Memorial weekend in Clear Lake
Gelukkig was Bas weer genoeg opgeknapt, en Edwin hinkelde ook vrolijk rond, zodat we konden gaan kamperen in
Clear Lake. Dit ligt 3,5 uur rijden van ons huis vandaan, ten noorden van San Francisco.
Dit weekend was het Memorial weekend, want de laatste maandag in mei is uitgeroepen tot
Memorial day. Oorspronkelijk was Memorial Day een dag waarop de slachtoffers van de Civil War (1861-1865) werden herdacht. Later werd Memorial Day door Nixon uitgeroepen tot een nationale feestdag waarop alle Amerikaanse gesneuvelde soldaten herdacht worden en voor ons is dat dan een lang weekend.
We waren door een paar andere Nederlanders gevraagd om mee te gaan naar deze camping. Blijkbaar moest je daarvoor al lang geleden gereserveerd hebben en zij hadden dat gedaan voor 2 kampeerplekken.
Tuurlijk wilde we mee.
Vlug bij de Costco (een soort Makro) een 8!-persoons tent, een koelbox en een paar luchtbedden gekocht. Hier mag je 2 tenten op een plek neerzetten en zoals goede Nederlanders doen, we stonden met 4 gezinnen op 2 kampeerplekken.
Bij een kampeerplek hier staat ook al een picnicktafel en een grote vuur/barbecue pot. Ze moesten lachen toen ik met een rol toiletpapier richting toiletten ging. Hier hoef je niet met een rol wc-papier over de camping te lopen, die zitten standaard in de toiletten, net als wc-bril hoesjes.
Het was een prachtig plekje. We hadden nummer 44 en 45 en zaten tegen de
Kelsey Creek aan. Alleen
waaide het nogal, dus de eerste nacht hebben we het behoorlijk koud gehad.
De Amerikaanse tenten zijn goed voorzien van veel gaasdoek, waardoor de muggen niet binnen kunnen komen, en je ook niet je tent uitdrijft bij de eerste zonnestralen. Maar dat betekent dat ze niet water-, en zeker niet winddicht zijn. Dus lagen we met de wind in onze neus, truien en sokken aan in onze bedden.
De volgende dag was de wind gelukkig wat gaan liggen en was het heerlijk weer.
De kinderen hebben met een bootje gevaren op het riviertje dat achter onze tenten liep.
Daarin lagen boomstammen en daarop kwamen schildpadden om te zonnebaden, er kropen hagedisjes, er vlogen veel libelles rond, er liepen kwartels, we zagen een specht en weer veel eekhoorns.
Het meer schijnt heel veel vis te bevatten, dus de mannen gingen vissen. Edwin spaarde zijn enkel om met de step naar het toiletgebouw te gaan. De kinderen hebben gestept, baseball en ganzenbord gespeeld, takken voor het vuur gezocht, geschommeld in de hangmat, geruzied, gehuild, gelachen,
gelezen, gezwommen in het meer, en smores gemaakt bij het vuur.
De vrouwen hebben geprobeerd om de meegebrachte Libelles, Margrieten en andere Nederlandse tijdschriften door te bladeren, wat natuurlijk niet lukte, omdat we veel te veel hebben gekletst. Ook de mannen zijn niet door de autoweek, Times en National Geographics heen gekomen, dus die zijn allemaal weer braaf mee naar huis gegaan en wachten nu op een ander weekend.
's-Avonds zijn we nog naar een praatje van een ranger gaan luisteren. Hierin vertelde ze over zoogdieren.
Ze liet de kinderen de huiden van de verschillende dieren die in dat park voorkwamen, voelen, en dat was spannend. Het waren de huiden van o.a.de; otter, hert, wasbeer, eekhoorn, bobcat, mountain lion, stinkdier, wezel, vos en coyote. Ook waren er drie mannen bij, die een paar liedjes zongen, en het kampvuur was aan.
Een andere avond hebben we een kast bekeken waarin vleermuizen hingen en omdat we met de schemering gingen begonnen ze net allemaal uit te vliegen.
Sylvia had nog cake gebakken en Carolien en Marjoleine hebben voor de aardbeien en slagroom gezorgd
voor Edwin's
verjaardag en we hebben natuurlijk met z'n allen voor hem gezongen.
's-Avonds werden we nog door de ranger tot stilte gemaand omdat we te hard
aan het lachen waren. Hij vertelde ons dat het allang voorbij het "giggling hour" was, dus vanaf toen heten ze niet meer "Ranger patrol", maar "Giggling patrol".
Het was een leuk en gezellig weekend. Gelukkig heb ik een foldertje gekregen waarin veel campings staan, dus maar eens even kijken waar we dit jaar nog terecht kunnen.
Zieke mannen
Afgelopen woensdag kwam Edwin na zijn werk hinkelend thuis. Hij speelt namelijk binnen Cisco basketbal competitie. Alleen is hij die middag niet helemaal goed op zijn pootjes terecht gekomen. Hij kon echt bijna niet meer lopen en had een flinke bult op zijn enkel.
Gelukkig hebben de meeste auto's hier een automatische versnellingsbak, dus kon hij wel naar huis komen, want het is zijn linkervoet. 's-Avonds had hij er zo'n pijn aan dat we besloten dat hij er de volgende dag maar naar moest laten kijken.
Ik vroeg het na op school, welk ziekenhuis hier in de buurt het beste zou zijn. Ze keken me allemaal verschrikt aan, want waarom moest ik naar het ziekenhuis.
Nadat ik verteld had waarom zeiden ze dat ik daarvoor gewoon naar de huisarts moest. "Ja, maar ik wil dat er een foto van gemaakt wordt" zei ik nog. Dat doen ze hier dus ook bij de dokter. Daar hebben ze een röntgenapparaat staan. Scheelt zeer veel wachttijd in een ziekenhuis. Gelukkig bleek het zwaar verzwikt te zijn en moet hij gewoon rust houden.
Man én zoon thuis, dat is makkelijk, kan ik ook weer boodschappen doen voor het aankomende kampeerweekend.
Bas 6 jaar!
Vandaag is Bas dan echt jarig, maar omdat hij ziek is krijgt hij zijn cadeautjes en kaartjes in bed. Toch is hij er erg blij mee.
Gelukkig had hij afgelopen week zijn feestje al gehad.
Hij was graag op school geweest deze week want hij was aan de beurt om Superstar te zijn. Dat betekent dat hij vooraan in de rij mag staan en als eerste naar buiten mag.
Ook zouden we op een ochtend met ons gezin naar zijn klas mogen komen en dan kan hij iets vertellen wat hij graag met de klas wil delen. Helaas voor hem gaat dat niet door, want met 40 graden koorts doe je niet zoveel.
Hopelijk is hij op tijd beter want vrijdag willen we gaan kamperen. We hopen maar dat dat lukt. Dank jullie wel voor jullie felicitaties.
Verjaardagsfeestje van Bas
Gisterenmiddag was het verjaardagsfeestje van Bas. Hij is dinsdag pas echt jarig maar dat maakt natuurlijk niet uit. Ook hij wilde een "Dutch Birthday Party". In Nederland wilde ze altijd ergens heen met de verjaardagen, en nu willen ze het ineens op zijn Hollands thuis vieren. Prima hoor. Omdat het hier de laatste weken steeds tussen de 25 en 30 graden was, besloten we dat het een "waterfeest" zou worden. We hadden allerlei spelletjes bedacht waardoor ze natuurlijk kleddernat zouden kunnen worden. Maar het zwembad werd afgezet met het hek, want ik wil niet de verantwoordelijkheid hebben voor 20 rondrennende kinderen. Dadelijk word ik nog aangeklaagd omdat iemand in het water is gevallen. Nee daar begin ik niet aan.
Omdat er geen familie bij kon zijn mocht Bas van ons een paar kindjes meer uitnodigen. Alleen werden het er best veel, 20 in totaal. -Hoe zat dat ook alweer, net zoveel kinderen uitnodigen als dat het kind oud wordt? - Nou goed dan, we sturen ze toch allemaal de tuin in en wat maakt het ook uit, als hij dat nou leuk vindt. Gelukkig zou Rita en nog een moeder blijven om te helpen, dus dan waren we met 4 volwassenen. De ouders wilde we er niet bij hebben, dat doen ze hier namelijk meestal wel. Ze blijven er allemaal bij zitten, maar ik had dat duidelijk op de uitnodiging gezet, dus dat ging goed.
Alleen de weersverwachting veranderde vanaf vrijdag naar bewolkt met kans op neerslag!!!!! Getver, als we het maar droog houden.
Goed, alle kinderen zouden komen en we gingen natuurlijk lekker op z'n Nederlands de cadeautjes uitpakken waar de kinderen bij zijn.
Dat doen ze hier lang niet altijd. Verschillende keren hebben de kinderen hun cadeautjes afgegeven en die worden dan niet uitgepakt. Niet altijd maar meestal is dat het geval.
Wij hadden daarvoor ballonnen opgeblazen waarin we telkens een briefje hadden gestopt met de naam van het kind. Die mocht dan zijn cadeautje aan Bas geven en weer een nieuwe ballon kapot prikken.
De cadeautjes die hier gegeven worden zitten in een andere prijsklasse dan in Nederland. Daar kwam ik bij een kinderfeestje van school toch echt niet boven de hooguit 10 Euro uit. Nou hier wel hoor. De cadeaus die gegeven worden liggen allemaal tussen de 10 en 20 Dollar. Immense cadeaus vind ik dat voor een klasgenootje. Of is dat inmiddels veranderd in Nederland?
Aan het inpakken van de cadeaus wordt ook veel aandacht besteed. Ze hebben bijna allemaal wel iets met strikken en frutsels erop en ze worden niet in een plastic zak van de Hema of de plaatselijke drogist gestopt, maar in echte cadeautassen. Ook zit er altijd een kaart bij, geschreven door de gever aan de jarige met daarbij nog een "gift receipt".
Dat is een kassabon van het cadeau maar dan zonder het bedrag. Wil je het ruilen dan kan dat en dan hoeft de gever tenminste niet nog een keer naar de winkel om iets anders uit te zoeken. In dit geval kan de ontvanger zelf naar die winkel en dan voor dat bedrag iets anders uitkiezen. Ik vind dat persoonlijk wel een goed en handig iets.
Nadat de buit bekeken was hebben we taart gegeten, "Lang zal hij leven" en "Happy Birthday" gezongen. Blijkbaar hadden we door dit Hollandse lied de weergoden verzocht, want ineens begon het te regenen, zo erg dat ik blij was dat we een brede overkapping hebben.
Maar die regen interesseert de kinderen toch niks, ze bleven gewoon doorspelen dus we hebben de meeste spelletjes gewoon gedaan, alleen de spellen waarbij ze erg nat zouden worden hebben we maar achterwege gelaten.
Ze hebben ge-snoephapt, ge-ezeltjeprikt met echte dropveters, ge-spijkerpoept, ge-koekhapt met echte peperkoek, gegooid met waterballonnen in handoeken, ge-raced met sponzen om waterbakken te vullen. Ze hadden de grootste lol.
Om 6 uur werden de kinderen weer opgehaald en precies toen kwam een vriend van Edwin uit Nederland bij ons huis aan.
Hij zou het weekend bij ons komen omdat hij voor een congres in Los Angeles moest zijn. Hij had de hele vrijdag van Los Angeles naar San Jose gereden. Alleen hadden wij niet verteld dat er ook een kinderfeestje was. Dus die keek zeer verbaasd toen hij de straat inkwam en dacht:"Goh, ze hebben zelfs de Nederlandse vlag voor me opgehangen". Groter was zijn verbazing toen er ook allemaal kinderen ons huis verlieten. Je kunt je waarschijnlijk zijn gezicht wel voorstellen.
Gelukkig konden we hem geruststellen met een blikje Heineken.
We besloten dat dit toch wel een écht Hollands feestje was, en dit keer heeft zélfs het weer meegewerkt om het écht Hollands te laten zijn.
Tol Toneel
Ja, en gisteren was de grote dag voor mij. Ik ging samen met 6 andere vrouwen optreden in het "Moose Family Center".
Op donderdagavond ga ik altijd naar de Tol Toneelclub. We hebben het héééél erg gezellig altijd. Niet dat ik toneelaspiraties heb of zo, maar het is gewoon leuker om iets met een stel Nederlandse vrouwen te doen, dan alleen maar een beetje te zitten en koffie te drinken. Vandaar dat ik toneel speel, en dat kletsen doen we ook nog hoor.
Onze "juf" is Annette Tol die vroeger o.a. in Nijmegen gewoond heeft en daar toneel speelde. Toen ze hier kwam wonen miste ze het toneelspel en is ze begonnen om zelf toneelles te geven. En dat doet ze nu dus al 3 jaar, met natuurlijk steeds wisselende speelsters.
Tja, dat heb je hier wel, iedereen komt en gaat gedurende het jaar.
In ieder geval vroeg Annette in januari of we niet een uitvoering wilde geven. Spannend!
Dus vanaf januari zijn we steeds een beetje verder gaan werken aan onze uitvoering die de naam “California, here I come!” kreeg.
De omschrijving in de uitnodiging luidde: Zeven vrouwen zijn geëmigreerd naar The Bay Area, Californië. Een voorstelling waarin zeven speelsters op zoek gaan, alleen en/of met elkaar, naar alles wat met emigreren te maken heeft. Gevoelens wisselen elkaar af: afscheid nemen, een nieuwe uitdaging aangaan, heimwee hebben, nieuwe vriendschappen vinden. Waar zijn ze thuis? Zeven vrouwen op zoek naar hun geluk.
We waren om 13.00 uur al bij elkaar gekomen om alle stoelen en het decor op te bouwen, de ruimte te stofzuigen, nog één keertje te spelen en de lampen en de muziek uit te testen.
Om 17.00 uur gingen we nog even wat eten met z'n allen en toen bleek dat een vriendin van Annette uit Nederland een hele lieve kaart had gestuurd en voor ieder van ons had ze een klein gelukspoppetje meegestuurd. Erg lief vonden we dat. Verder nog wat gelukskaarten, e-mailtjes en toi toi toi wensen. Heel leuk dat mensen zo mee leven, want het is toch best spannend.
Nou en toen weer ons omkleedhok in totdat de mensen zouden arriveren en gaan zitten. De make-up moest goed zitten, de lippen moesten erg rood, de haren uit ons gezicht en de ogen moesten knallen. We waren allemaal in het zwart op blote voeten en alle sieraden moesten af. Het is tenslotte toneel en we stonden daar niet als onszelf.
De lichten gingen uit, wij het podium op en toen ging de muziek en de lampen weer aan, en daar stonden we dan, voor ruim 100 man publiek!
Gelukkig ging het allemaal heel goed en hebben we genoten, het uur was om voordat we er erg in hadden. Daarna nog even nakletsen en toen was het alweer voorbij.
We hebben nu de smaak te pakken dus: Broadway, here we come! Kaartjes zijn te bestellen bij juf Tol.
Oranje boven
En toen was het zondag 30 april, dus Koninginnedag. En hier werd dat wel op zondag gevierd. We kregen een uitnodiging van de juf van de Nederlandse school en de
honorair consul, dat ze ons uitnodigden om Koninginnedag te komen vieren. Edwin heeft nog even met die consul gesproken en gevraagd wat dat nou voor baan is. Nou hij houdt zich voornamelijk bezig met paspoorten en visa en loopt heel veel feestjes af. Het werd gehouden in het
Flood Park in Menlo Park. Ons gebied was het Oak Shelter Picnic Area . Best gezellig hoor om ineens in het park tussen al die oranje kleuren te zitten. In de uitnodiging stond dat het een Potluck Barbecue zou zijn.
Dat betekent dat we allemaal voor ons eigen eten en drinken moesten zorgen (hoe Nederlands kan het zijn!), maar ook iets om te delen. En zo heb je binnen de kortste keren al de picknicktafels vol met hapjes en drankjes staan. Er was een ruimte voor kinderen om spulletjes te
verkopen, een springkussen waarvan de kinderen binnen de korste keren met vuurrode hoofden uit kwamen. Ze hebben ballonnen opgelaten, er was een clown die wat dierenfiguren maakte van ballonnen, zaklopen, ezeltje prik met dropveters, eieren lopen en ze hadden een fietsoptocht met versierde fietsen waarbij iedereen een prijsje won voor de mooist versierde fiets. Hoe koningsgezind kan je toch worden in het buitenland.
Na de fietstocht riep Bas ineens: "Mama,mijn tand is eruit!" Trots als een pauw op zijn eerste tand.
Om 16.00 uur zijn we weer naar huis gegaan en hebben ze de eerste duik van het jaar in ons zwembad genomen.
Zalm
Nadat we vrijdagavond de Multicultural Fair hadden gehad, zijn we op de bank geploft en vroeg naar bed gegaan. Want zaterdagochtend moesten we weer om 8.00 uur op school zijn omdat we nu een "vrijwillig" schoolreisje van Maaike hadden.
Ze had in haar klas de levenscyclus van de
zalm geleerd. De juf heeft hiervoor een echt examen moeten doen, anders mag ze ze niet houden in de klas.
De zalmeitjes werden in de klas in een aquarium gelegd, en in het donker moesten ze uitkomen. Daarvoor werd een kartonnen doos over het aquarium gezet met een klein deurtje erin, zodat de kinderen een paar eitjes die aan de kant lagen uit konden zien komen.
De Engelse benaming van de
stadia van de zalm zijn; eggs, alevin, fry, smolt, adult, and spawners. Sorry hoor, maar ik ben niet zo thuis in de Nederlandse benamingen van de zalmcyclus.
In ieder geval dragen ze het eierzakje bij zich waarmee ze zichzelf voeden. Na de springbreak waren ze veranderd in fry's en mocht de doos van het aquarium af. Alle kinderen waren opgewonden om te zien dat het echte visjes geworden waren. Alleen je mag ze niet voeren, dus binnen een korte periode werd het uitzetten van de zalm geregeld. Ze moeten nl. weer terug naar de plek waar ze gevangen zijn, omdat ze daar uiteindelijk ook terug zullen komen om zelf eieren te leggen.
Daarom reden we op zaterdagochtend met alle 2nd graders die mee wilde naar de
Covered Bridge in Felton. Dit ligt aan de andere kant van de Santa Cruz mountains, en dat is te merken ook want het is daar meteen een een paar graden koeler.
Maaike's klas had 30 zalmpjes bij zich die weer met een bekertje terug werden gezet in de rivier.
Er was ook een speeltuintje bij en nadat iedereen wat gespeeld had gingen we weer naar huis, en waren we om 10.30 uur terug, zodat ze hun T-ball wedstrijd konden spelen.
Nu hebben ze in de klas de zalmen vervangen door
zijderupsen. Is toch weer eens wat anders dan kikkervisjes en dikkopjes. Bas heeft die ook al in de klas en jeetje, die vreten veel blad en groeien hard! Alleen hoop ik niet dat ik daar ook de stadia van moet leren.
Gelukkig was Bas weer genoeg opgeknapt, en Edwin hinkelde ook vrolijk rond, zodat we konden gaan kamperen in Clear Lake. Dit ligt 3,5 uur rijden van ons huis vandaan, ten noorden van San Francisco.
Tuurlijk wilde we mee.
waaide het nogal, dus de eerste nacht hebben we het behoorlijk koud gehad.
Het meer schijnt heel veel vis te bevatten, dus de mannen gingen vissen. Edwin spaarde zijn enkel om met de step naar het toiletgebouw te gaan. De kinderen hebben gestept, baseball en ganzenbord gespeeld, takken voor het vuur gezocht, geschommeld in de hangmat, geruzied, gehuild, gelachen, 
gelezen, gezwommen in het meer, en smores gemaakt bij het vuur.
voor Edwin's verjaardag en we hebben natuurlijk met z'n allen voor hem gezongen.
aan het lachen waren. Hij vertelde ons dat het allang voorbij het "giggling hour" was, dus vanaf toen heten ze niet meer "Ranger patrol", maar "Giggling patrol". 
