Multicultural Fair
Vrijdag hadden we op school van Maaike en Bas de jaarlijkse Multicultural Fair.
Dit jaar deden wij natuurlijk ook mee. Het thema was muziek en kunst uit de wereld. Vorig jaar had Irene (een Nederlandse die met een Fransman getrouwd is) geprobeerd om beide landen te vertegenwoordigen. Ze was blij om mij te ontmoeten aan het begin van het schooljaar, en vertelde mij meteen dat ze dit jaar alleen Frankrijk zou gaan doen en ik mocht Nederland doen. Na vele vergaderingen door het jaar heen was het dan nu zover. Ik had afgelopen week enkele borden gemaakt.
Ik snap nu waarom Irene blij was dat ik er was.
Ik heb van 14.00 tot 17.00 uur non-stop poffertjes gebakken! Ik had drie poffertjespannen tot mijn beschikking, maar toen werd ik gek. Ik kon er maar 2 tegelijkertijd bijhouden. Edwin was gelukkig vroeg uit zijn werk om mij te helpen. Op het schoolplein had ieder land een tafel van 3,5 meter tot zijn beschikking. We kregen een paar Highschool leerlingen toegewezen. Deze leerlingen zijn verplicht om een bepaald aantal "community hours" te vervullen, en dit evenement is hiervoor goedgekeurd. We hadden onze vlag, eetgerei en servetten, en een stempel met een windmolen gekregen. Die gebruikten we omdat de kinderen een paspoort hadden gekregen met daarin gegevens over het land, en een multiple choice vraag die elk land verzonnen had. Ze konden bij de landen langsgaan en dan kregen ze een stempel en een muntje van dat land. In ons geval een Eurocent. Het antwoord op de vraag moesten ze in de stand vinden.
Mijn vraag was: "Wie schilderde er vooral rood, geel en blauw?" Als het antwoord goed was dan kregen ze een ticket waardoor ze aan een loterij mee konden doen. Alle landen hadden enkele kleine, typische cadeautjes ingeleverd waarmee ze mandjes vulden met een grote wereldbol erboven. Een echte multi culturele prijs.
Er waren vele optredens uit verschillende landen, een koto speler uit Japan, een dansgroep uit India,
een Schotse doedelzak speler, een indianendansgroep uit Mexico. Met gekochte tickets konden ze eten kopen, bij ons dus poffertjes. Om 19.00 uur had ik al geen poffertjes meer! Ergens wel handig, want toen kon ik zelf ook langs alle landen om het eten te proeven. Lekker joh. Dit jaar heeft de school leerlingen uit de volgende landen, die aanwezig waren;
- Afghanistan,
- Argentinië,
- Brazilië,
- Canada,
- China,
- Engeland,
- Frankrijk,
- India,
- Iran,
- Ierland,
- Israel,
- Italie,
- Zuid Korea,
- Maleisië,
- Mexico,
- Nederland,
- Nieuw Zeeland,
- Filippijnen,
- Rusland,
- Schotland,
- Servië/Montenegro,
- Taiwan,
- Amerika,
- Vietnam
De sfeer was heel erg gemoedelijk. De kinderen hebben hennatekeningen op hun handen, hun naam is geschreven in het Farsi, ze hebben verschillende muntjes gekregen en veel verschillende gerechten geproefd. Ze gingen heel tevreden slapen om 21.00 uur. Wat ook heel grappig is dat er opeens Amerikanen naar ons toekomen en dan zeggen dat hun naam Rijpkema, of Kaashoek is en dat dat waarschijnlijk Nederlands is. Nou volgens mij kan je haast geen Nederlandsere naam hebben na "de Vries, of de Boer". Ik vond het vooral ook zo mooi dat iedereen ineens trots in zijn klederdracht ging lopen, want er zijn hele mooie outfits bij hoor. Edwin en ik konden alleen een oranje T-shirt verzinnen, en nee, wij hebben geen klompendans uitgevoerd.
Chevy's
Afgelopen donderdag ben ik samen met de klas van Bas naar een Mexicaans restaurant
Chevy's 
geweest op schoolreisje.
De kinderen kregen een lesje over hoe gezond groenten zijn en ze lieten zien dat ze alles zelf maakten. Van salsa's tot en met de tortillachips, het wordt dagelijks vers gesneden en verwerkt. Ze mochten in de grote koelkast (brrr), waar alles opgeslagen stond, kijken. Ze lieten een enorme mixer zien waar een of ander mengsel voor maisbrood werd gemixt.
Er werd een grote homp deeg op een bepaalde machine gelegd, die een beetje heen- en weer schudde en toen kwamen er allemaal kleine bolletjes deeg uit. Die kreeg iedereen mee, maar mochten ze niet opeten. Dit was deeg voor
tortilla's, die gaan daarna in een soort oventje en toen mochten ze allemaal aan de tafels zelf hun tortilla's beleggen met kaas en een bonenprut. Een glaasje limonade erbij en de kinderen waren helemaal tevreden. Ze vonden het ook leuk dat ze de eerste waren, maar dat ben je nogal vlug als je om 9.00 uur 's-ochtends voor een restaurant staat.
Hierna gingen ze eventjes in het
Almaden Lake park spelen, een mueslireep eten, limonade drinken en toen was het schoolreisje weer over.
Sequoia
Afgelopen week was het zover, de kinderen hadden springbreak ("Voorjaarvakantie") en we gingen naar
Sequoia National Park, waar ze heeeeeeele hooooooge bomen hebben.
Sequoia National Park ligt ten zuidoosten van San Jose, op ongeveer 5 uur rijden van ons huis. In kindertaal is dat ongeveer een DVD'tje lang op de achterbank zitten. Sequoia National Park ligt tegen Kings Canyon National Park aan, en is een van de grootste parken in Amerika zonder wegen netwerk, waardoor het erg in trek is om rond te trekken, te wandelen en te kamperen.....vooral in de zomer.
In de winter maanden, zoals nu, ligt er nog een pak sneeuw, worden sneeuwkettingen verplicht gesteld, zijn niet alle wegen open, en kun je zonder sneeuwschoenen of langlauflatten niet ver komen. Wel kun je bij de grote bomen komen, en daar was het ons om te doen.
We reden het park in via de noordkant via een steile bergweg. Zodra we boven de 4000 Foot kwamen zagen we de eerste sneeuw nog liggen. Onderaan de berg was het nog 20 graden, dat daalde snel tot onder de 10. We waren een beetje slecht voorbereid op stap gegaan, zonder onze California reisgids en zonder een duidelijke kaart waar ons hotel lag. Zodra we het park inkwamen bleek de Parkwachters post gesloten, er stond een bordje dat we verderop in de volgende Visitors Center een toegangskaartje moesten kopen. We waren tot dan toe weinig auto's tegengekomen. Vervolgens kwamen we bij een kruising waar mensen naast twee auto's op plattegronden stonden te turen. Na wat overleg met een stel Duitsers en een stel Japanners, tot de conclusie gekomen dat we niet rechtdoor naar het Visitors Center moesten, maar hier af moesten slaan. Na flink wat kronkelingen en het eerste uitzicht op wat grote bomen, kwamen we aan bij ons hotel.
We verbleven in
Wuksachi Lodge, een vrij recent gebouwd
hotel dat aan de doorgaande weg ligt. Bij het inchecken werd uitdrukkelijk gezegd dat alle etenswaren uit de auto gehaald moesten
worden, inclusief baby autostoeltjes, om de plaatselijke beren geen gelegenheid te geven de auto open te breken. Het leek ons erg sterk, maar na wat foto's gezien te hebben, werd prompt alles wat eetbaar was verzameld en op de hotelkamer geborgen. We hoorden dat ze 102 kamers hadden, waarvan er nog maar 6 vrij waren deze week. Voor het avondeten hebben de kinderen zich vermaakt met wat sleetje rijden in de sneeuw, we hadden een opblaasbare slee meegenomen van huis.
De volgende dag op weg naar het Giant Forest, een van de groves waar een groot aantal Giant Sequoia bomen staan, waaronder de
General Sherman tree, de grootste boom op de wereld. Er zijn hogere, en ook bredere bomen, maar is geen boom die zo veel volume heeft als deze, zelfs geen ander levend organisme, vandaar dat hij ook wel "The Largest Living Thing on Earth" genoemd wordt. Zijn leeftijd wordt tussen de 2300 en 2700 jaar geschat, zijn hoogte is 85 meter.
De Giant Sequoia bomen komen maar op een beperkt aantal plekken voor in Amerika, allemaal tussen de 5.000 en 7.000 Foot (2.000 meter) hoogte. Ze kunnen zeer oud worden, groeien vrij snel, en zijn erg goed bestand tegen ziektes en bosbranden. Sequoia's hebben een dikke bast en het bladerdek begint vaak zeer hoog, waardoor ze niet in de vuurzee terecht komen en dus verbranden. Vuur zorgt voor open plekken rondom de boom en de zaadjes komen eerder uit door de hitte, waardoor ze dus eigenlijk goed gedijen dankzij de bosbranden. Ze gaan eigenlijk alleen dood door ouderdom - tja, wie niet? -, doordat ze omvallen want ze hebben erg ondiepe wortels, en door een te vochtige wortelomgeving, want daar houden ze ook niet van.
We hebben een aantal andere super grote bomen gezien, een rondje gemaakt via de
Big Trees Trail. Dit is een open plek in het bos, met in het midden een stroompje en eromheen staan die grote bomen. Met onze snowboots aan door de sneeuw, het zonnetje scheen en het zag er prachtig uit.
Bij het plaatselijke museum vroegen we naar wat andere bezienswaardigheden. De parkwachter zei zelf de sneeuw zat te zijn, hij ging vaak de berg naar beneden en liep dan rond onder de sneeuwgrens, waar inmiddels de eerste tekenen van het voorjaar te zien was.
Dit leek ons wel een goed idee. Maar eerst zijn we nog een kijkje gaan nemen vanaf
Beetle rock, waar je op heldere dagen over de verschillende bergen heen de kustlijn zou kunnen zien, en het was helder.
Na een half uur in de auto kwamen we uit bij Hospital Rock. 
Op de foto zie je ook Moro Rock, maar die is te hoog voor de kinderen om te beklimmen en nu ook gesloten vanwege de sneeuw. 
Op de parkeerplaats werd nogmaals gewaarschuwd voor beren, en of we onze etenswaren echt wel in een beerveilige kast wilde zetten als we de auto verlieten. Hiervandaan konden we langs de rivier lopen waar vroeger de Wuksachi indianen de eikels in de granieten bodem maalde om er meel van te maken. 
We hebben nog indianentekeningen op de rotsen bekeken en even in de wild stromende rivier gevoeld hoe koud het water was. De temperatuur was hier beneden ondertussen opgelopen tot 25 graden, en de bloemetjes waren in bloei. .
De volgende dag was het tijd om weer terug te rijden.Groot was onze verbazing toen we een 
bocht omkwamen op weg naar beneden, en daar twee beren rustig de weg over zagen steken. Een moeder beer met haar jong. Snel wat foto's gemaakt, de kinderen waren euforisch. Niet alleen hadden we de gewone, gangbare wilde dieren gezien, we hadden nu ook echte beren gezien. Ze zagen er schattig uit, echt beestjes om te knuffelen....
Zijn die berenkasten toch niet voor niets.
Op weg naar huis zijn we zijn we nog een dorpje binnengereden om wat te lunchen. Het bleek de plaatselijke zuivel hoofdstad van de buurt te zijn, met wat Hollandse plekjes. De rood- en zwartbonte koeien hebben we gezien en verschillende Hollandse namen die bij de boerderijen hoorde. We hebben midden in het dorpje in het stadspark heerlijk genoten van een boterhammetje en ijsje uit de plaatselijke zuivelbar. En de kinderen hebben met hun voetbal wat afgerend om de beentjes te strekken voordat we weer terugreden richting San Jose.
Morgen weer naar school en dan nog 7 weken voordat ze weer vakantie krijgen, maar dan is het wel de Grote vakantie, en dan gaan we weer naar Nederland.
T-Ball
Wij hebben Maaike en Bas 6 maanden geleden opgegeven voor T-ball. Er was ons toen verteld dat je snel moest zijn met opgeven en dat bleek ook wel, want het was binnen twee dagen vol! Dat seizoen duurt niet zo lang, van maart-april tot en met juni.
We hebben ze allebei voor T-ball opgegeven. Maaike zit nu bij Bas in het team. T-Ball is de simpelste vorm van Baseball. Je slaat de bal van een klein paaltje af. Eigenlijk hoort Maaike door haar leeftijd in een hogere groep; de "Coach Toss", maar ja, dat is met een machine die de bal met een snelheid van 50km per uur naar de slagman werpt, en dat wilden we Maaike nog niet aandoen.
Ze is nu het grootste en enige meisje in een team met nog 11 jongens die allemaal 5 of 6 jaar zijn. Bas is zelfs een van de grotere. Maar ze had het prima naar haar zin.
Deze week is T-ball in de
Almaden Little League begonnen.
Alle teams in deze league zijn afgeleid van de
Major League Baseball teams. Het team van Maaike en Bas heet de Reds.
Wij dachten dat de teams gewoon kleuren namen kregen, maar nee hoor, het stamt af van de Cincinatti Reds. Ze hebben een rood shirt aan en een rode baseball pet op met een grote C erop.
In deze league zitten ook de (San Francisco) Giants, de (Oakland) A's, de (Baltimore) Orioles, de (Los Angeles) Angels, de (New York) Mets, de (San Diego) Padres, de (Minnesota) Twins, de (Chicago) WhiteSox en de (Tampa Bay) Devil Rays.
Zaterdagochtend ging Edwin eerst nog even bij een andere training kijken, om in ieder geval een beetje te zien hoe het eraan toe ging.
De meesten hadden baseball broeken, riemen en sokken in de juiste kleuren van de teams die ze vertegenwoordigen. Ook hadden sommigen de namen van de spelers achterop het T-shirt geprint.
De training was alleen een beetje in het water gevallen, want de grond is erg drassig door de vele regenbuien die we nu hebben. Terwijl Edwin naar de training keek, speelden Maaike en Bas in de speeltuin.
Tussen de middag was er een foto uurtje, alle teams gingen op de foto, zelfs met bat (=knuppel) voor een scherm van een echt stadion. Zo krijgt ieder team zijn eigen foto.
‘s-Middags was de eerste training voor de Reds. Edwin is hulpcoach maar wist ook niet precies wat hij moest doen. Gelukkig ging het er allemaal erg rustig aan toe. De
spelregels werden uitgelegd en de belangrijkst regels waren:
Fun & Safety.
Verder hebben ze wat ballen heen en weer gegooid en geleerd hoe ze met zo'n handschoen moeten vangen en toen was de training weer voorbij.
Maaike en Bas vonden het hartstikke leuk.
Vanaf nu is er elke donderdagmiddag training en elke zaterdag een wedstrijd. Nou ja wedstrijd, alle kinderen krijgen een beurt om te slaan, en ze staan ook allemaal tegelijkertijd in het veld. Er wordt geen score bijgehouden, want er is geen winnaar. Nee, het moet allemaal
Fun zijn.
Ja nu nog wel, wacht maar tot de kinderen in een hogere klasse terecht komen. Dan is dat Baseball hier net als het voetbal in Nederland, met schreeuwende mensen aan de zijlijn.
Maar tegen die tijd zijn wij weer terug.
Stoute mama
Wat ik jullie nog wilde vertellen is dat ik een beetje ongehoorzaam ben geweest. Enkele weken geleden was ik, zoals gewoonlijk, aan het helpen in de klas.
Opeens werd er door de intercom omgeroepen dat er een blauwe minivan met een Nederlandse vlag voor de oprit van een huis stond aan de overkant van de school.
Ik hoorde dat niet omdat ik op het speelterrein was. Maaike daarentegen hoorde dat wel en dacht al "Dat kan onze auto wel eens zijn". In ieder geval reageerde ik niet en toen kwam er iemand van de administratie naar ons toe om te vragen of dat mijn auto was en zo ja, of ik die wilde verzetten. Tja natuurlijk, want ik heb mijn rijbewijs en weet dat je niet voor, of op, iemands oprit mag parkeren. Maar alleen mijn bumper kwam op zijn oprit!
Ze wisten dat het overdreven was, maar ze hadden al vaker problemen met deze eigenaar gehad. Goed, ik heb mijn auto verzet en werd naderhand nog een keer door mijn dochter en haar klasgenootjes ondervraagd, maar dat was alles.
In diezelfde week stond de directrice (tot grote hilariteit van Edwin) thuis ook nog op het
antwoordapparaat.
Ze had me zien oversteken in het midden van de straat. Het probleem is dus, dat áls er oversteekplekken zijn - en die zijn er op de hoeken van de straat tegenover de school - dan moet je dáár oversteken. Ik deed dat dus niet, omdat ik dan moet omlopen, en zo gaf ik dus het foute voorbeeld voor alle kinderen. Of ik dat dus niet meer wilde doen. Gatver, het regent hier al een paar weken, maar ik loop tegenwoordig braaf om. Want ik wil natuurlijk niet als een stoute ongehoorzame mama bekend staan.
Dit jaar deden wij natuurlijk ook mee. Het thema was muziek en kunst uit de wereld. Vorig jaar had Irene (een Nederlandse die met een Fransman getrouwd is) geprobeerd om beide landen te vertegenwoordigen. Ze was blij om mij te ontmoeten aan het begin van het schooljaar, en vertelde mij meteen dat ze dit jaar alleen Frankrijk zou gaan doen en ik mocht Nederland doen. Na vele vergaderingen door het jaar heen was het dan nu zover. Ik had afgelopen week enkele borden gemaakt.
Ik heb van 14.00 tot 17.00 uur non-stop poffertjes gebakken! Ik had drie poffertjespannen tot mijn beschikking, maar toen werd ik gek. Ik kon er maar 2 tegelijkertijd bijhouden. Edwin was gelukkig vroeg uit zijn werk om mij te helpen. Op het schoolplein had ieder land een tafel van 3,5 meter tot zijn beschikking. We kregen een paar Highschool leerlingen toegewezen. Deze leerlingen zijn verplicht om een bepaald aantal "community hours" te vervullen, en dit evenement is hiervoor goedgekeurd. We hadden onze vlag, eetgerei en servetten, en een stempel met een windmolen gekregen. Die gebruikten we omdat de kinderen een paspoort hadden gekregen met daarin gegevens over het land, en een multiple choice vraag die elk land verzonnen had. Ze konden bij de landen langsgaan en dan kregen ze een stempel en een muntje van dat land. In ons geval een Eurocent. Het antwoord op de vraag moesten ze in de stand vinden.
Mijn vraag was: "Wie schilderde er vooral rood, geel en blauw?" Als het antwoord goed was dan kregen ze een ticket waardoor ze aan een loterij mee konden doen. Alle landen hadden enkele kleine, typische cadeautjes ingeleverd waarmee ze mandjes vulden met een grote wereldbol erboven. Een echte multi culturele prijs.
een Schotse doedelzak speler, een indianendansgroep uit Mexico. Met gekochte tickets konden ze eten kopen, bij ons dus poffertjes. Om 19.00 uur had ik al geen poffertjes meer! Ergens wel handig, want toen kon ik zelf ook langs alle landen om het eten te proeven. Lekker joh. Dit jaar heeft de school leerlingen uit de volgende landen, die aanwezig waren;
