Varkensgriep
Tjonge jonge, jullie zullen allemaal wel van de varkensgriep gehoord hebben, tenzij je in een ondergrondse grot woonde.
Het uitbreken van dit virus wordt hier breed uitgemeten in de media, alle kranten, radiozenders en TV stations hebben het erover. Zeker nu het net het cijfer 5 heeft gekregen van de WHO; het op een na hoogste cijfer voordat het een pandemie genoemd zal worden.
Edwin heeft ingelaste meetings omdat ze zeker willen zijn dat alle orders eventueel vervroegd uitgeleverd kunnen worden nu het nog kan.
Een highschool hier zo'n 7 kilometer vandaan, werd vandaag voor een week gesloten omdat er bij een leerling de varkensgriep was geconstateerd. En dan klinkt het toch wel erg dichtbij.
Maaike heeft een video op school gezien. Bij Bas werd er ook extra over gesproken in de klas.
Vandaag kwamen de kinderen thuis van school met een brief van het San Jose Unified School District. Dat is het overkoepelend orgaan waar de meeste San Jose scholen bij horen.
Hierin kregen we advies over wat je wel en niet moet doen.
Het voornaamste is dat we zieke kinderen thuis moeten houden. Mochten ze griep verschijnselen hebben, moeten we het onze dokter en school laten weten. Maar vooral niet naar school sturen.
We moeten regelmatig onze handen minimaal 20 seconden wassen. Dit kan je timen door 2 keer "Happy Birthday" te zingen.
Vooral papieren zakdoekjes gebruiken
In de binnenkant van je elleboog niezen.
Je ogen, neus en mond niet teveel aanraken.
Verder moet je je tandenborstel weggooien nadat je hersteld bent van je verkoudheid of griep.
Gebruik keukenrollen, en geen stoffen doekjes, voor het schoonmaken van dingen en gooi ze daarna weg.
Gebruik desinfecterende wipes voor het schoonmaken van klinken, afstandsbedieningen, tafels, computer muizen en telefoons. En maak deze dingen geregeld schoon. Met andere woorden; maak er geen zwijnenstal van.
Alsof dat briefje nog niet genoeg was, er stond ook nog iemand op mijn antwoordapparaat van het school district, om ons te melden dat ze alles onder controle hadden, en of we het briefje van onze kinderen ontvangen hadden.
En we kregen daarna ook nog een email van hen met dezelfde informatie.
Toch heb ik hier in de buurt nog niet veel mondkappen gezien, maar wie weet hoelang dat nog duurt.
Dit varkentje moeten we met z'n allen goed wassen, anders krijgt het waarschijnlijk nog een flink krulstaartje.
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, Instanties, kinderen, San Jose, school
Vlieland
Nadat we weer bijgekomen waren van de vlucht, kwam Ger maandagochtend naar Zwolle. We brachten een bezoek aan de watertoren "de Koperen Hoogte" die omgebouwd is tot een hotel/restaurant, en dronken er een kopje thee. 's-Avonds vertrok ze weer naar Eindhoven. Het was kort maar in ieder geval hebben we elkaar weer even gezien.
Deze reis bleven we in Zwolle en gingen we niet naar Brabant. Dat zullen we allemaal weer goedmaken in de zomervakantie wanneer de kinderen en ik naar Nederland vliegen. Edwin kan dan niet mee omdat hij moet werken.
De eerste week hebben we nog een bezoek aan Velp en Wijk bij Duurstede gebracht en vervolgens reden we vrijdag naar Harlingen. Hier namen we de boot om naar Vlieland te gaan. Want ook dat hadden we al geboekt, tot grote blijdschap van onze nicht en neefjes.
De overtocht was heerlijk, het zonnetje scheen en de temperatuur was prima, zodat iedereen buiten op het dek zat. Op Vlieland haalden we de fietsen af en reden naar het hotel.
Gelukkig konden onze kinderen nog fietsen, want dat doen we hier niet zoveel als in Nederland.
Nadat we onze koffers hadden uitgepakt gingen we een borreltje drinken op het terras.
De volgende dagen hielden we ons voornamelijk bezig met fietstochtjes over het eiland, vliegeren met de kites die Sander mee had genomen en in de (ijskoude) zee spelen. We wandelden langs het strand en iedere middag eindigden we toch weer op het terras, want het weer is al die dagen heerlijk gebleven.
Ook waren we nog begonnen aan een wandeltocht over het eiland, over de heide. Het ging voorspoedig, maar al gauw kwamen we in een nogal drassig gebied terecht. Dat ging ook nog wel, want je kunt een beetje om de natte plekken heen lopen, maar ineens stonden daar ook de Schotse Hooglanders.
Nou doen die niet zoveel kwaad, maar ze zijn wel heel groot en ze stonden midden op ons pad. Uiteindelijk bewogen ze allemaal een beetje en gingen van het pad af, behalve een. Blijkbaar het mannetje, want hij ging echt geen kant op, en bleef ons maar aanstaren. Uiteindelijk zijn wij maar omgedraaid, want die horens zijn behoorlijk groot zo van dichtbij.
Dat betekende dus weer vroeg bij het terras aankomen.
Goh, wat kan het leven toch heerlijk zijn.
Maar ja, na het paasweekend moesten we ook weer terug.
Na de boottocht brachten we nog een bezoek aan de poffertjeskraam voor een lunch.
Hierna ging ieder weer naar zijn huis en voor Edwin begon zijn werk weer. Hij vertrok dinsdag naar Amsterdam en kwam woensdagavond terug.
Wij zijn nog even vlug naar de kapper en schoonheidsspecialiste geweest, hebben mijn nieuwe bril opgehaald en hebben een bliksembezoek aan de Posbank gebracht. En helaas, op donderdag vlogen we alweer terug.
De kinderen tellen nu al af voor hun vlucht alleen naar Nederland in juli. Ik wil er nog even niet aan denken.
Labels: Familie, feestdagen, Nederland, Vakantie
Verrassing!
We hadden het allemaal prima gepland. En dan wel zo dat (bijna) niemand ervan wist. Dat maakte het voor ons juist leuker.
Jannie werd 70 en zou uiteindelijk toch een feest geven.
Omdat de schoolvakantie in San Jose veranderd werd bleek ineens dat Edwin niet meer met ons in de grote vakantie naar Nederland zou kunnen gaan. Dus wilde hij toch naar zijn moeders verjaardag. Maar ja dat wilden Maaike en Bas ook. Daarom besloten we om toch een reisje naar Nederland te boeken zonder dat de kinderen het wisten.
Ze waren met hun neven en nicht via Skype druk bezig om een gedicht voor Oma voor te bereiden. En we lieten het zo. De technische details kwamen later wel.
Ook wisten we dat ze voor het paasweekend een hotel op Vlieland hadden geboekt voor het hele gezin. Dat konden we vanuit Amerika gelukkig ook nog bijboeken.
Een week voordat we vlogen hebben we het de kinderen verteld. Geweldig vonden ze het. Vooral de spanning vooraf hoe Oma zou reageren.
Zaterdag 4 april vlogen we en zondag 5 april kwamen we na een snelle vlucht van 9,5 uur aan.
Jannie had haar broers en zussen en gezinsleden om 11 uur gevraagd aanwezig te zijn bij hen thuis voor koffie en gebak. En wij hoopten daar niet zoveel later aan te komen.
De huurauto ophalen (zonder afhalers gaat Schiphol veel sneller) en hup, richting Zwolle rijden.
Om half 12 waren we in Zwolle en gelukkig stond de voordeur open. Iedereen was er al en we wandelden gewoon de kamer binnen. Jannie kwam nietsvermoedend uit de keuken gelopen en de uitdrukking op haar gezicht was goud waard. Geert had ons ook snel in de gaten, maar de rest van de oom's en tantes nog niet.
Maar toen we eenmaal gesignaleerd waren kwamen ook bij hen de tranen van blijdschap. Dat hadden we niet verwacht, en daarmee verrasten ze ons.
Nadat iedereen bekomen was en we ons kopje koffie op hadden gingen we ons opfrissen en liep iedereen naar de Agnietenberg waar het feest was.
Gelukkig was het mooi weer en konden de kinderen buiten spelen, en ook veel gasten gingen op het terras zitten. Dat hielp heel erg tegen de jetlag.
Nadat de meesten gasten rond 6 uur vertrokken hebben we daar nog wat gegeten. Hierna wandelden we naar huis en nadat de bedden opgemaakt waren dook iedereen moe maar voldaan zijn welverdiende bed in.
Labels: Familie, Nederland, Vakantie, verjaardagen
Edje naar de garage
Zoals de meeste van jullie wel weten is een van onze auto's een cabriolet, of convertible zoals dat hier heet. Want als je er ergens veel gebruik van kunt maken dan is het hier wel, in het zonnige Californië. En dat doen we dan ook gretig.
Heerlijk om in deze tijd met het dak eraf rond te rijden. Het is nu gemiddeld rond de 21 graden en uit de wind in het zonnetje rondrijden geeft een heerlijk vakantiegevoel. Zelfs na bijna 4 jaar geeft het me dat nog.
Maar, wat wil het geval? Gisterenavond wilde Edwin weg met de auto, overdag was het dak eraf geweest, dus eerst moest het dak er weer op.
Alleen deze keer bleef het dak halverwege steken en wilde niet meer voor en achteruit. Ja, heel luxe, dit dak gaat automatisch, gewoon een kwestie van de knop ingedrukt houden.
Na dat nog een paar keer opnieuw geprobeerd te hebben, gaven we het op en probeerden het manueel. Boekje uit het handschoenenkastje, verborgen klepjes met gereedschap zoeken. Dit alles zonder geluk. Wel konden we het dak weer opvouwen, alleen ging de klep niet meer op slot en de kofferbak gaat niet meer open.
Tja, wat doe je dan in zo'n geval? Juist, je neemt de andere auto, slaapt er een nachtje over en belt de volgende dag de garage.
Je vraagt of je ermee langs kunt komen, het is tenslotte mooi weer, dus een echte straf is het niet. Maar nee hoor, je moet de Audi Assist bellen en die staan je keurig te woord. De eerste vraag is of je veilig bent en daarna vragen ze je Vin-nummer (=Vehicle Identification Number). Ze weten meteen welke auto het is en hebben al je andere gegevens.
Zij bellen een ophaalservice en een uur later wordt de auto opgehaald en gebracht naar de garage van mijn keuze. Kosteloos. Hebben we dan toch teveel betaald bij de aanschaf? Misschien, maar het is zo’n lekkere auto, en hij is nu op weg naar de garage.
We hopen maar dat hij snel weer terug komt, want het mooie weer houdt nog wel even aan.
Labels: Amerika, auto, Californië, dagelijkse dingen
Vandaag kwamen de kinderen thuis van school met een brief van het San Jose Unified School District. Dat is het overkoepelend orgaan waar de meeste San Jose scholen bij horen. 
