Farmer in the States

Do you know the way to San Jose?.....

Na ruim 5 jaar bloggen hou ik het voor gezien. We zijn deze weblog indertijd begonnen om vooral familie en vrienden in Nederland op de hoogte te houden van ons dagelijks leven in Amerika.
Alle gekke dingetjes, vreemde en andere manieren die ons opvielen hebben we zoveel mogelijk opgeschreven. Door alle uitstapjes en vakanties leek het wel een grote vakantie.
We hebben het geluk gehad, dat we onze ouders, vrienden en bekenden hier mochten verwelkomen zodat we hen een klein stukje van ons geweldige leventje konden laten zien. En ook die bezoekjes hadden vele momenten/dagen/weken die meer bijzonder en intenser waren dan een bezoekje in Nederland.
Er zijn ons mensen op het spoor gekomen waar we zonder dit weblog nooit contact mee zouden hebben gemaakt of hadden leren kennen, wat heel leuk is.

Om centraler in het land te zitten met een groene omgeving om ons heen, hebben we nu tijdelijk een huis in Zeist gehuurd.

We zijn alweer anderhalve maand in Nederland en we hebben zeker niet stilgezeten. De dozen uit de container en de luchtvracht zijn uitgepakt, evenals de spullen die 5 jaar in opslag hebben gezeten en waarvan we veelal het bestaan niet meer wisten.
De auto's rijden weer rond maar nu met gele nummerborden en we hebben allemaal weer fietsen, ik heb zelfs een nieuwe met heuse fietstassen.
De start lijkt heel goed te gaan. De kinderen hebben het naar hun zin op school. Bas gaat naar groep 7 van de lagere school en Maaike is begonnen aan het tweetalig VWO. Beiden kinderen hebben al nieuwe vrienden en vriendinnen gemaakt.
Bij gebrek aan plaatsings mogelijkheden voor tennis hebben allebei de kinderen gekozen voor de sport hockey. Niet zo verwonderlijk want het hele dorp is vergeven van fietsende kinderen met hockeysticks.
Edwin is zijn weg aan het vinden om met behulp van de trein naar Amsterdam te gaan, wat van hieruit heel goed lijkt te lukken. En ook met mij gaat het goed.
We hebben een hoop dagen met regen gehad, waardoor het Californische kleurtje langzaam van onze lijven verdwijnt.
Edwin is nu weer terug naar San Jose voor zijn werk en het zal zeker niet bij deze ene keer blijven. Ik zal vast wel een keertje mee terug gaan als de kans zich voordoet. Want dat stukje Californië heeft toch wel een heel speciaal plekje in mijn hart gekregen, waar ik graag aan terug denk.
Daarom vond ik deze quote van Jan Myrdal ook zo toepasselijk: “Traveling is not just seeing the new; it is also leaving behind. Not just opening doors; also closing them behind you, never to return. But the place you have left forever is always there for you to see whenever you shut your eyes.”

Mijn advies voor iedereen die de mogelijkheid krijgt om tijdelijk in het buitenland te wonen is om die kans met beide handen te grijpen.
Het is echt geweldig. Je gezin wordt hechter, je doet geweldige indrukken op, je ziet wat van de wereld, je blikveld wordt verruimd en je hebt meer tijd voor elkaar, en met de mensen die je bezoeken.
Het was leuk om jullie ook deelgenoot te maken van ons geweldig Amerikaanse avontuur.

Maar nu sluiten we het boek, de Farmers zijn weer uit de States en terug in het groene Nederland!

....Ja, wij weten The way to San Jose.....


Edwin, Saskia, Maaike en Bas

Labels: Amerika, Californië, Nederland, San Jose, Verhuizen

posted by Saskia @ 9/14/2010 05:48:00 p.m. 10 comments

Laatste keer

Voordat we het weten zijn we bezig met de laatste voorbereidingen voor de verhuizing. We verkopen de laatste elektrische apparaten, want hier gebruiken ze 110 volt en dat werkt niet op de 220 volt zoals we in Nederland hebben.
Verder hebben we nog meer laatste keren zoals;
laatste playdates,
laatste tennis clinic,
laatste sleepovers,
laatste keer naar de film,
laatste keer zwemmen,
laatste tenniswedstrijd waarbij Maaike en Bas nog even 1e en 2e werden, enzovoort.
Het gewoon door de wijk rijden voelt af en toe als laatste keer.

Iedereen houdt nog vast aan ons en wij aan hen. We gaan iedere dag nog even lunchen met deze en gene, en als dat niet meer kan (tja, hoeveel kan een mens eten?) dan nog een laatste koffie of glas wijn.
Gelukkig hebben we ook nog een auto te leen gekregen, zodat ik weg kan voor een boodschap als het moet. Normaal boodschappen doen doe ik al meer dan een maand niet echt meer. We eten alles op wat er nog in de kasten staat of in de diepvries te vinden is, en verzinnen er wat verse ingredienten bij.
Verder nemen we voornamelijk afscheid van iedereen en ik doe net of ik er over een maand weer ben.
Dat is de beste manier voor mij om ermee om te gaan, want ik heb het er toch wel heel moeilijk mee. We hebben hier de afgelopen 5 jaar behoorlijk wat mensen leren kennen, en het is heel vervelend om daar nu afscheid van te nemen. Het is ook veel definitiever dan het afscheid in Nederland toen we naar Amerika toe gingen. Daar kwamen we toch wel 1 keer per jaar terug, en hoewel ik zeer zeker van plan ben om hier naar terug te gaan, voelt het toch anders. Want als ik niet terugkom, dan betekent dat dat ik sommige mensen echt nooit meer zie. Heel bizar.

Op vrijdag brengen we alle geleende spullen terug; de bbq, de eettafel en stoelen, het tuinstel, de lampen, de ventilatoren, matrassen, enz. We laten het tapijt professioneel reinigen en kunnen er dan ook een paar uur niet meer overheen lopen. Vandaar dat we de laatste 2 dagen verhuizen naar een hotel in de buurt.

Op vrijdagavond is er nog een laatste feestje op de tennisbaan, en zaterdag moet Edwin werken tot middernacht in verband met de jaarafsluiting voor Cisco.
Die zaterdag verblijven de kinderen en ik bij Wendy om nog van elkaar en het mooie weer te genieten, we barbecueën s'-avonds voor de laatste keer en dan moeten we toch echt afscheid gaan nemen. Oh nee, dat deden we niet, we roepen gewoon "tot ziens".

Op zondag 1 augustus brengt de KLM ons weer heelhuids naar Nederland. Opa en Oma en de Van G-tjes stonden ons op te wachten.
Heel gek, we lieten verdrietige mensen achter en waren zelf ook emotioneel en we worden welkom geheten door heel blije mensen waar je vanzelf weer van gaat lachen.

Op Schiphol namen we nog een laatste Starbucks en daarna gingen we naar Friesland om heerlijk bruine boterhammen, suikerbrood en krentenbollen te eten, en om rustig bij te komenvan de vlucht.
Nou ja rustig..... We reden de volgende dag meteen naar Zeist om ons in te schrijven bij de gemeente, anders werd onze container met de verhuisgoederen niet vrijgegeven door de douane.
Gelukkig verliep dat allemaal voorspoedig en kregen we ook de sleutel van ons nieuwe huis.
En daarvan hoop ik ook dat het het laatste huurhuis is, want het lijkt me heerlijk om weer een eigen huis te hebben.
Dus wie weet er nog een leuk huis die aan al onze bescheiden eisen/wensen voldoet?

Labels: Amerika, Californië, Familie, Verhuizen, vrienden

posted by Saskia @ 8/21/2010 07:08:00 p.m. 0 comments

Maui

Ok, nog 1 keer dan om het af te leren. Zo gezellig is een leeg huis ook weer niet. We gaan nog 1 keer op vakantie, maar waar dan naartoe? We raadplegen de kinderen en die willen heeeeel graaaag nog een keer naar Hawaï.
Nou is ons visum wel verlengd, maar niet aangepast in ons paspoort, dus een reis buiten Amerika mag niet. Nou ja, mag wel, maar dan moeten we eerst langs een consulaat om het visum in ons paspoort bij te laten zetten, en dat is ook zo'n gedoe.
Nee hoor, Hawaï is een prima optie, en deze keer boeken we Maui. Het voordeel van dit eiland, is dat het een rechtstreekse vlucht heeft vanaf San Jose Airport.
Maui is het op een na grootste eiland van de archipel. Het eiland bestaat uit twee vulkanen, Haleakala en de overblijfselen van de oudere West Maui vulkaan, die door een landengte met elkaar verbonden zijn. Omdat deze landengte als een dal tussen de vulkanische bergen ligt, staat Maui ook bekend als "The Valley Isle".

Dinsdag ochtend vroeg vertrekken we en tijdens onze vlucht moet het Nederlands elftal voetballen voor de halve finale. We zullen er helemaal niets van zien , daarom vraagt Edwin aan de piloot om de tussenstand af en toe door te geven.
Halverwege de vlucht krijgen we te horen dat het 1-1 is tijdens de pauze, en daar blijft de informatie ook bij. Maar gelukkig krijgen we zodra we landen allerlei sms’jes binnen dat we gewonnen hebben.

We verblijven in het bekendste hotel dat er volgens mij op Maui bestaat; Het Grand Wailea Resort Hotel.
Onze hotelkamer bevind zich op de 5e verdieping en blijkt tot onze verbazing voor het balkon ook nog een strook gras te hebben. We hebben een prachtig uitzicht en zitten 's-avonds heerlijk van de wijn en het weer te genieten.

Het grappige in Amerika is, dat stranden over het algemeen publiekelijk bezit zijn, dus niet van de hotels die er op de rand staan. Daardoor kan je meestal (ook hier) via een pad dat aansluit aan het strand gewoon een heel eind wandelen en zie je de ander hotels, huizen en parken vanaf het strand. Ook kan de bevolking op het strand komen, maar daardoor zijn de stranden ook niet zo overvol op sommige plekken, er is altijd wel een plek waar je kunt zitten.

We willen natuurlijk ook wat van dit eiland zien, en kiezen ervoor om naar de andere kant van het eiland, naar het plaatsje Hana te rijden. Onderweg stoppen we om een wandeling te maken, we komen langs hele mooie bloemen en planten. Het is er erg vochtig, warm en klam, dat we blij zijn dat de auto airconditioning heeft.
Onderweg zijn er hele mooie uitzichten, en komen we langs hele bossen van bamboe, we stappen uit om te lunchen en zien golven wild op de rotsen slaan,maar door al dat gekronkel worden we gewoon een beetje draaierig.
We vervolgen onze route, maar de weg wordt zo kronkelig, dat we het uiteindelijke voor gezien houden. Ik begrijp nu dat er T-shirts te koop zijn, met "I drove all the way to Hana".

Een andere dag boeken we een tocht met een boot om te gaan snorkelen. Om kwart over 6 moeten we ons bed uit, want 's-middags wordt de zee een beetje ruwer en kan je haast niet meer snorkelen.
Om 7 uur vaart de boot uit de haven van Kihei naar het plekje Molokini. Dat is een restant van de vulkaan die de vorm van een halve sikkel heeft die voor de kust ligt. Dit plekje is bekend om zijn vissen en vogels. Iedereen heeft een wetsuit aan, want doordat je een tijdje in het water ligt, krijg je het toch koud, en iedereen neemt een zwemslang mee zodat je makkelijker kunt blijven drijven. Heel grappig om iedereen met die zwemslangen te zien. We snorkelen er een uurtje vanaf de boot, en zien allerlei vissen en zelfs een haai! Maar we zien ook de "state fish" de Humuhumunukunukuapua'a. Tja wat een naam, maar Bas weet prima hoe deze vis uitgesproken wordt namelijk; Hoe-moe-hoe-moe-noe-koe-noe-koe-ah-poe-ah-ah.
Na een tijdje vertrekt de boot weer om ergens anders nog een keer aan te leggen en gaan we weer allemaal snorkelen en zien we de zeeschildpadden zwemmen. Hierna nog een barbecue op de boot als lunch en uiteindelijk varen we weer terug naar de haven. Maaike en Bas zijn de enige kinderen die continue met de bemanning praten, en uiteindelijk zitten ze gewoon in de kajuit alsof ze daar horen en krijgen nog meer uitleg over de beesten in deze omgeving.

Doordat het tijdsverschil met Europa 12 uur is, zitten we zondag ochtend vroeg om half 9, met onze ogen net open, rechtop in bed met de televisie aan. De wereldbekerfinale van Nederland tegen Spanje is op. Wat een domper, maar wel heel speciaal om dat zowat aan de andere kant van de wereld te bekijken.

Omdat het hotel veel leuke waterattracties heeft willen de kinderen daar eigenlijk de hele tijd verblijven. Iedere dag moesten ze een nieuw armbandje halen, die als een soort trofee door alle kinderen werden gedragen.


Aansluitend het hotel is het strand met zijn golven waar het ook prima toeven is. Daar stonden strandstoelen en eigenlijk hebben we verder niet veel gedaan. Nou ja, als je boeken lezen niets doen vindt….
Maar op deze manier konden we weer lekker uitrusten voordat onze laatste weken in San Jose beginnen.

Labels: Amerika, Maui, Vakantie

posted by Saskia @ 7/19/2010 03:42:00 p.m. 2 comments

Afscheids feestje

Omdat we in eerste instantie al begin juli naar Nederland zouden verhuizen, hadden we, net als toen in Nederland, ook hier een feestje geregeld voor eind juni.
Uiteindelijk vliegen we nu pas op 1 augustus terug, maar we lieten de datum gewoon staan.
Is veel makkelijker afscheid nemen, want dan kan ik tegen de meeste mensen gewoon zeggen; "Joh, ik ben er nog een hele maand, dus ik zie je vanzelf wel weer." Scheelt weer veel geveeg onder mijn ogen. Want ik heb er toch behoorlijk wat moeite mee om deze mensen waarschijnlijk niet meer te zien.
Deze keer is het ook veel definitiever dan 5 jaar geleden. Toen zeiden we dat we voor 3 jaar gingen, nu zeggen we dat we voorgoed naar Nederland gaan, en dus deze mensen waarschijnlijk niet meer zullen zien. Is toch wel wat anders. We zijn zeer gehecht geraakt aan deze manier van leven en deze kleine, hechte gemeenschap.
Dus een datum geprikt bij "onze" club, uitnodigingen verstuurd via Evite, gemeld dat wij voor drinken zorgen en gevraagd of zij iets kleins mee wilden brengen om te knabbelen.
Dat is ook heel gewoon hier, iedereen brengt wat mee en binnen de kortste keren heb je een tafel vol met lekkere hapjes staan. Het varieert dan van taco chips met salsa, tot groenten met een dip en van mozzarella met tomaatjes spiesen tot een groene salade met olijven brood. We hadden de eindtijd gezet op 18.00 uur.
Wendy was zo lief en attent om een fototoestel mee te nemen en van zoveel mogelijk mensen een fotootje te maken, zodat we in ieder geval ook een herinnering hieraan hebben.
En het was behoorlijk druk, de meeste mensen waren er. Het was de warmste dag van het hele jaar tot nu toe, waardoor de kinderen die meekwamen allemaal meteen het zwembad indoken. Maar bovenal was het ook heel erg gezellig.
Uiteindelijk staken we om 22:00 uur de sleutel in het slot van ons huis, en dat zegt genoeg denk ik.

Labels: Amerika, Californië, San Jose, Verhuizen, vrienden

posted by Saskia @ 7/05/2010 11:20:00 p.m. 0 comments

Wakeboarden

Naast alle verhuisperikelen hebben we ook nog wel wat leuks gedaan. Eind mei werden we uitgenodigd door een stel vrienden om een dagje op hun boot mee te varen om te gaan wakeboarden. Tuurlijk wij willen nog steeds alles proberen.
Wakeboarden heeft raakvlakken met snowboarden, kiteboarden en skateboarden en er worden ook vergelijkbare termen gebruikt.
Wake betekent hekgolf. Wakeboarden is dus boarden (en springen) waarbij gebruik wordt gemaakt van de hekgolf. De wake dient als springplank. Het gaat bij wakeboarden niet om snelheid, alhoewel de boten behoorlijk hard gaan, maar juist om de stijl en variaties in truckjes.
De eerste keer gingen we naar Lake Anderson, hier vlakbij en lieten de boot te water. Nadat we eerst gekeken hadden hoe het moest, was het aan ons om ook op te staan. Nou heb ik vroeger wel gewaterskied, en het opstaan lijkt er een beetje op, alleen zitten nu beide voeten vast op een plank en je staat dwars op het water, en dat is toch anders. Na vele starts konden we uiteindelijk het gevoel krijgen omdat we eindelijk "even" stonden. Maar het water was redelijk onrustig en door de late regenval nog steeds koud. Wat betekent dat het niet echt lekker was voor beginners, omdat je als dan relatief vaak in het water ligt.
Edwin probeerde het achter een boot van andere vrienden die ook mee waren, maar uiteindelijk was het hem niet gelukt die dag om te kunnen blijven staan.
Twee weken later wilden ze weer gaan en vroegen ons weer mee, maar deze keer gingen we naar hun favoriete plek Discovery Bay in de Sacramento Delta. Dit is een gebied tussen San Francisco en Sacramento, met een eindeloos netwerk van riviertjes, moerasjes en kanalen. Vroeger werd dit gebruikt door mijnwerkers en de eerste bewoners tijdens de 1848 Gold Rush.

Hier was het water veel rustiger, en de temperatuur zowel van de lucht als van het water warmer. En gelukkig lukte het ons deze keer allemaal om te blijven staan. Edwin ging zelfs al over de "wake" heen, en kwam ook weer terug.
Het wakeboarden is wel een heel ander sfeertje dan zeilen op de (Friese) meren. Bij zeilen zitten de meeste mensen rustig in hun boot te genieten van de geluiden van de wind . Met wakeboarden gaat, zodra je staat, je vooraf aangegeven favoriete muziek, op de iPod hard aan en "board" je over het water.
Niemand maakt zich druk om het riet langs de kant, want dat groeit veel te hard, die paar vissers langs de kant worden genegeerd, en je ziet veel andere wakeboarders langs de kant liggen met biertjes en wijn in hun hand in hun snelle boten.
Zo hebben ze ook allerlei signalen die wij niet kenden. Zodra er iemand in het water ligt steekt er iemand in de boot een klein oranje vlaggetje omhoog zodat de andere boten weten dat er iemand nabij in het water ligt. Ze doen dat ook voor onbekenden, zodra ze ergens midden in het water liggen en zien dat er iemand in het water ligt, steken ze het oranje vlaggetje op.
De bestuurders van de andere boten op het water steken hun vuist in de lucht om aan te geven dat ze de zwemmer/skiër gezien hebben. Deze boten hebben behoorlijk veel PK en zodra iedereen weer aan boord is denderen ze heerlijk over het water met hun speedboten.
Uiteindelijk hebben we nog een tijdje doorgebracht in het vakantiehuis van zijn ouders, waar de kinderen gingen spelen met een surfplank, wat gezwommen hebben en gedobberd hebben met een waterfietsbootje.
Daar leek het heel erg op Langweer, alleen zijn de boten hier "natuurlijk" veel groter, de huizen "natuurlijk" veel groter, er was geen zeilboot te zien, en veel boten hadden een zonnescherm boven hun boot staan op de steiger, omdat je anders letterlijk aan de bekleding schroeit.
Dus van pittoresk was al helemaal geen sprake. Maar gezellig was het wel en zeker nog een keer voor herhaling vatbaar.

Labels: Amerika, Californië, Uitjes, vrienden

posted by Saskia @ 7/01/2010 01:29:00 p.m. 0 comments

Inpakken en inladen

Afgelopen woensdag kwamen de verhuizers. Ze waren met 5 man sterk, en die beginnen, zoals we al eerder wisten, alles, maar dan ook alles, zonder nadenken in te pakken.
We hadden de dagen ervoor gebruikt om met behulp van rode en groene post-it's, aan te geven wat wel en niet mee moest met de zeecontainer.
Terwijl ik met Maaike op het volleybal toernooi was, hebben Edwin en Bas de logeerkamer gebombardeerd tot verboden toegang voor de verhuizers, en alle spullen daar alvast in gezet. We hebben tenslotte nog koffers, een opbergmap voor laatste rekeningen, foto toestellen, opladers e.d. nodig. De keuken werd als laatste verdeeld in "wel en niet mee" met de zeecontainer. En dat gaf een erg druk stoplicht effect.
Toen de verhuizers kwamen, stond alles nog relatief op zijn plek (nou ja) in de kamer waar het hoorde. Een paar uur later is alles ingepakt.

Vervolgens houden we een erg lege kamer over.

Ze kwamen de volgende dag met de 40 foot container om alle spullen erin te laden. En ook deze ochtend vlogen de kinderen de deur uit, om in die hele grote container te gaan staan. Goh, dat beeld heb ik eerder gezien, maar toen waren ze een stuk kleiner. Vlug naar binnen om het fototoestel te pakken, en zie hier het 5-jaar verschil.
We krijgen ook nog luchtvracht. Daarin gaan alle kleine lichte dingen die we nu nog willen gebruiken zoals onze dekbedden en kussens, een paar spellen, een ripstick, tennis rackets, de computers en een paar boeken.
Nadat de verhuizers vertrokken zijn is het huis heeeel erg leeeeeg en klinkt het ook erg hol. Van allerlei kanten krijgen we spullen te leen aangeboden, zoals 4 matrassen, borden, mokken, tafels, stoelen, lamp, e.d. We redden het hier wel.
Ik ben blij dat we besloten hebben om hier te gaan kamperen in ons huis. Hier kunnen de kinderen naar de swim & racquet club lopen om vriendjes te zien en om nog wat tennislessen te krijgen. Want anders duren 10 weken vakantie in een leeg huis wel heel erg lang. In Nederland zitten alle kinderen nog op school, en in onze nieuwe woonplaats hebben ze toch nog geen vriendjes. Dus de noodzaak om zo vlug mogelijk naar Nederland te vliegen is er niet.

Afgelopen dinsdag werden de auto's ook opgehaald. Die zullen op een vrachtwagen naar de oostkust gereden worden, en van daaruit met een schip de Atlantische oceaan overgebracht worden. Ook dat duurt 6 tot 8 weken. Heel raar om je auto's weggereden te zien worden.
Vanaf nu moeten we ons behelpen met 1 huurauto. Dat vergt wat meer planning maar is natuurlijk ook te doen met die 24 uurs economie hier. Ik kan altijd 's-avonds nog naar de winkels als er wat gehaald moet worden.
En zoals het hoort, hebben we ook een bbq te leen gekregen, want hier wonen in de zomer zonder zo'n ding, dat kan natuurlijk niet.
Voorlopig genieten we nog 100% van het mooie Californische weer, want dat zullen we heel erg gaan missen.

Labels: Amerika, Californië, huis, Verhuizen

posted by Saskia @ 6/16/2010 05:13:00 p.m. 0 comments

Poetsen en sorteren

Het beloofd een huishoudelijk blogje te worden deze keer. Want we zijn voornamelijk bezig met rommel ruimen en schoonmaken. Terwijl ik met Maaike zaterdag en zondag bij een laatste volleybal toernooi in Watsonville ben, ordent Edwin, met behulp van Bas, de kledingkasten in onze slaapkamers.
Wij hebben, toen we hier kwamen, stellingkasten binnen in de hangkasten geplaatst en die halen we er nu weer uit.
Alles wat aan kleding niet meer terug gaat in de hangkast gaat mee in de zeecontainer. Maar eerst gaan we kijken wat er nog past. Bij Maaike valt dat reuze mee, want die droeg afgelopen jaar haar eigen kleding op school. Maar bij Bas is het, door zijn schooluniform, nog maar bar weinig wat past.

Omdat ik hier een lekker grote trommel heb in mijn wasmachine, heb ik een paar maanden geleden alle dekbedden en kussens gewassen. Ik bedacht ineens dat het wel handig was om mijn tuinstoelkussens ook nog een keer te wassen in de wasmachine. Eenmaal gewassen kunnen ze zo op het droogrek om in de zon te drogen.
Ineens bedacht ik me om de tuinmeubelen zelf ook eens een keer schoon te maken.
Na 5 jaar in de zon en regen te hebben gestaan, werd het teakhout wel erg grijs.

Labels: Amerika, Californië, Verhuizen

posted by Saskia @ 6/07/2010 11:44:00 p.m. 0 comments