Movie night
Vandaag zijn we met de kinderen na het avondeten, met stoelen en al, weer naar school gegaan. Het was de start van de
walk-a-thon op school die ze de "Miles of smiles" noemen. Alle kinderen mogen volgende week rondjes om een baseball veld naast de school lopen om zodoende geld in te zamelen voor de Muziek & Technologie stichting van de school. Hiervan worden de muziek en de computerlessen gefinancierd.
Als evenement werd vanavond een film vertoond op een groot doek midden op het schoolplein, de zogenaamde "black top". Vanaf half zeven kon je met stoelen en dekens jezelf installeren voor het grote doek, en de vooraf bestelde pizza's veroberen. Wij hebben gewoon thuis gegeten (lekker Hollands) en zijn pas later met tuinstoelen richting school gegaan. Nadat we een mooi plekje gevonden hadden, en ik de koffie gehaald had bij
Starbucks (lekker Amerikaans), begon de film:
Willy Wonka and the Chocolate Factory uit 1971.
Wij hadden de film nog nooit gezien en de kinderen natuurlijk ook niet. We moesten wel simultaan vertalen, maar Bas en Maaike hebben genoten en het grootste gedeelte van het verhaal begrepen ze. Even moest Bas huilen toen Charlie de hoofdprijs niet kreeg omdat hij stout was geweest, maar dat duurde niet zo lang.
Dit jaar is er een nieuwe versie uitgekomen, maar die is nogal controversieel omdat Willy Wonka daarin teveel op Michael Jackson lijkt.
Behalve dat het leuk is om verbonden te zijn met de school, was het een leuk evenement en de verkoop van pizza's, ijs en snoep komt ten goede aan de stichting.
Natuurlijk waren er ook chocoladerepen te koop en in 5 van de repen zat een golden ticket. Het uiteindelijke doel is om meer deelnemers te krijgen op de walk-a-thon (sponsorloop) volgende week, en om meer geld in te zamelen dan vorig jaar.
Volgende week zaterdag mogen Bas en Maaike de rondjes lopen, voor elke rondje krijgen ze geld, en samen met alle andere kinderen moet dat dan een groot bedrag worden. Vorig jaar hebben ze hiermee $ 15.000,= opgehaald.
Als je Bas en Maaike ook wilt sponsoren, laat maar per email weten, en ook hoeveel ze dan krijgen per rondje.
Labels: Amerika, Californië, kinderen, school
Disaster Recovery / earthquake drills
Laat ik ook eens iets vertellen over mijn werk bij Cisco en Disaster Recovery.
Vandaag hadden we bij Cisco een cursus hoe te handelen bij rampen die onze productie beïnvloeden.
Ik ben nu onderdeel van het team dat verantwoordelijk is voor Business Continuity binnen Cisco productie, dus het zorgdragen van het door te laten gaan van de goederenstroom na rampen.
Wij hadden drie maanden geleden gepland om vandaag cursus te geven aan de productie leiding, blijkt gisteren dat
Hurricane Rita op weg is naar de kust van Texas waar ook een productie locatie van Cisco gevestigd is.
Sta ik daar als Nederlander voor een zaal met VP's over aardbevingen in San Francisco te praten, terwijl verderop in Amerika een (tweede) ramp zich aankondigt. Timing kon haast niet beter...
Hurricane Rita is een van de grootste orkanen die richting het Amerikaanse vasteland trekt. Ze verwachten nu dat deze orkaan vrijdagavond of zaterdagochtend het vaste land zal bereiken.
In 1900 is er een vergelijkbare orkaan over Texas
(Galveston) gekomen die voor ongeveer 8000 doden gezorgd heeft. Na die ramp hebben ze een muur van 5 meter hoog gebouwd om de vloedgolven van een orkaan tegen te houden.
Van de ervaringen van anderen heb ik begrepen dat de orkaan klasse 1 tot en met 5 niet meer zoveel uitmaakt, als een orkaan het vaste land opkomt, waait sowieso alles weg. Hurricane Rita is gisteren van een categorie 3 naar een 5 opgeklommen, vanochtend was het weer 4 geworden.
Zeker na
Hurricane Katrina is er nu een hoop publiciteit over Rita. Sommige mensen die geëvacueerd zijn uit New Orleans, moeten nu weer evacueren uit Houston vanwege deze orkaan. Ook zijn ze bang dat de orkaan van richting veranderd, en weer dicht bij New Orleans uitkomt waardoor de dijken het zullen gaan begeven.
Voordeel van dit soort orkanen is dat je ze van tevoren ziet aankomen. Flinke evacuaties vinden nu plaats, snelwegen zijn verstopt geraakt en het is bijna onmogelijk om aan benzine te komen in de buurt van de kuststrook. Zonder volle tank en veel geduld kom je niet ver.
Bij aardbevingen heb je dit soort waarschuwingen niet. Iemand vertelde vandaag dat bij de aardbeving van 1989 in San Francisco, hij in het baseball stadium was toen het gebeurde. Er is dan veel paniek, en nadat hij thuis gecheckt had dat alles goed was, is hij naar Cisco gegaan. Een goed gedocumenteerd plan over wie, wat, wanneer moet doen is belangrijk. Het plan van vandaag dat besproken werd is al die jaren verbeterd en uitgebreid, we hebben zelfs twee "war rooms" met allerlei soorten communicatie apparatuur, die als uitval basis gebruikt zullen gaan worden bij rampen.
Hurricane Rita zal ons nog wel bezig houden de komende tijd, hopelijk valt het mee maar het ziet er erg dreigend uit.
Groetjes, Edwin
Toevallig hebben Bas en Maaike deze week ook oefening gehad hoe te handelen bij een aardbeving.
Ze vertelde ieder afzonderlijk dat er iemand door de luidspreker (die in de klas hangt) "iets" zei en toen ging iedereen ineens onder de tafeltjes zitten.
Maaike moest haar ene arm over haar hoofd leggen en met de andere arm de tafelpoot van haar tafeltje vasthouden. Dat werd haar uitgelegd door haar klasgenootje die ook onder de tafeltjes zat.
Bas vertelde dat hij aan het kleuren was en dacht wat doet iedereen toch? en ging even verder met kleuren. Maar is toch ook maar onder de tafeltjes gaan zitten. Daarna moesten alle kinderen elkaar ontmoeten op het schoolplein.
Wij hebben ook voor ieder kind afzonderlijk een klein plastic zakje op school moeten inleveren. Hierin moest zitten; een pakje zakdoekjes, een muesli reep, een vuilniszak met gaten voor het hoofd en de armen eruitgeknipt, zodat die kan dienen als regenjas, en een een persoonlijk briefje of foto. Dit moest in een rampendoos, die bij de ingang van de klas staat, gestopt worden. In deze doos zit ook een voorraad met pakjes water.
Thuis moeten wij deze dingen ook oefenen. In iedere kamer moeten we vertellen waar te schuilen en waar we als gezin samen zullen komen. We moeten een
survival box met voedsel en water voor 3 dagen, kleding, zaklampen e.d., buiten hebben staan.
Rampenoefeningen alom hier. Wanneer komen jullie?
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, school
Quicksilver Park
Vanochtend zijn we naar het
Almaden Quicksilver Park geweest. Dat ligt vlak bij ons huis.
Vroeger werd hier kwik gevonden, en er zijn nog overblijfselen van mijnbouw. Nu is het een County Park met heel veel wandelpaden en 2 water reservoirs. In deze reservoirs mag je niet zwemmen en de vis is natuurlijk niet eetbaar, want het zit vol met kwik. Daar wordt je continue op gewezen dmv borden. Wij wilde graag een keer in het park gaan lopen en omdat we gelezen hadden dat je vanochtend om 10 uur, samen met een ranger, een wandeling zou kunnen maken met uitleg over de
mountain lion, besloten we daar heen te gaan.
Bleek dat dat we vanochtend bij de verkeerde ingang "The Hacienda Trail" stonden en aangezien het park erg groot is, nl. 3600 acres (= 14,5 vierkante kilometer) zijn we zelf maar gaan wandelen. Het is erg lekker om dat te doen.
Ik was benieuwd hoever de kinderen zouden kunnen lopen, want het gaat steeds bergopwaarts en de zon schijnt natuurlijk ook.
De hoogste top ligt op 1.700 feet. Maar ze hebben het heel goed gedaan en we hebben ruim 1,5 uur gewandeld.
Na de wandeling zijn we met de auto om het park heen gereden, dat duurt dan ook nog ongeveer een half uur en dat gaat best steil omhoog en omlaag.
We hebben hier natuurlijk een automaat en die moest toch in de laagste versnelling gezet worden. Bas zei na afloop, dat hij het heel leuk vond, maar vond het jammer dat je niet veel kon spelen in dit park. Bleek dat hij bij een park denkt aan een gemeentepark zoals we in Eindhoven hadden, maar een County Park is toch wat anders.
De paden zijn hier erg breed en er mogen ook mountain bikers komen. Ze komen dan in de kleinste versnelling omhoog of gaan al remmend naar beneden. Iedereen begroet elkaar op deze paden alsof je een van hen bent op deze bergen. Ik kreeg het gevoel van motorrijders onder elkaar.
Terwijl we omhoog liepen hoorde je allerlei geluiden tussen de planten en dan stonden we stil.
Bleken het herten te zijn, die we ook al over het pad zagen lopen, samen met hun jong. Uiteindelijk hebben we 6 herten, wilde kalkoenen en veel irritante vliegjes gezien. Maar het was zo leuk dat we dat iedere zondagochtend willen gaan doen. Ben benieuwd.
Labels: Amerika, Californië, Familie, San Jose
Kapper
We zijn weer een ervaring rijker.
De kinderen zijn bij de kapper geweest. Edwin is bij de kapper geweest. En ik ben bij de kapper geweest. Ik heb het best lang uitgesteld, want om nou zomaar een kapperszaak in te lopen en te zeggen:" Knip maar wat" is best eng als je er nooit bent geweest. Althans dat vind ik.
Na wat navragen op school ben ik bij een kapsalon,
Studio G, bij ons in de buurt geweest. Ik heb altijd het idee dat een kapsalon in de buurt minder goed is dan een kapsalon verder weg. Onzin natuurlijk, maar hoe dat komt weet ik niet, maar dat heb ik nou eenmaal.
Eerst wordt je haar gewassen. In Nederland staan ze achter je maar hier staan ze aan de zijkant. Daarna vragen ze hoeveel er af moet, en dan is het dus ook de bedoeling dat je precies aangeeft hoeveel. Dus "alleen de puntjes" of "wat nodig is" werkt hier niet. En dan ook nog in inches.
Bij navraag later op school en op het werk bleek dat je echt moet zeggen hoeveel, omdat klanten blijkbaar erg boos kunnen worden als het er niet uitziet zoals ze dachten dat het er uit zou zien, dus nemen ze (weer) het zekere voor het onzekere en moet jij precies zeggen hoeveel er af moet.
Afijn, ik gaf aan hoeveel (met mijn vingers) en dan knippen ze van alles aan de achter- en zijkant. Toen gingen ze tot mijn verbazing mijn haar föhnen. Toen dat droog was zei ze: "Zal ik je lok ook even knippen, want die is best lang"?!? Dat was eigenlijk het enige waar ik last van had. Dus dat snap ik dan weer niet.
Wat ik wel leuk vond is dat ze (bij deze kapsalon) mij in de stoel ronddraaien en zelf blijven zitten. Zo zie je de andere klanten ook en hoef je niet de hele tijd naar je eigen hoofd te kijken.
In ieder geval was ik blij dat ik niet naar buiten liep met een watergolfkapsel, want die zie je hier ook genoeg, maar wel met een typisch gefohnt kapsel en een behoorlijk bedrag armer. Het is hier ook de bedoeling dat je fooi geeft van gemiddeld 18%.
Hierna ging ik Bas ophalen en de kinderen bij Maaike in de klas vroegen of ik geknipt was, het viel dus op. Toen ik vroeg of het er goed of slecht uit zag zeiden ze: "It looks okay, but I liked it better first".
Ik ben thuis maar weer even onder de douche gesprongen.
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen
Mail in rebate
We hebben net een nieuwe wasmachine gekocht. Na veel gemopper van mijn kant hebben we de knoop doorgehakt. De wasmachine die bij het huis hoort, doet wel iets, maar wast niet.
Hier hebben ze allemaal bovenladers, dat betekent dat je het deksel opendoet en dan zie je een grote bak met een agitator in het midden. De bak loopt dus vol met water en daar gooi je dan je kleding op. De agitator "agiteert" wat heen en weer en dan is je was na 15 minuten klaar.
Er is dus wat aan je kleding gesjord en de vlekken zitten er nog in. Maar nu begonnen de poloshirts er toch wel erg gebruikt uit te zien, want die agitator trekt dus aan je kleding, en dat vind ik toch zonde.
Wij zijn naar de
Best Buy gegaan en hebben (weer) een showroom model gekocht. Want wij wilden een trommel en dat zijn natuurlijk weer de duurdere modellen.
We hebben nu een
Siemens gekocht en hij wordt zondag afgeleverd. We kregen natuurlijk korting omdat het een showroommodel was, maar ook omdat het volgens het waterbedrijf maar 10 in plaats van 40 gallon water gebruikt. Maar.... deze kortingen krijg je niet direct, dat gaat hier met een "mail in rebate form". Dat betekent dat je de kassabon moet kopiëren, allerlei formulieren van de betreffende instanties moet invullen en dan samen met je kassabon moet opsturen naar die betreffende instanties.
Van het waterleiding bedrijf zullen we $150,- krijgen. Toen wij vroegen of we hem meteen mee konden nemen kon dat natuurlijk, maar op de vraag of we dan korting krijgen zei men nee, want ze leveren gratis af. Maar je moet wel $50,- afleverkosten betalen. Huh?
Hij verklaarde dat als volgt. Ze bieden gratis afleverkosten aan want die $50,- krijg je dmv een “
mail in rebate” weer terug.
Omdat maar 60% van de klanten dat formulier instuurt, kunnen ze dus gratis afleveren. En omdat we lid zijn geworden van de winkel krijgen we op het eind van het jaar ook $35,- aan tegoedbonnen terug. Het kan niet op.
Jullie snappen wel dat we vanavond formulieren gaan invullen, want dat zijn toch te hoge bedragen om te laten liggen. Zeker voor een Nederlander.
Labels: Amerika, Californië, dagelijkse dingen, Instanties
Lake Tahoe
Dit was het
Labor Day weekend. Dit is een nationale feestdag die altijd op de eerste maandag van de maand september valt, waarbij alle Amerikanen vrij zijn.
Wij gingen ook op pad om wat van Amerika te zien.
Om de files te ontwijken, zijn we zaterdagochtend zeer vroeg vertrokken want het is toch meer dan 4 uur rijden. Toen we bijna bij South Lake Tahoe aankwamen schrok ik (ik reed) omdat ik een vliegtuig naar beneden zag storten. Het bleek te gaan om een
luchtshow die dit weekend gehouden werd. Het is wel even schrikken als je zo'n ding naar beneden ziet komen op je weg.
We zijn rechtstreeks naar de
Gondel gegaan, nadat we natuurlijk eerst een kop koffie hadden gedronken.
De kinderen vonden die gondel heel spannend en je hebt een fantastisch uitzicht over het meer.
De gondel maakt een tussenstop zodat je op een platform rond kunt lopen en daarna ga je weer verder omhoog.
Boven aangekomen hebben we eerst geluncht en de kinderen zagen een 30 meter hoge klimmuur.
Dat wilde zij ook doen.
Nadat we betaald hadden en allerlei papieren voor aansprakelijkheid en verzekeringen hadden ingevuld, werden de kinderen in een harnas gehesen en kregen ze uitleg hoe te moeten klimmen. En daar gingen ze. Ze vonden het best moeilijk, maar ook heeeel leuk. Edwin en ik vonden dat ze het heel goed deden en we stonden natuurlijk heel trots naar ons kroost te kijken.
Hierna zijn we gaan lopen en we kozen een route die de grens met Nevada oversteekt en op het hoogste punt 2.780 m is. De kinderen zijn dit zonder te mopperen, en zelfs met af en toe rennnen, (waar halen ze de energie vandaan?) naar boven gelopen. Ze vonden dit ook weer geweldig.
's-Avonds zijn we op het strand aan het meer gaan eten en hebben gekeken naar de zonsondergang. Ook weer mooi. Daarna zijn we naar het hotel teruggegaan en zijn heel vroeg gaan slapen. We hadden nl. een hotel geboekt met 1 kamer en 2 bedden en dus konden we tegelijkertijd met de kinderen gaan slapen.
De volgende dag zijn we om 11.00 uur met de Tahoe Queen (een radarboot) het meer op gegaan en hebben tot 13.30 uur uitleg gekregen over het onstaan van het meer en de boot. Ik vond dat dat ook wel wat korter had gekund, maar ja. Er werd een verhaal verteld aan de kinderen over een monster uit het meer en dat beest heette Tahoe Tessie. Tja, ik kom uit Europa en vond het een aftreksel van Nessie, maar de kinderen vonden het een leuk verhaal.
Nadat we eindelijk weer van boord konden zijn we doorgereden naar Emerald Bay.
Dit was vroeger een eigen meer maar is uiteindelijk een meertje aan Lake Tahoe geworden. Lake Tahoe heeft maar 1 eiland en dat ligt dus hier middenin. Dit Emerald Bay is terecht een heel mooi plekje wat zeer veelvuldig gefotografeerd wordt.
Wij zijn weer gaan lopen maar nu via een pad naar beneden zodat je op het strand uitkomt. Op dit strand staat een huis (
Vikingsholm) dat door ene mevrouw Lora J. Knight in 1929 in Scandinavische stijl is gebouwd.
Dit huis is alleen te bereiken via het pad of per boot. Zij bezat dit eiland ook en heeft er een theehuis bovenop laten bouwen. Theehuizen komen dus niet alleen in Zwolle voor. Waarom zou men toch een theehuis bovenop een bult willen bouwen?
In haar huis kon je ook een rondleiding krijgen, maar daar hadden we geen zin in. Hierna moesten we dit redelijk steile pad natuurlijk weer omhoog. Nadat we tegen de kinderen zeiden dat ze rustiger (en gelijkmatiger) moesten lopen en ze uitdaagde dat ze vast niet eerder dan wij boven zouden zijn, gingen ze van start. We zagen ze pas weer bovenaan. Daar zaten ze rustig op een rots tussen allerlei andere mensen op ons te wachten.
We hebben bij een steakhouse onderweg wat gegeten, want we moesten 's-avonds voor het donker weer op het strand zijn en het wordt hier rond 20.30 uur donker.
Eerst naar het hotel, warme truien en sokken aan en picknick kleed mee. Weer naar het strand want daar werd een vuurwerk afgestoken om het einde van de zomer te vieren.
Het geduld van ons werd wel beloond, want het was me toch een mooi vuurwerk!
Ik heb geprobeerd om er foto's van te maken, maar die zijn volgens de kinderen helemaal niet zo mooi als dat het echt was. Ach het geeft toch een impressie van ons mooie weekend.
Labels: Amerika, Californië, Lake Tahoe, Uitjes
Weer een week voorbij
De kinderen zitten nu een hele week op school en vinden het nog steeds erg leuk.
De juf van Bas zegt steeds dat hij het heel goed doet. Toen we aan Bas vroegen of er ook nog andere kindjes met hem willen puzzelen zegt hij: "Ja, maar dan zeg ik gewoon "I don't speak English" en dan gaan ze weer weg". Hij wil namelijk alleen puzzels maken.
Verder leert hij iedere dag 2 letters van het alfabet. Dat doen ze hier met een liedje waarbij ze de letters moeten uitbeelden. Heel grappig maar op de vraag hoe de "e" klinkt zegt hij hier heet dat "ie". Hij weet dus het verschil. Ook hebben ze allebei huiswerk. Bij Bas was dat een rode appel met zijn naam erop waarop hij door middel van b.v. foto's moet laten zien wie Bas de Boer is.
Bij Maaike was dat een papieren (meisjes) pop die uit moet beelden wie Maaike is. Dat mag met papier, stof, stift of wat dan ook. En ze heeft een (papieren) quilt meegekregen. Dat is huiswerk voor de hele familie. Hierop moeten we uitbeelden wat wij als gezin graag samen doen.
Maaike heeft van een meisje uit haar klas een briefje gekregen waarop stond dat ze graag Nederlands van haar wil leren en dan zou zij haar Engels leren. Dit briefje was in het Nederlands en Engels geschreven. De vader van dat meisje is nl. Nederlander.
Ook stond haar moeder gistermiddag op het schoolplein met een tas van de Hema en daarin zat een pond DE koffie roodmerk, want die vonden ze lekker. Valt mij natuurlijk meteen op zo'n tas.
Woensdagavond hebben we een Kindergarten picknick gehad, zodat alle families elkaar kunnen ontmoeten. Dat was op school, er waren hotdogs, watermeloenen, koekjes, chips en drinken. Heel gezellig. Zeker als je dan van een andere ouder hoort dat Bas het jongetje is dat geen Engels spreekt maar Spaans en Frans?!? Wisten jullie niet hè, nou wij ook niet.
Maaike gaat ook goed, volgens haar juf spreekt ze niet veel, maar wijst ze veel aan. Ze praat wel met haar buurjongetje in de klas. Die spreekt nl. een klein beetje Nederlands. Ze zijn ook de hele tijd bij elkaar in de buurt. Het helpt haar wel om in ieder geval met iemand te praten. Tussen de middag (12.50 uur) haal ik Bas op en dan heeft Maaike haar lunch net op en dan ontmoeten we elkaar bij de picknicktafels op het schoolplein. Heel leuk om te zien hoe het daar nu aan toe gaat. Er komen ook steeds meer kinderen uit haar klas naar mij toe tijdens mijn picknicktafelsessies met de vraag hoe ze nou iets tegen haar kunnen zeggen, want dat willen ze zo graag. Ik vind dat erg aardig van hen. Maar blijkbaar weten zij ook hoe dat is, want toen ik aan een paar kinderen vroeg hoeveel talen zij dan spreken antwoorden er 5 van de 6, dat ze 2 talen spraken, Mandarijn en Taiwanees kwamen het vaakst voor.
In ieder geval vinden ze het allebei nog steeds heel erg leuk op school. Dus dat scheelt mij weer wat zorgen.
Afgelopen vrijdag ben ik heel de ochtend bezig geweest om te helpen met kopieen te maken voor de hele school. Best leuk, niet het kopieren, maar dan ontmoet je ook nog andere moeders. Ik vergeet hun namen zowat meteen, maar zij herkennen mij de volgende dagen wel weer.
Ik ga vanaf volgende week iedere woensdag bij Bas in de klas helpen.
Gisteren werd ik ook gebeld voor Engelse les voor mijzelf. Wanneer dat precies start en hoeveel uren per week weet ik nog niet.
Het is het komende weekend "Labor Day weekend" en iedereen heeft maandag vrij (lang weekend). Wij willen hier natuurlijk ook gebruik van maken om weer wat van Amerika te zien dus gaan we samen met alle Amerikanen in de file te staan.
We zullen zaterdagochtend heeeeel vroeg (rond 6.00 uur) naar
Lake Tahoe gaan. Dit is een meer dat in de Sierra Nevada ligt. Het is ongeveer 4 - 5 uur rijden vanaf hier.
Het was behoorlijk moeilijk om een betaalbare hotelkamer te regelen. Ben benieuwd hoe druk het zal worden.
Labels: Amerika, Californië, kinderen, school
Als evenement werd vanavond een film vertoond op een groot doek midden op het schoolplein, de zogenaamde "black top". Vanaf half zeven kon je met stoelen en dekens jezelf installeren voor het grote doek, en de vooraf bestelde pizza's veroberen. Wij hebben gewoon thuis gegeten (lekker Hollands) en zijn pas later met tuinstoelen richting school gegaan. Nadat we een mooi plekje gevonden hadden, en ik de koffie gehaald had bij Starbucks (lekker Amerikaans), begon de film: Willy Wonka and the Chocolate Factory uit 1971. 
Natuurlijk waren er ook chocoladerepen te koop en in 5 van de repen zat een golden ticket. Het uiteindelijke doel is om meer deelnemers te krijgen op de walk-a-thon (sponsorloop) volgende week, en om meer geld in te zamelen dan vorig jaar. 
