hij vervolgens zien hoe vroeger de grotten bekeken en langzaam ontdekt werden. Door nauwe gangen wringen we ons van kamer naar kamer. Onderweg krijgen we uitleg over hoe de grotten en hun bijzonderheden ontstaan zijn. De ranger wijst erop dat de grotten oud moeten zijn omdat sommige stalagtieten en stalagmieten meters lang zijn en een diameter hebben van zo'n 50 centimeter terwijl ze maar zo'n 30 centimeter per 100 jaar groeien. Als de "tieten" en "mieten'" elkaar raken ontstaat een kolom. Een ander apart verschijnsel is het 'cave bacon', een aan het plafond hangende spekvormige rots, waar je met een zaklamp gewoon doorheen kunt schijnen.
Verder zijn in deze grotten ook nog de zeldame sluiers te vinden.
Aangezien het weer slecht is, besluiten we niet naar de top van de Wheeler Peak te rijden, maar richting California te rijden. De kinderen vermaken zich prima met films en iPod, waardoor we lekker opschieten.
We rijden de
Highway 50 die als bijnaam de "Loneliest Road in the World" heeft, en we snappen prima waarom.
Ik geloof dat we in anderhalve dag vier keer ingehaald zijn, en een tiental tegenliggers gezien hebben.
We zijn een keer gestopt en zijn een stukje op de snelweg gaan lopen, gewoon omdat dat kan.
Als het inmiddels 's-avonds laat is, komen we het plaatsje
Fallon binnen rijden, en zoeken we een plekje om te overnachten. Het wordt de goedkoopste camping van de hele vakantie, met een winkel op loopafstand, 24 uur per dag, 7 dagen per week open, met schone toiletten en een beveiligde parkeerplaats: de
Walmart.
Ik had een keer gelezen dat Amerikanen dat soms deden en dat men dat toestaat, maar om dat nou ook te doen... We hadden weinig keus, er was in de hele omgeving van dit dorp niets te vinden, en Fallon zelf is nou niet echt uitnodigend. We sliepen prima en konden onze reis de volgende dag veilig wakker beeindigen.
Weer wat kengetallen van
onze route:
6 staten van Amerika
4 nationale parken
13 dagen onderweg
55 uur auto gereden
4321 kilometers lang
704 liter diesel verbruikt
(Tja, da's ook niet echt zuinig rijden.....totaal 530 dollar, maar een stuk goedkoper dan onze reis naar
Utah).
Labels: Amerika, Grand Tetons, Vakantie, Wyoming, Yellowstone
Yellowstone deel 2
Inmiddels hadden we de RV verplaatst naar een camping in Canyon Village en vandaar uit maakten we een tocht naar de Lower Falls.
Deze waterval ligt in de Yellowstone river, en die begint in Yellowstone Lake. Het was een flinke klim naar beneden, maar wel over geasfalteerde grond.
Daarna verder gereden naar de Grand Canyon van Yellowstone. Ineens stonden we te kijken naar een heel groot hert, compleet met gewei. Hij trok zich niet zoveel van ons aan en ging uiteindelijk rustig in het gras herkauwen.
In de Grand Canyon tref je het gele gesteente aan waar het park haar naam aan te danken heeft. Het water heeft een hele mooie diepe canyon gecreëerd.
Ondertussen kon Bas zijn dag ook niet meer stuk want ook hier zag hij weer een
Osprey. In het Nederlands noemen we dat een visarend.
's-Avonds zijn we een keer in de Lamar Valley gaan rijden, in de hoop wat andere beesten te zien. En we hadden geluk.
Er stonden (weer) verschillende mensen bij elkaar en die hadden net de jacht van wolven op een jonge
Pronghorn gezien. Daar waren we te laat voor, maar de wolven waren nog wel zichtbaar. Ze bleven welliswaar in de buurt (te ver voor een goede foto), maar helaas voor hen werd het gaffelbokje te grazen genomen door
Coyotes aan de andere kant.
Door een heel sterke verrekijker van iemand zagen we ook nog een bold eagle zitten en wolven van een karkas eten.
Terwijl we naar huis reden werd het al bijna donker en werden we getrakteerd op een fantastische zonsondergang.
Het was erg gaaf om de natuur van zo dichtbij mee te mogen maken.
Ook al zagen we veel bizons, het is altijd aandoenlijk als er dan jonkies bij zijn.
Dus bij deze nog een paar foto's van de Koe van Wyoming zoals een ranger ze oneerbiedig noemde.
Na nog een aantal hotsprings en fumaroles lieten we uiteindelijk Yellowstone achter en reden door naar het volgende doel; de Grand Tetons.
Labels: Amerika, Vakantie, Wyoming, Yellowstone
Dezelfde grond-stewardess was ook bij de gate en bracht de kinderen het vliegtuig in, en wij bleven wachten totdat het vliegtuig opsteeg. Daag, tot over een week.
