Honor Roll
Maaike is door haar cijferlijst van het eerste halfjaar op de Honor Roll terecht gekomen.
Dat betekend dat haar gemiddelde Grade Point Average (=cijfer), ergens tussen de 3.5 en 3.9 moest zijn met minimaal 3 A's, anders kwam je hier niet voor in aanmerking.
Het rapportcijfer dat hier op school gegeven wordt gaat van een A,B,C, en het laagste is een D.
De GPA wordt berekend door alle cijfers bij elkaar te tellen en dan te delen door het aantal vakken. De punten worden als volgt berekend; 4 punten voor een A, 3 voor een B, 2 voor een C, en 1 voor een D.
Maaike's GPA was 3.8, hartstikke goed natuurlijk!
Je kan ook nog een stapje hoger komen, dan heb je allemaal A's of zelfs A+ en dan sta je op de Principal’s list.
De ceremonie begon al om 8.15 uur in de cafetaria.
De principal-, en honor roll kinderen zaten vooraan, daarachter de ouders en de kinderen die het niet hadden gehaald zaten achterin.
Eerst kregen we een toespraakje van de principal en hij vertelde de kinderen dat ze zowel de ouders als de leraren moesten bedanken met een applaus, want zij hadden zeer zeker ook bijgedragen aan hun succes.
Hierna werden ze een voor een naar voren geroepen en kregen ze een felicitatie van de principal en van de vice-principal en ook nog een push pin met de Honor Roll.
Met de Principal’s roll werd het hetzelfde gedaan en deze groep werd verteld dat ze het natuurlijk allemaal nog beter had gedaan.
Het doel van deze ceremonie is om de kinderen ervan te doordringen dat studeren heel belangrijk is. Want als je goede cijfers haalt, ben je verzekerd van de betere universiteiten, met daarna een betere baan.
Met Principal roll cijfers kom je in aanmerking voor de meest prestigieuze universiteiten, met zeer hoge toelatingseisen, zoals Stanford en Harvard.
De honor roll kandidaten kunnen wel zeker zijn van goede universiteiten, en ja de groep achter in de zaal zal ook wel naar een universiteit mogen, maar dan wel naar de "gewone" state university.
Ook deze middle school is prestigieus, Maaike heeft heel veel huiswerk, zeker voor een 11 jarige, wat we wel eens vervelend vinden.
Maar we zijn wel trots op haar en vinden het heel mooi dat ze dit ook nog bereikt heeft.
Labels: Amerika, Californië, kinderen, oorkondes, school
Stanford laboratorium bezoek
Maandag hadden de kinderen een studiedag en waren dus vrij van school. We zijn toen bij
Elies op haar werk een kijkje gaan nemen. Zij werkt in Palo Alto, voor Stanford laboratorium die een ruimte gebruikt in het VA hospital.
Ze is microbioloog en werkt daar op het lab, en Maaike wilde er al heel lang een keer gaan kijken.
Het is natuurlijk een heel gek idee dat iemand niet gewoon een werkdag op kantoor zit zoals velen van ons, maar doet.
Ze onderzoekt momenteel bacteriën in gezonde dolfijnen en zeeleeuwen die te vinden zijn in de mond, maag en de poep van die beesten.
Als eerste legde ze uit dat het laboratorium weliswaar in het
Veterans Hospital zit, maar bij Stanford hoort. Het Veterans Hospital is een ziekenhuis die bedoeld is om oud militairen (Veterans) van goede medische voorzieningen te voorzien. De “gewone” burgers maken dus geen gebruik van deze ziekenhuizen.
We zagen koelkasten die tot min 80 graden Celsius gingen, en konden ook heeeel vlug even voelen hoe koud dat was. Daarin bewaard Elies (en de andere onderzoekers) hun onderzoek monsters.
Ze zagen luchtkasten met UV licht, gewone en grotere microscopen en we liepen een grote koelkast in waar het maar 4 graden Celsius was. Natuurlijk moet alles heel steriel zijn, dus de spullen worden "afgewassen" in een autoclaaf.
Terwijl we rondliepen en in allerlei onderzoek kamers kwamen, vroeg een andere onderzoekster of ze naar bloedcellen onder een microscoop wilden kijken. Tuurlijk wilden ze dat.
Elies deed wat gekke dingen met CO2 =droogijs, en legde daarmee sublimatie uit. Ze stopte b.v. dat ijs in een plastic handschoen en knoopte die dicht. Daardoor zagen ze de hele handschoen opzwellen, of wat ijs in een bakje met een beetje water, waardoor het gaat borrelen, en eenmaal in de gootsteen kon je zien dat het neerslaat over de rand van de wasbak, en niet opstijgt zoals je van een gas zou verwachten.
Ook mochten ze pipetteren. Maar dat vereiste wel wat uitleg vooraf. Niet alleen hoe je dat moet doen, maar ook het gebruik van zo’n pipet. Eerst legde ze uit dat je heel precies moet meten met een meetcilinder, waardoor co- en adhesie besproken werden. Naderhand konden ze met een groot pipet water opzuigen, maar ze mochten de kanten dan ook niet aan raken omdat daar ook andere bacteriën zitten. Dat bleek nog best moeilijk te zijn om zo precies te werken.
Naderhand mochten ze met kleine pipetten hetzelfde doen in een gelbadje. Dat gelbadje had een andere onderzoeker net voor hun ogen staan maken van wat korreltjes zeewier en een vloeistof in de magnetron, en hierna in een vormpje gegoten met een kammetje om de gaatjes te creëren. Toen steef het op en kon het gebruikt worden om er bacteriën in te stoppen.
De kinderen stopten er alleen maar blauwe vloeistof in, maar die andere onderzoeker stopten er echt DNA materiaal van maag-darm bacteriën in, wat ze naderhand bekeken onder UV-licht waardoor ze een soort trapje zagen. Hiervoor moesten ze wel hun ogen beschermen met oranje brillen.
Soms ging het de kinderen boven de pet, maar lang niet altijd. Ze vonden het heel leuk en het is dan heel grappig om te zien dat het net lijkt alsof ze niet opletten, maar terug in de auto komen er dan nog allerlei vragen los.
Blijkbaar zijn kinderen ook een soort pipetten die eerst alles moeten opzuigen om het daarna gedoseerd in hun hersenen te verwerken. Mijn conclusie is dat het ook gewoon gelbadjes zijn, alleen niet gemaakt van zeewier korreltjes.
Labels: Amerika, Californië, kinderen
Maaike is door haar cijferlijst van het eerste halfjaar op de Honor Roll terecht gekomen.
De ceremonie begon al om 8.15 uur in de cafetaria.
