Yellowstone deel 1
Via een korte lunch stop in de stad
Idaho Falls, die zijn naam dankt aan de ingedamde watervallen van de Snake River midden in de stad, reden we het dorpje West Yellowstone in Montana binnen. Hierna duurde het niet zolang meer of we zagen het
officiële parkbord van
Yellowstone.
Yellowstone is het oudste nationale park in Amerika. Het middelpunt is een vulkanisch plateau met een gemiddelde hoogte van 2.438 meter, en er liggen meer dan 10.000 hete bronnen en geisers in. Dat is meer dan de helft van alle bronnen en geisers in de hele wereld.
We sliepen de eerste dagen op de camping in Madison, en omdat we genoeg tijd hadden besloten we alvast een kijkje te gaan nemen bij de Old Faithful Geiser. Hij dankt zijn naam aan het feit dat hij zo betrouwbaar is, elke 90 minuten barst hij uit, het hete water kan 36 tot 55 meter hoog zijn en 2 tot 5 minuten aanhouden.
Onderweg zagen we ook al diverse thermische activiteiten, en de eerste bizons staken de weg voor onze neus over.
Er leven hier meer dan 3000 van die beesten. Toen wij bij het bezoekers centrum aankwamen gingen de kinderen eerst hun Junior Ranger spullen halen en hierna wachtten we rustig op de bankjes samen met nog honderden mensen af tot hij uit ging barsten. En dat deed hij ook keurig op tijd. Het is een heel indrukwekkend geheel. Ik vond later dat de Old Faithful zeker niet de mooiste geiser was. De Castle geiser, die ook uitbarstte terwijl wij er waren, vond ik zeker zo mooi. Het was wel geluk dat hij uitbarstte want dat doet deze geiser maar eens in de 13 uur.
Doordat we Old Faithful al gezien hadden konden we de volgende dag meteen naar het achterliggende gebied van de Geyser Basins kijken. Dit is een heel mooi gebied. Overal loop je over vlonders, want de aardkorst is hier heel dun en zit vol met
bacteriën wat weer die mooie kleuren veroorzaakt. Daar willen we natuurlijk niet doorheen zakken of de bacteriën verstoren, want het is er op sommige plekken ook erg zuur. Het zou zo door je schoenzolen heen kunnen branden.
We zagen verschillende dingen die allemaal het nemen van foto's waard zijn.
Als eerste is er natuurlijk de
Geyser. Dit is een warmwaterbron onder de aardkorst die wordt verwarmd door magma, aan de kook komt en dan door een dunne pijp de lucht inschiet, waardoor eigenlijk de druk dus weer van de ketel af is.
De
Hotspring is een klein meertje. Het water kan ongehinderd naar de oppervlakte stromen. Dat water, door magma opgewarmd, koelt daarom meteen weer af. Het water in een hotspring heeft een min of meer constante temperatuur. Hoe hoger de temperatuur hoe blauwer de kleur.
De
Mudpot is ook een warmwaterbron maar niet zo diep en met een stuk minder water. De zuurgraad is er hoger, waardoor de omringende rotsen door dat bubbelende water worden omgezet in klei en modder. Als er ook nog wat ijzer in de grond zit wordt het wat roder van kleur en krijg je de paintpots.
En het droogste is de
Fumarole. Hier is het water in stoom veranderd voordat het de oppervlakte bereikt, en je dus alleen maar stoom uit de grond ziet komen, soms met heel veel grommend geluid.
Al deze thermische dingen, behalve de geiser, hebben een ding gemeen, ze ruiken nogal naar rotte eieren door de aanwezige zwavel, soms wat meer en soms wat minder, maar het ruikt.
We hebben de hele dag door dit geiser gebied gelopen. Van de ene geiser naar de andere hotspring. Het kookt, borrelt en puft overal. En ondertussen komen we ook nog allerlei beesten tegen. De buffels hebben we in dit gebied niet veel gezien, maar volgens de ranger was er de dag ervoor wel eentje vlakbij Old Faithful door de aardkorst heen gezakt. Hij is door de hitte ook overleden. Dit gebeurt, en de rangers doen er niets aan, want dat is de natuur.
Terwijl we van de ene geiser naar de andere lopen, roept Bas ineens een of andere beestennaam, en dan blijkt hij natuurlijk weer gelijk te hebben. Hoe hij al die namen kan onthouden is mij een raadsel. Hij zag een
Yellow-bellied marmot. En terwijl wij ernaar staan te kijken, komen de volgende mensen vragen waar we naar kijken, en op die manier attendeert iedereen elkaar steeds weer op wat nieuws.
Zo ook als we de volgende dag richting Mammoth Hot Springs rijden. Ineens staan er zoveel auto's stil dat er vast wel weer wat te zien is. En jawel hoor, daar zien we tot onze grote vreugde een zwarte beer die rustig rondloopt in het gras.
De Mammoth Hot Springs zijn ontstaan doordat de waterbronnen met dat kokend hete mineraalrijke water maar stroomt, en uiteindelijk leggen de mineralen een marmerachtige waas van travertijn over de stenen terassen heen.
Hier zagen we ook aardig wat elanden en herten grazen.
We hebben samen met een ander gezin van de camping een wandeling gemaakt door de Hayden valley.
Dit is een heel open gebied, en het is er behoorlijk drassig. Hoewel we verwachten beesten te zien, maken de kinderen met z'n vieren zoveel lawaai dat zelfs de bizons op grote afstand blijven.
Zeker als de kinderen ineens besluiten om door een klein stroompje heen te gaan lopen. Ze waren even vergeten dat het water ontzettend koud is, en dat niet alleen, het stikt er ook nog van de muggen. Maar ja, op blote voeten door een ijskoude stroom over stenen lopen dat gaat nooit vlug genoeg. Maar ze zijn wel afgekoeld, en daar was het hen om te doen.
Labels: Amerika, Vakantie, Wyoming, Yellowstone
Craters of the Moon
20 Juni vertrokken we naar onze vakantiebestemming Yellowstone. Doordat we de RV een dag eerder mochten halen van het verhuurbedrijf konden we de camper op ons gemak inpakken. We begonnen zaterdagochtend vroeg aan onze lange autorit. De eerste uren ging zeer voorspoedig en voor we het wisten zaten we al in de buurt van South Lake Tahoe. Vervolgens reden we Nevada in en toen werd het uitzicht behoorlijk eentonig.
De kinderen zaten met hun iPod's in hun oren naar een paar luisterboeken te luisteren en vonden het rijden wel best. Eigenlijk was het lastig dat de RV af en toe wat diesel nodig had, want dan moesten ze van ons natuurlijk ook de auto uit, en het was net zo leuk, grappig of spannend in dat boek. Maar doordat het zo goed ging reden we in een keer door naar Elko en vonden daar een camping.
De volgende dag was het Vaderdag en nadat Edwin hun lofbrieven in ontvangst had genomen, gingen we weer op pad.
Ons eerste doel waren de
Shoshone Falls in de stad Twin Falls in Idaho.
Dit is een grote waterval in de grote Snake River. Deze rivier zullen we wel vaker tegen gaan komen, want hij ontspringt in Yellowstone en mondt uit in de Colombia river in de staat Washington. Hij gaat dus naar het westen.
Tot voor kort had het hier nog geregend, waardoor er ontzettend veel water naar beneden kwam. We konden niet zien waar het water in de beneden liggende rivier terecht kwam, zoveel water viel er naar beneden.
We lieten we ons niet verleiden om te gaan kijken waar
Evel Knievel in 1974 getracht heeft over de canyon van de rivier te springen met zijn motor, want dat leek ons een echte toeristenval. Maar ja, wat doe je als je als stad verder niets meer te bieden hebt?
De wegen zijn hier behoorlijk saai, er is weinig te zien, bijna geen dorpjes, maar wel wegwerkzaamheden. En daar staan dan personen aan allebei de uiteinden van de werkzaamheden. Ze hebben een bord vast waarop "Stop" staat, ze kijken behoorlijk verveeld uit hun ogen en hebben een walkie talkie in hun handen. Wat ons dan weer het idee geeft dat er meerdere mensen in dit verlaten gebied rondlopen. Uiteindelijk komen er een paar auto's van de andere kant met een wagen voorop gereden. De auto's rijden door, de wagen draait om, de persoon met het "Stop" bord draait haar bord om en nu verschijnt er "Slow" en wij mogen de auto volgen. Wat een baan! Hebben ze nog nooit van tijdelijke verkeerslichtjes gehoord?
Hierna kwamen we terecht in
Craters of the Moon. Wat een onwerkelijk mooi, zwart landschap van lava.
Dit is zo apart, eerst rijd je uren door saai landschap met alleen maar saliestruiken en dan ineens ligt er dit immense lava veld van 2.892 km2.
Het is ontstaan doordat 15.000 jaar geleden lava uit de aardkorst omhoog begon te sijpelen. Dit is weer gestold in verschillende cilinder vormen en lava tunnels.
Door sommige tunnels kon je heen klauteren, en blijkbaar storten ze ook regelmatig in, maar dan opent er vanzelf weer een nog niet ontdekte tunnel. Sommige plekken zien eruit alsof er iemand een pot Nutella heeft uitgesmeerd, het ligt helemaal vol met puimsteen, alle stukken hebben zoveel verschillende grillige vormen. Zo ver als je maar kunt kijken is het gebied zwart, met hier en daar een boom.
We leerden van alles over de geologie van een vulkanisch landschap, met zijn verschillende vormen en waarom sommige stukken steen zwaarder zijn en hoe poreus deze omgeving is.
De kinderen deden hun Junior Ranger pakket, we luisterden 's-avonds
naar een praatje van een ranger over de Oregon Trail, die hier ook doorheen liep, en bleven uiteindelijk ook nog slapen in het park.
Labels: Amerika, Californië, Craters of the Moon, Nevada, Vakantie, Yellowstone
5th Grade Graduation
En dat was dan het einde van de Elementary school voor Maaike.
Volgend schooljaar gaat ze naar de 3-jarige Middle School oftewel de Junior High. En zoals het gaat volgens de traditie, hoort hier een graduation bij.
Het werd redelijk rustig gehouden, zonder die petjes die zo kenmerkend zijn voor een High School graduation, want het omhoog gooien van die dingen kan ook het verspreiden van hoofdluis (als die er al is) bevorderen.
Alle 5th graders verzamelden weer in de cafetaria waar ouders, familieleden en vrienden zijn, om door de directrice toegesproken te worden. Ook enkele kinderen halen een paar herinneringen op over de eerste keer dat ze op school kwamen.
Maaike's eerste juf op deze school, die inmiddels gepensioneerd is, kwam ook langs om "haar" laatste kinderen te zien. Ze had speciaal het T-shirt aangetrokken dat ze van al haar kinderen kreeg bij het afscheid. Ze was nog even gek als toen en net zo trots op hen als 3 jaar geleden. Heel leuk om te zien.
De directrice is de dag voor de graduation bij de kinderen in de klas langs geweest en heeft het een en ander aan hen gevraagd over hun leraar(es) en hield daar ook een praatje over.
En dan roepen de leraren een voor een de kinderen naar voren om hun "diploma" in ontvangst te nemen van de directrice.
Dit gebeurt gelukkig in een redelijk snel tempo zodat het niet al te lang duurt voordat we door de 100 kinderen heen zijn.
En dan roept de directrice;
"Ladies and Gentlemen, may I present to you the class of 2016!"
Gelukkig duurt dat nog eventjes, we hebben nu eerst vakantie!
Labels: Amerika, Californië, kinderen, oorkondes, San Jose, school
Gerechtsgebouw
Afgelopen week ging Maaike op schoolreis naar het San Jose Courthouse en de San Jose Police Department.
Ik mocht ook mee. Ik kon kiezen of ik zelf, of met de schoolbus mee wilde rijden. Nou daar hoef ik niet lang over na te denken, laat mij maar zelf rijden. Behalve dat een groep uitgelaten kinderen op schoolreis nogal wat decibellen kunnen veroorzaken, zijn die bussen alles behalve comfortabel te noemen. Omdat ik zelf reed mocht ik Maaike ook meenemen. Deze keer waren er opvallend meer vaders mee.
Het Gerechtsgebouw ligt midden in San Jose, en daar moet je, in tegenstelling tot de rest van San Jose, parkeergeld betalen. De parkeermeters kunnen voor maximaal 2 uur gevuld worden met alleen maar muntgeld.
Voordat we bij het gerechtsgebouw naar binnen mochten moesten we door een metaaldetector. Fototoestellen zijn uit den boze, en rechters willen zeker niet op de foto.
Bij een rechtszaal aangekomen mochten we naar binnen als we heel stil gingen zitten. Er was een rechtszaak aan de gang tegen iemand die niet was komen opdagen bij de rechtbank, terwijl ze gedagvaard was. Zij werd hiervoor ondervraagd en uiteindelijk verliet de jury de zaal, daarna de aanklager en de verdachte met beide advocaten, om op een andere dag terug te komen.
Hierna zaten wij alleen nog in de zaal en toen kwam de rechter in haar toga naar de kinderen en sprak ze toe. De kinderen vroegen voornamelijk dingen over de rechtszaak en zij gaf rustig antwoord waarom iedereen daar was, en wie waar in de zaal zat.
Hierna gingen we naar een ander, ernaast gelegen gebouw; het politiestation. We werden ontvangen door een paar agenten, die de kinderen vroegen wie de wetten maakten, wie ze moest opvolgen, wat als niemand dat zou doen, en wie dat dan in de gaten hield, enz. Kortom de democratische rechtsstaat in kindertaal.
We kregen een rondleiding door het gebouw, zagen de ruimte waar ze iedere morgen hun briefing kregen, zagen de garage met de auto's waar de kinderen in mochten. We bekeken een ruimte waar het communicatie centrum was. Dit was net een week in gebruik genomen. Ze kregen uitleg wat er gebeurde als er een telefoontje binnenkwam. We zagen 3 verschillende monitoren, een waar ze de gegevens invulde, een met de plattegrond, en een met de gegevens van de politiewagens in de buurt. Ze legden uit wat ze moesten doen als ze per ongeluk het alarmnummer 911 belden. Iedereen riep dat je moest opleggen, maar dat was niet het goede antwoord. Blijkbaar zijn ze dan verplicht om toch een wagen naar dat adres toe te sturen, dus je kon beter terugbellen en zeggen dat je een fout had gemaakt.
Ze zagen een galerij met foto's van agenten die omgekomen waren tijdens het uitoefenen van hun beroep, en natuurlijk uitleg over het pistool en de wapenstok die de agent op zak had.
Hierna kregen we pizza en drinken en rende ik even terug naar mijn auto om opnieuw geld in de parkeermeter te gooien.
Daarna mochten ze weer terug naar het gerechtsgebouw en kreeg iedere klas een rechtszaal ter beschikking. De kinderen hadden op school een schijnproces voorbereid.
De meeste kinderen hadden allemaal een rol en de kinderen die dat niet wilden werden de jury. Zij wisten ook echt niet wat er aan de hand was in dit proces.
Er was een echte politieman en een openbare aanklager aanwezig. Die hielpen de klas met alle personen op de goede plek neer te zetten. Dus de rechter op het hoogste plekje met naast hem de griffier, voor hem de aanklager, de gedaagde, de verdediger, de persoon die alles moet typen, iemand die de eed moet afnemen, een paar advocaten en natuurlijk de jury.
De zaak ging om een gestolen backpack van een jongen uit een winkelcentrum, door een klasgenoot.
Er kwamen verschillende getuigen aan het woord.
Zo ook Maaike, zij was de vriendin van de verdachte en werd ook officieel ingezworen door haar rechterhand omhoog te houden en te beloven dat ze de waarheid zou spreken. Hierna moest ze in de getuigenbank plaatsnemen en vragen beantwoorden van de aanklager en de verdediger. Dit alles stond op een script.
Na iedereen aangehoord te hebben moest de jury zich terug trekken, en beraden op het vonnis in de echte jurykamer. Toen ze terugkwamen waren ze tot een unanieme uitspraak gekomen. Ze vonden de verdachte niet schuldig, en dus kwam ze vrij. Gelukkig maar. Het werd een uitgelaten stemming in die zaal, want iedereen was opgelucht, totdat de bode een echte rechter had gevonden en ineens met luide stem riep dat iedereen moest gaan staan. Je had die gezichten moeten zien.
Gelukkig was de rechter heel aardig en iedereen mocht nadat ze hun namen hadden genoemd opnieuw vragen stellen. Ieder antwoord leidde tot een nieuwe vraag en uiteindelijk begonnen de publieke bankjes vol te lopen met mensen voor het volgende proces, en werden we uiteindelijk toch naar buiten gewerkt.
Iedereen liep naar de bus, en wij naar onze auto. En wat voor leuke verassing zat er onder de ruitenwisser; jawel hoor een parkeerbon van $31.00 omdat ik 25 minuten te lang geparkeerd stond. Stomme wetten ook.
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, kinderen, San Jose, schoolreisje
Onderweg zagen we ook al diverse thermische activiteiten, en de eerste bizons staken de weg voor onze neus over. 
Er leven hier meer dan 3000 van die beesten. Toen wij bij het bezoekers centrum aankwamen gingen de kinderen eerst hun Junior Ranger spullen halen en hierna wachtten we rustig op de bankjes samen met nog honderden mensen af tot hij uit ging barsten. En dat deed hij ook keurig op tijd. Het is een heel indrukwekkend geheel. Ik vond later dat de Old Faithful zeker niet de mooiste geiser was. De Castle geiser, die ook uitbarstte terwijl wij er waren, vond ik zeker zo mooi. Het was wel geluk dat hij uitbarstte want dat doet deze geiser maar eens in de 13 uur.
Doordat we Old Faithful al gezien hadden konden we de volgende dag meteen naar het achterliggende gebied van de Geyser Basins kijken. Dit is een heel mooi gebied. Overal loop je over vlonders, want de aardkorst is hier heel dun en zit vol met bacteriën wat weer die mooie kleuren veroorzaakt. Daar willen we natuurlijk niet doorheen zakken of de bacteriën verstoren, want het is er op sommige plekken ook erg zuur. Het zou zo door je schoenzolen heen kunnen branden.
Als eerste is er natuurlijk de Geyser. Dit is een warmwaterbron onder de aardkorst die wordt verwarmd door magma, aan de kook komt en dan door een dunne pijp de lucht inschiet, waardoor eigenlijk de druk dus weer van de ketel af is.
De Hotspring is een klein meertje. Het water kan ongehinderd naar de oppervlakte stromen. Dat water, door magma opgewarmd, koelt daarom meteen weer af. Het water in een hotspring heeft een min of meer constante temperatuur. Hoe hoger de temperatuur hoe blauwer de kleur.
De Mudpot is ook een warmwaterbron maar niet zo diep en met een stuk minder water. De zuurgraad is er hoger, waardoor de omringende rotsen door dat bubbelende water worden omgezet in klei en modder. Als er ook nog wat ijzer in de grond zit wordt het wat roder van kleur en krijg je de paintpots.
En het droogste is de Fumarole. Hier is het water in stoom veranderd voordat het de oppervlakte bereikt, en je dus alleen maar stoom uit de grond ziet komen, soms met heel veel grommend geluid.
De Mammoth Hot Springs zijn ontstaan doordat de waterbronnen met dat kokend hete mineraalrijke water maar stroomt, en uiteindelijk leggen de mineralen een marmerachtige waas van travertijn over de stenen terassen heen.
Dit is een heel open gebied, en het is er behoorlijk drassig. Hoewel we verwachten beesten te zien, maken de kinderen met z'n vieren zoveel lawaai dat zelfs de bizons op grote afstand blijven. 
